Θανάσης ΞάνθοςΥπάρχουν άραγε σήμερα άνθρωποι που κάνουν άλλους ανθρώπους να γελούν; Σε μέρες που το χαμόγελο τείνει δυστυχώς να εξαφανιστεί από την ζωή μας και να αντικατασταθεί από τον πόνο, την θλίψη, τον φόβο και το άγχος, κάπου εκεί έξω τριγυρνούν κάποιοι άνθρωποι που μας προσφέρουν μια δόση γέλιου, ελπίδας κι αισιοδοξίας. Μας κάνουν να ξεχνιόμαστε έστω και για λίγο από την γκρίζα και σαθρή πραγματικότητα. Δεν είναι ακριβώς ηθοποιοί, γελοτοποιοί, ούτε ανεβάζουν κάποια επιθεώρηση. Ονομάζονται μίμοι και το επάγγελμά τους είναι να κάνουν τους ανθρώπους χαρούμενους. Επάγγελμα περίεργο και συνάμα δύσκολο.
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν και συγκεκριμάνα στην Αρχαία Ελλάδα, θα δούμε ότι ο μίμος, ήταν ένα θεατρικό είδος λαϊκής προέλευσης αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα , που γεννήθηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. στην Σικελία. Αν και πρόδρομος αυτού του είδους θεωρήθηκε ο κωμικός ποιητής Επίχαρμος από τα σικελικά Μέγαρα, η παγίωση του μίμου συνδέεται με τον Σώφρονα από τις Συρακούσες. Ο Σώφρον, παρουσίαζε χαρακτήρες και καταστάσεις του σημερινού βίου σε μορφή θεατρική. Κάτι αντίστοιχο, θα έλεγε κανείς πως προσπαθεί να κάνει κι ένας σύγχρονος μίμος.
Ήταν ένα όμορφο και ηλιόλουστο πρωινό του Γενάρη. Ανέμελος και γεμάτος αισιόδοξες σκέψεις για την νέα χρονιά που μόλις είχε φτάσει, περπατούσα και χάζευα τον κόσμο της πόλης που έτρεχε πανικόβλητος και βιαστικός, τα μαγαζιά και τα παντοπωλεία, τους πάγκους με τα βιβλία στην οδό Ερμού αλλά και τους πλανώδιους μουσικούς, που έδιναν ρεσιτάλ μπροστά στους περαστικούς, προσφέροντας μια νότα αρμονίας στην όλη ατμόσφαιρα. Ξαφνικά, βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με βαμμένο πρόσωπο, περίεργα ρούχα που θύμιζαν τους κλόουν των παιδικών μας χρόνων κι ένα μπαστούνι στο χέρι του, που στην κορυφή του ήταν ζωγραφισμένο ένα χρυσαφένιο αστέρι. Άρχισε να κάνεις αστείες γκριμάτσες με τα μάτια και το στόμα του, ενω δεν έλειψαν και τα κόλπα με το μπαστούνι του. Κόσμος μαζεύτηκε τριγύρω του και τον κοιτούσε με θαυμασμό κι απορία. Μικρά παιδιά αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, χαμογελούσαν και διασκέδαζαν με το ευχάριστο θέαμα.
Τον λένε Νίκο. Μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Όνειρό του από παιδί, ήταν να κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν κι όπως φαίνεται το κατάφερε, αφού είναι ένας αληθινός μίμος.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό το επάγγελμα και τι σημαίνει για σένα;
Από παιδί που με θυμάμαι, συμμετείχα σε όλες τις θεατρικές δραστηριότητες του σχολείου, θυμόμουν διαλόγους από ταινίες απ’έξω και παρίστανα σκηνές αστείες στους φίλους μου. Μου άρεσε να τους βλέπω να γελούν με αυτά που έλεγα. Πάντα ήμουν κοινωνικός σαν άνθρωπος , με μια δόση χιούμορ. Τελειώνοντας το σχολείο, αποφάσισα να σπουδάσω θέατρο σε μια δραματική σχολή. Τα έξοδα πολλά, οι γονείς ανένδοτοι αλλά εγώ πεπεισμένος για αυτό που ήθελα να κάνω. Σύντομα πήρα το πτυχίο μου και συμμετείχα αργότερα σε πολλές ερασιτεχνικές παραστάσεις και κωμωδίες κυρίως στην περιφέρεια. Έπαιρνα δύναμη όταν έβλεπα το κοινό να γελά με τις παραστάσεις κι αγαπούσα όλο και περισσότερο αυτό που είχα αποφασίσει να κάνω στην ζωή μου. Τα χρόνια περνούσαν, οι ευκαιρίες μειώνονταν και τα χρήματα επίσης. Ένα πρωί λοιπόν αποφασίζω να μουντζουρώσω με χρώματα το πρόσωπό μου, να βάλω αστεία ρούχα και να βγω στους δρόμους , ακολουθώντας αυτό που ξέρω καλά να κάνω: Τους ανθρώπους να γελούν. Αυτο για μένα σημαίνει αγάπη, ζωή κι εμπειρία!
Είναι εύκολο να κάνεις τους ανθρώπους να γελούν σε μια εποχή ”κρίσης”;
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Μπορεί να ακούγεται έτσι, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Αυτό όμως ήταν και το ρίσκο που πήρα με τον εαυτό μου. Να προσπαθήσω σε τέτοιους δύσκολους καιρούς να κάνω τους ανθρώπουν να γελάσουν.
Πώς σε αντιμετωπίζει ο κόσμος στον δρόμο και ποιες είναι οι πιο συχνές του αντιδράσεις;
Χωρίς να φανώ υπερβολικός, θα σου πω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που με αντικρίζει γελάει, στέκεται για ώρα και με παρακολουθεί. Άλλοι μου φωνάζουν, άλλοι φωτογραφίζονται μαζί μου, άλλοι κάνουν αστείες γκριμάτσες οι ίδιοι, μήπως γελάσω. Γενικά ο κόσμος διασκεδάζει με το θέαμα . Το χαίρεται και το απολαμβάνει. Έχει τύχει βέβαια κάποια παιδάκια να τρομάξουν και να αρχίσουν να κλαίνε, όπως επίσης και μεγάλοι άνθρωποι να βωμολοχούν σε βάρος μου. Όλα τα αντιμετωπίζω με ψυχραιμία. Το κυριότερο για μένα είναι ότι παθιάζομαι με αυτό που κάνω και πετυχαίνω τον σκοπό μου.
Τι σκέψεις κάνει ένας νέος άνθρωπος που επαγγέλεται μίμος και πως φαντάζεται την Ελλάδα σε μερικά χρόνια από τώρα;
Ως άνθρωπος είμαι ευχάριστος και αισιόδοξος. Αντιμετωπίζω την κάθε δυσκολία με υπομονή και επιμονή. Η αλήθεια είναι πως τρομάζω με την κρίση της εποχής μας. Μια κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική βέβαια αλλά αφορά κι άλλους πυλώνες της ζωής μας. Δεν μου αρέσει να βλέπω πρόσωπα θλιμμένα και σκυθρωπά. Γι’αυτό και προσπαθώ όσο μπορώ να σκορπάω χαμόγελα στον κόσμο. Οι εποχές που βιώνουμε είναι δύσκολες. Σίγουρα το επάγγελμα του μίμου δεν είναι αυτό που θα σου εξασφαλίσει μια άνετη οικονομικά ζωή, αλλά σίγουρα δεν σκέφτομαι και να το παρατήσω. Τουλάχιστον σύντομα. Έχει γίνει πλέον η καθημερινότητά μου. Όσον αφορά το πως φαντάζομαι την Ελλάδα σε κάποια χρόνια από τώρα, θα σου απαντησω πως δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί αύριο, μεθαύριο. Το σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας, την δύναμη μας και τα όνειρά μας. Δεν πρέπει να κουρνιάζουμε μέσα στο κλειστό μας καβούκι και να περιμένουμε το τέλος. Η ζωή είναι ωραία, μοναδική κι ελκυστική. Ας χαρούμε την κάθε της στιγμή κι όλα θα πάνε καλά. Αν όχι σήμερα, τότε αύριο….
Ένας νέος άνθρωπος με αγάπη για την ζωή, κάνει ανθρώπους να γελούν. Αυτή είναι η καθημερινότητα του και το δικό του όνειρο. Δεν φοβάται να το εκδηλώσει και καμαρώνει. Τελικά κάπου μέσα σε αυτή την πόλη τριγυρνούν μίμοι. Άλλοι αληθινοί, άλλοι εικονικοί. Σημασία έχει πως κάνουν ανθρώπους στην Ελλάδα της κρίσης και της φτώχειας, της βίας και της εκμετάλλευσης, να χαμογελούν….