Αντώνης ΜαντζαβίνοςΗ Φραγκίσκα Μεγαλούδη μας μίλησε για το ανθρωπιστικό της έργο και για τα όσα έχει αποκομίσει μέχρι τώρα από τα ταξίδια της!
Αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί, ήταν ένα πρόσφατο άρθρο μου που δημοσίευσα το δεύτερο δεκαήμερο του Νοέμβρη. Σε εκείνο το άρθρο είχα θέσει ένα μεγάλο ερώτημα. Για να το θυμηθείτε μπορείτε να ανατρέξετε εδώ.
Ο άνθρωπος απέναντί μου, ήταν η Φραγκίσκα Μεγαλούδη. Διακεκριμένη στο εξωτερικό από τις σπουδές της, αλλά κυρίως για το ανθρωπιστικό της έργο σε περιοχές της Αφρικής και της Ασίας. Αυτό το διάστημα απασχολείται όπως μας λέει η ίδια στις Φιλιππίνες, σε project του ΟΗΕ, ενώ παράλληλα ως δημοσιογράφος γράφει σε πολλά μέσα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.
Ωστόσο, αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση από όσα συζητήσαμε ήταν ότι η Φραγκίσκα στο πρόσφατο παρελθόν έζησε για διάστημα 20 μηνών στη Βόρεια Κορέα.
Ακολουθεί η συνέντευξη μαζί της, που για έναν εκολλαπτόμενο διεθνολόγο σαν κι εμένα ήταν πραγματικά μία απίστευτη εμπειρία.
Μετά το τόσο πλούσιο βιογραφικό τι είναι αυτό που σε παρακίνησε να διαλέξεις τελικά έναν άλλο δρόμο; Θέλεις περιπέτεια στη ζωή σου, αδρεναλίνη να ξεφύγεις από την ελληνική πραγματικότητα ή απλά να ζήσεις το κάτι παραπάνω γνωρίζοντας τον κόσμο; Κάτι άλλο;
Είχα ήδη φύγει από την Ελλάδα, οπότε δεν είχε σχέση με το να φύγω από την Ελλάδα. Είχα ήδη πάει στον Καναδά που ήμουν guest scholar, είχα ήδη πάει πιο πριν στο Βέλγιο μετά στην Αυστραλία και έτσι το γεγονός ότι έφυγα δεν είχε σχέση με την Ελλάδα.
Δε μου αρέσει η λογική του δεν αντέχω τη νοοτροπία. Περίεργους Ανθρώπους παντού θα βρεις.
Από την Ελλάδα όταν έφυγα, έφυγα γιατί ήθελα να δω κάτι άλλο. Δε μου αρέσει η λογική του δεν αντέχω τη νοοτροπία. Περίεργους Ανθρώπους παντού θα βρεις. Άλλαξα καριέρα μετά κάποια στιγμή γιατί ενώ είχα Academic Leave από το Πανεπιστήμιο στο οποίο δίδασκα μετά όταν έκανα αυτήν την αποστολή με τους Γιατρούς του Κόσμου στην Ιορδανία. 
Ήθελα λοιπόν να ξαναγυρίσω πίσω στο πεδίο και ήθελα να πάω πάλι Αφρική, οπότε ένιωθα ότι το να είμαι στο Πανεπιστήμιο μου και να κάθομαι ένιωθα παρατηρητής, ένιωθα ότι αυτά που δίδασκα είχανε και πολύ σχέση με αυτά που ήθελα να κάνω, με τη δράση. Αυτός ήταν ο λόγος. Ήθελα περισσότερη δράση και ήθελα να πάω στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Βασικά ήθελα να πάω Αφρική.
Από την Ελλάδα γιατί έφυγες αρχικά;
Έφυγα για μεταπτυχιακά. Τελείωσα το προπτυχιακό μου και πήρα μία υποτροφία από τη Σορβόννη και μετά από το ΙΚΥ. Γύρισα, δίδαξα 3 χρόνια στη Ρόδο, στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών και μετά ήθελα να ξαναφύγω, να διδάξω έξω. Ψαχνόμουν γενικώς.
Στην Ελλάδα, ήμουν τυχερή με την έννοια ότι με το που γύρισα από το διδακτορικό βρήκα μία θέση στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Ρόδο. Βέβαια δε μας πληρώνανε. Βλέπαμε το μισθό μετά από 6-7 μήνες και αυτό σε δόσεις, αλλά δεν ταλαιπωρήθηκα τόσο πολύ ότι δεν έβρισκα κάτι, βρήκα κάτι, αλλά δεν ήταν αυτό το long-term γιατί από ένα σημείο και μετά αυτές οι συμβάσεις που έχουν τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι παγκόσμια πατέντα. Δεν την έχει κανείς άλλος. Στοχεύουν στο να κρατούν τους διδάσκοντες σε ένα καθεστώς ομηρίας για να σε υποχρεώνουν να κάνεις ότι θέλει ο καθηγητής που σε έχει φέρει για να σε κρατήσει με την ελπίδα ότι όταν η θέση σου προκηρυχτεί θα συνεχίσεις να κάνεις ότι σου έχουν πει από πριν έτσι ώστε να σε ψηφίσουνε. Ήταν λίγο άσχημη νοοτροπία και δε συμφωνούσα και έτσι έφυγα.
Τώρα είμαι καιρό έξω από την Ελλάδα. Και για αυτό το λόγο και δε σχολιάζω ποτέ. Είναι πολλά που βλέπω και είναι λίγο θλιβερά. Πιστεύω ότι χρειάζεται ένα ξεκαθάρισμα και το ποιοι διδάσκουνε και το τι δημοσιεύσεις έχουνε. Δεν έχει σημασία ο αριθμός αλλά το που, το ρόλο που είχες στο καθένα. Το να βάζεις 50 συνέδρια έχει διαφορά από το να είσαι ομιλητής και στα 50 που πήγαινες ή απλός ακροατής.
Τις προπτυχιακές σπουδές πρέπει να τις κάνει πάντα στη χώρα σου και μετά για τα μεταπτυχιακά να πηγαίνεις έξω.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι τόσο κατώτερα από αυτά του εξωτερικού. Για αυτό πιστεύω ότι τις προπτυχιακές του σπουδές πρέπει να τις κάνει πάντα στη χώρα του και μετά για τα μεταπτυχιακά να πηγαίνει έξω για να δει και έναν άλλον τρόπο λειτουργίας, οργάνωσης, αντιμετώπισης της επιστήμης και κυρίως για τις δημοσιεύσεις επειδή στην Ελλάδα δε σε αφήνουνε και στις παίρνουνε. Αυτό είναι κανόνας! Για πολλούς λόγους. Κάποιοι αφήνουνε αλλά είναι λίγοι.
Στα εργαστηριακά μαθήματα που παράγουνε και έργο δεν αφήνουνε. Τώρα το να είσαι διδακτορικός φοιτητής στα φιλοσοφικά ρεύματα πόσα papers να γράψεις.