Στιγμές που έχω γίνει ρεζίλι

Μαιρηλίνα Φρέρη

Μικρές καθημερινές στιγμές… που κρατούν μόνο για ένα δευτερόλεπτο αλλά παρόλα αυτά τις θυμάσαι σίγουρα σε όλη σου τη ζωή. Ίσως βέβαια, τις θυμούνται και άλλοι μαζί σου, όσοι δηλαδή έγιναν μάρτυρες στις πιο ντροπιαστικές για σένα στιγμές που στα μάτια τους έμοιαζαν τόσο αστείες. Σίγουρα θα θυμάται ο καθένας μια τουλάχιστον τέτοια τραυματική εμπειρία, που η ανάμνηση της θα τον στοιχειώνει αλλά παράλληλα θα αποτελεί ένα αστείο κομμάτι στις ιστορίες του. Ποια ήταν λοιπόν η δική σας ιδιαίτερη στιγμή που γίνατε δημόσια ρεζίλι;

Μήπως η στιγμή που προχωρούσατε ευτυχισμένοι στο δρόμο γράφοντας ένα ερωτικό μηνύματακι στο κινητό για το αγαπημένο σας πρόσωπο και τη στιγμή που το χαμόγελο είχε φτάσει στα αυτιά, φυτρώνει μια κολώνα του δήμου μπροστά σας; Παρά όμως τον πόνο που νιώθετε, στο σημείο του κεφαλιού όπου επί τόπου έχει δημιουργηθεί ένα καρούμπαλο και μια κοκκινίλα που προδίδει την απροσεξία σας, το πρώτο πράγμα που θα συμβεί μετά το ατύχημα είναι να κοιτάξετε γύρω σας, με την πεποίθηση πως δε σας έχει δει κανείς και να συνεχίσετε τη πορεία σας σαν να μην έχει συμβεί ποτέ. Αντί αυτού όμως, έρχεστε αντιμέτωποι με χιλιάδες μάτια καρφωμένα πάνω σας που έχουν σταματήσει την καθημερινή τους βόλτα για να θαυμάσουν και να γελάσουν διακριτικά, με το «αξιοθέατο» της απροσεξίας!

Ή μήπως – και κορίτσια εσείς θα με καταλάβετε- ένα ιδιαίτερο βράδυ που έχεις βάλει το πιο ωραίο σου συνολάκι, τα καινούργια σου παπούτσια και το καλό κραγιόν, έχεις περιποιηθεί νύχια και μαλλιά ώστε να πας να συναντήσεις τον αγαπητικό σου; Και εκεί που τον βλέπεις να σε περιμένει στη γωνία και να περπατάς όλο αυτοπεποίθηση και χάρη αναδεικνύοντας όλα τα καλά που έχεις πάνω σου, να βρεθεί μια λακκούβα στο δρόμο σου! «Αναθεματισμένα τακούνια» λες από μέσα σου την ώρα που μπροστά στη παραλία χάνεις εύκολα την ισορροπία σου και πέφτεις φαρδιά πλατιά στο δρόμο. Την ίδια στιγμή που προσπαθείς να σηκωθείς έχει χαθεί η αυτοπεποίθηση και σίγουρα ένα σκουλαρίκι ή κάποιο βραχιόλι εξαιτίας της πτώσης ενώ έχεις κερδίσει ένα σκίσιμο στο καλτσόν και μια μελανιά. Τότε σίγουρα θα έχεις τραβήξει πάνω σου τα αστεία βλέμματα και χαμόγελα των γύρω σου και όχι για τα καινούργια σου παπούτσι! Είναι η στιγμή που εύχεσαι «Ας ανοίξει η γη να με καταπιεί… ΤΩΡΑ!»

Αντώνης Μαντζαβίνος

Άνετα έγραφα βιβλίο σχετικά με όλες εκείνες τις στιγμές που έγινα ρεζίλι. Πάντα όμως υπάρχουν εκείνες οι EPICστιγμές που μένουν για πάντα χαραγμένες και δύσκολα λησμονούνται. Μία από αυτές ήταν όταν αμέριμνος ένα βράδυ είχα σχολάσει από το μάθημα στη σχολή και περπατούσα από το σταθμό του τραίνου στο σπίτι. Νόμιζα ότι ήμουν μόνος μου και για αυτό δεν το σκέφτηκα και πολύ.

Δεν είχα φάει τίποτα μέχρι το απόγευμα, οπότε το πιροσκί έπεσε στην κοιλιά μου κατά τη διάρκεια του διαλείμματος με συνοπτικές διαδικασίες. Και η αλήθεια είναι ότι έπεσε βαρύ. Στο δρόμο για το σπίτι -είναι και μία ολόκληρη ώρα- ένιωθα κάτι ψιλοενοχλήσεις αλλά ούτε που το είχα καταλάβει. Για να επιστρέψω όμως σε αυτό που έλεγα, να εκεί που νόμιζα ότι ήμουν μόνος την «άφησα» και εκεί ήταν που ακούω από μία κοπέλα σχεδόν δίπλα μου «ωχ, ντροπή». Εγώ δε μπορώ να σας πω τι ντροπή ένιωσα.

Και μία άλλη φορά αυτή πιο παλιά. Είμαι γυμνάσιο και θέλω να ρωτήσω την καθηγήτρια με το πέρας του μαθήματος κάτι. Πάει λοιπόν και θέλω να της πω: «Το μάθημα αρχίζει» και μπερδεύομαι στο αρχίζει και αλλάζω το ζ με το δ. Και εκεί να δείτε ντροπή!

Τελευταία ιστορία για σήμερα. Γιατί αν συνεχίσω με τον ίδιο ρυθμό βλέπω να μην έχω πρόσωπο να βγω στην κοινωνία αύριο μεθαύριο. Είμαι βλέπετε και πρωτευουσιάνος και τα νούμερά μας χτυπάνε κόκκινα εντός πρωτευούσης. Γράφω που λέτε και σχετικά πρόσφατα αυτό στο κινητό ένα μήνυμα. Γράφω με μανία, σχεδόν παράγραφο και προσέχω να μην γράφει ότι θέλει ο κορέκτορας και όπως προχωρώ δεν είδα ποτέ την κολώνα μπροστά μου. Αποτέλεσμα, έπεσα πάνω της, μου έφυγαν τα γυαλιά και σα να μην έφτανε αυτό, το κινητό έπεσε κάτω. Το ρεζίλι είναι λίγο σα λέξη για να περιγράψει τι έγινε.

Υ.Γ. Ευτυχώς το μήνυμα εστάλη γιατί το κινητό δεν έσβησε με την πτώση.

Ζωή Κρητικού

Είναι κάτι στιγμές που θέλουμε απλά να ξεχάσουμε, απλά να ανοίξει η γη να μας καταπιεί, απλά να βρούμε μια απόμερη γωνίτσα και να κρυφτούμε για πάντα εκεί. Δεν θα πρωτοτυπήσω και πολύ. Πιστεύω ότι αυτά που έχω πάθει έχουν συμβεί γενικά στον μέσο άνθρωπο. Ελπίζω να μην γελάσετε πολύ και απλά να συμμεριστείτε το ρεζιλίκι μου…

• Η κλασική πτώση: Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πέσει κάτω μπροστά σε κόσμο. Γιατί διαλέγω να αναφέρω όμως την δική μου πτώση; Είναι λιγότερο σύνηθες το να πέφτεις στην μέση της πιο πολυσύχναστης οδού της Πάτρας ΣΤΗΝ ΕΥΘΕΙΑ, να σε λούζει ένας (υπέροχος κατά τα άλλα) ζεστός καφές, να σπάει το κινητό σου στα δύο και όλα σου τα πράγματα να βρίσκονται κάτω. Την στιγμή που ο κόσμος έτρεχε να με βοηθήσει εγώ μάλλον ψέλλιζα¨ είμαι καλά είμαι καλά¨ κι έτρεχα ελαφρά συνειδητοποιώντας σιγά σιγά ότι έχω στα μαλλιά και τα ρούχα μου καφέδες και έχω χτυπήσει ελαφρά. Τώρα το σκέφτομαι και γελάω αλλά ακόμα δεν έχω ξαναπεράσει εκείνο το σημείο…
• Λάθος μήνυμα: Το κλασικό μήνυμα που αντί για το αγόρι μου έχει σταλθεί αλλού. Το πραγματικό κατά λάθος, όχι το κατά λάθος-επίτηδες για να γίνει κουβέντα. Για πολλές μέρες το σκεφτόμουν άπειρα, ελπίζω τώρα αυτό το άτομο που έλαβε το λάθος μήνυμα να μην το θυμάται καν (ή αν μου το φυλάει μάλλον θα έρθω και θα προσθέσω άλλη μια ιστορία για ρεζιλίκι εδώ :D)
• Προσανατολισμός: Γενικά… δεν το ‘χω. Δεν ξέρω που πατάω και πού βρίσκομαι, κυριολεκτικά. Σε φάση μπαίνω σε ένα μαγαζί κι όταν βγαίνω δεν ξέρω από πού να πάω… Πρόσφατα (δεν ξέρω γιατί) προσφέρθηκα να ηγηθώ μιας εξόρμησης για ψώνια σε ένα μέρος που οι άλλοι δεν γνώριζαν κι εγώ είχα πάει πολλές φορές… Μαντέψτε ποιοι περιπλανιούνταν ώρες για να βρουν το μέρος και δεν το βρήκαν ποτέ……

Δανάη Λοΐζου Μάνσκε

Όσοι με ξέρουν μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι είμαι και εγώ από τα άτομα που ουκ ολίγες φορές στη ζωή τους γίνονται σταθερά και συνεχόμενα ρόμπα, ρεζίλι, ξεφτίλα, θέλουν να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, όπως θέλετε πείτε το. Αυτό χάριν ποικιλίας φυσικά περιλαμβάνει πράγματα που έχω κάνει, πει, ή, όπως και στην προκειμένη περίπτωση, απλά με κάποιο τρόπο συνέβησαν και συνέβησαν σε μένα. Είμαι λίγο γκαντεμοσαυράκι.

Η προκειμένη ιστορία εξελίσσεται μια βροχερή μέρα του Φεβρουαρίου 2014, λίγο πολύ πριν απο έναν χρόνο. Είχα εξεταστική και είχα μόλις δώσει το πρώτο μου μάθημα ever, και βρισκόμουν στο μετρό στο δρόμο για το σπίτι με μια συμφοιτήτριά μου, με την οποία μένουμε σε κοντινές περιοχές, την Άννα. Βρισκόμασταν στη κόκκινη γραμμή και θέλαμε να αλλάξουμε και να πάμε στην πράσινη, στον ηλεκτρικό.

Η Άννα, που λέτε, πρότεινε αυτή τη φορά -έτσι για αλλαγή ρε παιδί μου- να αλλάξουμε γραμμή στην Ομόνοια, αντί για Αττική, όπως κάναμε συνήθως. Πολύ ωραία, γιατί όχι, τι έχουμε να χάσουμε, αυξάνονταν και οι πιθανότητες να βρούμε να κάτσουμε, συμφώνησα.

(Εδώ ίσως πρέπει να αναφέρω ότι πριν λίγες μέρες είχαμε παρουσιάσει μια ομαδική εργασία με την Άννα και δύο άλλα παιδιά, και η έρμη από το άγχος της ενώ κατέβαινε τα σκαλιά του αμφιθεάτρου είχε πέσει κάτω, χωρίς ευτυχώς να χτυπήσει.

Και φυσικά σαν καλοί φίλοι που είμασταν, της είχαμε ρίξει χοντρό δούλεμα.

Και φυσικά εκείνη την στιγμή της έριχνα και εγώ).

Ας μην πολυλογώ, η πόρτα του μετρό ανοίγει, το ένα μου πόδι βγαίνει έξω, και το άλλο πατάει στο κενό και βυθίζεται στα έγκατα της αποβάθρας.

(Όσοι ξέρετε το μετρό της Ομόνοιας, τώρα θα αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να χωρέσει στο διάκενο αυτό το πόδι μου. Παιδιά, και εγώ απο εκείνη τη μέρα αυτό αναρωτιέμαι, ευτυχώς που έχω και μάρτυρα την Άννα που επιβεβαιώνει ότι όντως αυτός ο σταθμός ήταν).

Βρισκόμουν λοιπόν μέχρι τη μέση κυριολεκτικά μεταξύ συρμού και αποβάθρας, και, μη έχοντας συνειδητοποιήσει ακόμα την ατυχή γεωγραφική μου αυτή θέση, νομίζοντας ότι απλά σκόνταψα βρε αδερφέ, έκανα αυτό που κάνω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις:

Κοφτό, πλην όμως έντονο και χωρίς συστολές, βρίσιμο.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα δύο πράγματα:

• Δεν είμαι μόνη και μάλλον δεν σκόνταψα απλά, καθώς και γύρω μου μαζεύτηκε γρήγορα πλήθος συνεπιβατών, που ρωτούσε αν είμαι καλά,

και

• Είχα λίγα μόνο δευτερόλεπτα να βγω απο εκεί μέσα, διότι αλλιώς μάλλον θα συνέβαινε κάτι πολύ άσχημο. Παιζει να σκεφτόμουν κάτι του τύπου: «ΠΗΔΑΕΞΩΑΜΕΣΩΣΘΑΞΕΚΙΝΗΣΕΙΤΟΤΡΕΝΟ».

Έσπρωξα λοιπόν μακριά την τσάντα μου, ακούμπησα τα χέρια μου κάτω, έβαλα όλη μου τη δύναμη, και λίγο αργότερα βρέθηκα γονατιστή στα πλακάκια του σταθμού, ενώ γύρω μου ο κόσμος λιγόστευε σιγά σιγά και πίσω μου το τρένο αποχωρούσε κυριλέ, σαν να μην συνέβη τίποτα.

Εν κατακλείδι:

• Το στενό τζιν μου επέτρεψε να τραβηχτώ γρήγορα έξω από το διάκενο χωρίς να τραυματιστώ σοβαρά σε κανένα γόνατο.
• Ξαναπερπάτησα αμέσως, δεν έπαθα τίποτα (πέραν απο το σοκ της ζωής μου και ένα πόδι ψιλομελανιασμένο και ψιλοστραβωμένο, που με λίγους ακόμα μήνες ήπιας γυμναστικής πιστεύω να γίνει όπως ήταν)
• Η μαλλιαρή, εντονά τιρκουάζ ζακέτα τύπου cookie monster που φορούσα (κρύο γαρ) σιγούρεψε το να γίνω ορατή απο ΌΛΟΥΣ τους παρευρισκόμενους, εάν δεν το είχαν ήδη κάνει τα βρισίδια μου.
• Την επόμενη μέρα στη σχολή (κούτσα κούτσα και με φορμίτσα) με υποδέχτηκαν με «Ρε Δανάη…», επί έναν χρόνο εγώ και οι φίλοι μου κοιτούσαμε καχύποπτα εκείνο το διάκενο στο μετρό της Ομόνοιας, και ένα από τα παρατσούκλια μου είναι «Mind the Gap».