Εύη Υψηλάντου ΞουΟ street artist «Cacao Rocks» δήλωσε σε συνέντευξη του:
«Ζωγραφίζω στους τοίχους γιατί πιστεύω ότι με αυτό τον τρόπο ομορφαίνει η Αθήνα. Τα γκράφιτι δίνουν ζωή, είναι η αναπνοή της πόλης»… «Προσπαθώ να ”διαβάζω” τις αντιδράσεις των περαστικών. Απλά θα ήθελα ο κόσμος να σταματήσει για δυο λεπτά και να σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Να αμφισβητήσει την καθημερινότητά του και να προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο γύρω του με πράξεις, όχι με γκρίνια».
Αυτό με γοήτευε και εμένα πάντα στην τέχνη του graffiti… την δημιουργείς στο δρόμο και η έμπνευση της γεννιέται στο δρόμο!
Κάποιοι λένε: Graffiti = μουτζούρα.
Εγώ πάλι λέω: άλλο μουτζούρα, άλλο Graffiti!
Οι καλλιτέχνες των δρόμων, όπως τους αποκαλώ εγώ, έχουν σκοπό μέσω της τέχνης που υπηρετούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα, αφήνοντας πάντα την προσωπική τους υπογραφή.
Για την ιστορία:
Η λέξη γκράφιτι προέρχεται απο την ιταλική λέξη graffiare, που είναι οι επιτοίχειες επιγραφές. Εμφανίστηκε στην Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1960, την περίοδο της νεωτερικότητας. Στην Ελλάδα διαδόθηκε στη μεταπολεμική περίοδο.
Το γκράφιτι, ως “συμβολικός καθρέπτης” κι επικοινωνιακό εργαλείο μεσα στην πόλη, έχει απασχολήσει τους κοινωνικούς επιστήμονες, μιας και συνδέεται με επιθυμίες, συναισθηματικές καταστάσεις, οράματα, κοινωνικά κινήματα και πολιτισμικά ρεύματα. Συνδέει σώματα στο χώρο, αποκαλύπτει εκφράσεις εσωτερικών καταστάσεων, υπαρξιακές αναζητήσεις, ουτοπικές καταστάσεις και βιωματικές εμπειρίες.
Η δράση της δημιουργίας graffiti σε δημόσιους χώρους είναι ένα φαινόμενο συνδεδεμένο κυρίως με συμμετέχοντες από χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στάτους και την ανάγκη τους να εκφράσουν το δικό τους χώρο και ταυτότητα σε μια κοινωνία. Φυσικά αυτό στην Ελλάδα πλέον δεν ισχύει… το graffiti είναι ακριβό χόμπι καθώς τα σπρέι είναι ακριβά και πολλοί από τους νεαρούς γκραφιτάδες ανήκουν πλέον στη αστική και μεγαλοαστική τάξη. Οι περισσότεροι είναι ηλικίας 12-30, βγαίνουν σε ομάδες όταν πέσει η νύχτα και στόχο έχουν να κάνουν την πόλη πιο φωτεινή και χαρούμενη.
“Διεισδύοντας” λίγο πιο ειδικά στην ζωγραφική του δρόμου, το graffiti διαφοροποιείται σε δύο τύπους:
* Στο tagging, όπου χρησιμοποιούνται λέξεις (συνήθως συμβολικές) ή σύντομες φράσεις (ο πιο συνηθισμένος τύπος).
* Στα murals: (τοιχογραφίες) μεγαλύτερες πιο σύνθετες, πολύχρωμες διανοητικές δημιουργίες που προσεγγίζουν μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης.
Μερικά παραδείγματα murals graffiti που είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικά:
Το street art βρίσκεται παντού. Σε σοκάκια, σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, σε τοίχους πολυκατοικιών, σε κατεβασμένα ρολά καταστημάτων, σε κάδους απορριμμάτων, σε παγκάκια, στους σταθμούς μετρό, στα τρένα…
Οι street artists προσπαθούν να εντοπίσουν το κατάλληλο σημείο για να ζωγραφίσουν. Σκοπός τους δεν είναι να βρουν έναν οποιοδήποτε γκρίζο τοίχο και να τον χρησιμοποιήσουν σαν καμβά, αλλά αυτό που επιδιώκουν είναι το έργο τους να δένει αρμονικά με το αστικό τοπίο. Η ζωγραφιά τους να προβήματίζει τους περαστικούς έστω και λίγα λεπτά.
Χαρακτηριστικό των street artists είναι ότι υπογράφουν μόνο με το ψευδώνυμό τους διατηρώντας την ανωνυμία τους. Προτιμούν να συζητιούνται και να αφήνουν το στίγμα τους μέσα από τις ζωγραφικές τους.
Το graffiti δεν είναι ούτε μουτζούρα ούτε “βανδαλισμός”…
Τι είναι για εμένα το Graffiti;
Το graffiti για εμένα είναι ένα tagging που μου αλλάζει την ζωή!
Είναι η έκφραση συναισθημάτων και βιωμάτων από άτομα της ηλικίας μου…
Είναι η τέχνη που ομορφαίνει την πόλη μου…
Είναι μια εικόνα που θα μένει πάντα χαραγμένη! Όπως το graffiti του “Λουκάνικου” σε έναν τοίχο στου Ψυρρή, προς τιμήν του σκύλου-σύμβολο που έχασε την ζωή του στις διαδηλώσεις…
Δημιουργοί του γκράφιτι: Martinez, N. Gramms και Smart.
Υποσημείωση στον τοίχο: «All Dogs Go to Heaven» – «όλοι οι σκύλοι πάνε στον παράδεισο».
Αυτή είναι τέχνη που σίγουρα προβληματίζει!