Αντώνης ΜαντζαβίνοςΕίμαι σίγουρος ότι έχεις ζήσει πολλές διαφορετικές καταστάσεις από αυτές που έχουμε συνηθίσει. Ποια ήταν αυτή που σε σόκαρε περισσότερο και γιατί;
Να πω κάτι κατ’ αρχάς για την Αφρική. Διαφωνώ με τη λογική του να πάω σε μία χώρα και να αφήσω κάτι. Δε λειτουργεί έτσι η λογική της στοχευμένης παρέμβασης που πρέπει να γίνεται. Βάζεις τον ντόπιο πληθυσμό σε μία κατάσταση – και είναι ένα λάθος που κάνουμε στην Αφρική – ότι εγώ ο λευκός ήρθα και αφήνω και κάτι πίσω μου.
Είναι αυτοί οι αλεξιπτωτιστές της Ανθρωπιστικής Βοήθειας.
Ότι είμαι σε μία ανώτερη θέση από εσάς. Είναι αυτοί οι αλεξιπτωτιστές της Ανθρωπιστικής Βοήθειας. Προσωπικά είμαι πολύ κατά. Γιατί τελικά δεν προσφέρει τίποτα πραγματικά. Και οι προθέσεις είναι καλές. Το 80% των ανθρώπων δηλαδή που το κάνουνε αυτό εγώ πιστεύω ότι έχουνε πολύ καλές προθέσεις και ακριβώς για αυτόν το λόγο, θα έπρεπε όλο αυτό να γίνεται κάπως διαφορετικά και ίσως την απάντηση θα μπορούσαμε να τη δούμε αν αφήναμε την Αφρική και κοιτούσαμε το δικό μας χώρο, γύρω μας.
Όλα δεν είναι τόσο ξωτικά όσο ακούγεται να τα περιγράφει κάποιος. Στην Ουγκάντα μπορώ να πω πολλά παραδείγματα, ίσως και γιατί έζησα εκεί αρκετό καιρό, την αγάπησα αυτήν τη χώρα και για αυτό συνέχεια αναφέρομαι εκεί. Ωστόσο, θέλω να αναφέρω ότι στις περιοχές της Βόρειας Ουγκάντα, ο αντιστασιακός στρατός του Κυρίου υπό την καθοδήγηση του Κόνυ έχει μοιράσει πόνο. Μέχρι το 2006 εκεί είχανε πόλεμο και μετά με τη σύναψη ειρήνης το 2006 σταμάτησε. Αλλά μέχρι το 2012 που ήμουν εγώ εκεί στις αρχές, η χώρα εμφάνιζε προβλήματα. Και απλώς το συναίσθημα του να είσαι εκεί, που ξέρεις ότι όλοι όσοι βλέπεις είναι είτε θύτες είτε θύματα. Γιατί πολύ απλά δε γίνεται διαφορετικά. Είναι όλοι μπλεγμένοι σε ότι είχε γίνει μέχρι πριν 5 χρόνια από όταν πήγα εγώ. Και είναι οι ιστορίες που ακούς.
Της τον είχαν αρπάξει καμιά δεκαριά χρόνια πριν, όταν ήταν 10 χρονών και τον περίμενε να γυρίσει.
Εμείς οι ίδιοι, οι ξένοι που είμασταν εκεί μιλούσαμε με παιδιά που είχαν επιβιώσει και μία ιστορία που μου έκανε φοβερή εντύπωση είναι εκείνη η γυναίκα που καθότανε στην είσοδο που μένανε όσοι ήταν μέρος του ευάλωτου πληθυσμού, ανάπηροι και άλλοι και είχαν ξεμείνει κυριολεκτικά σε transitional sites. Ήταν λίγοι όμως αυτοί.
Αυτή λοιπόν η γυναίκα καθόταν εκεί με τα βιβλία του γιού της. Της τον είχαν αρπάξει καμιά δεκαριά χρόνια πριν, όταν ήταν 10 χρονών και τον περίμενε να γυρίσει. Και εγώ το θεώρησα αυτό συγκλονιστικό. Δεν ήξερα τι να της πω. Είναι κάποιες φορές που δε λες τίποτα. Γιατί το θέμα είναι όταν πας σε αυτές τις χώρες εσύ ο λευκός όπως και να το κάνεις είσαι από τη μεριά των ισχυρών, είσαι από τη μεριά των δυνατών σε καλύτερη θέση. Και το έχω ξαναπεί ότι και να πεις τελικά εσύ μπορείς να φύγεις, ενώ αυτοί δε μπορούν. Και αυτή είναι και η πολύ μεγάλη διαφορά.
Γιατί όσο να και να λέμε ότι πάμε και κάνουμε, ΝΑΙ συμβαίνει, αλλά εμείς θα φύγουμε ενώ αυτοί θα μείνουν εκεί.
Και επίσης και κάτι άλλο που μου έχει κάνει εντύπωση εδώ στις Φιλιππίνες. Εδώ εγώ ήρθα μετά τον τυφώνα Γιολάντα Χαγιάντ στο Τακλομπάν που έγινε και μου έχει κάνει εντύπωση το πόσο γρήγορα ξαναστάθηκαν στα πόδια τους. Μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση ότι υπήρχαν οικογένειες που πνιγήκαν τα παιδιά τους μπροστά στα μάτια τους και διάβαζα κάτι συνεντεύξεις που ανέφεραν ότι οι γυναίκες επιθυμούσαν να ξαναμείνουν έγκυες γιατί ήθελαν να επανεκιννήσουν τη ζωή τους. Και προσωπικά το θεώρησα συγκλονιστικό.
Από τη δική σου ματιά, τι βλέπεις να συμβαίνει στον κόσμο; Με ένα σύντομο σχόλιο, τι χαρακτηρισμό θα έδινες για κάθε ήπειρο;
Στην Αμερική δεν έχω πάει και δε μπορώ να δώσω χαρακτηρισμό για μία ήπειρο. Γιατί μία ήπειρος ας πούμε η Αφρική έχει 55 χώρες. Μπορώ για παράδειγμα να μιλήσω για την Ουγκάντα, μπορώ να μιλήσω για τη Ρουάντα που πήγα αλλά δε δούλεψα εκεί και γενικά πιστεύω ότι για να μπορέσεις να έχεις άποψη επί της ουσίας σε μία χώρα θα πρέπει να κάτσεις πολύ καιρό για να την καταλάβεις. Τώρα ένα ταξίδι για 15 μέρες ένα πέρασμα δε λέει κάτι οπότε δε μπορώ να πω για κάθε ήπειρο. Και κάθε άνθρωπος είναι και διαφορετικός απλώς το μόνο που μπορώ να πω γενικά είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι, οι αγωνίες, τα ίδια πράγματα και υπάρχει και μία κοινή γλώσσα που μπορείς να πλησιάσεις όλο τον κόσμο και να μιλήσεις και πιστεύω ότι είναι και αυτό που ίσως δεν έχουν και οι περισσότεροι και ιδίως αυτοί που ασχολούνται με τα ανθρωπιστικά. Είναι περισσότερο γραφειοκράτες παρά το αντίθετο κοντά στον κόσμο.