Ένας κόσμος γεμάτος φανατισμό

Με βάση τα αποτρόπαια και θλιβερά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Γαλλία τον τελευταίο καιρό και που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 20 ανθρώπων αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο σχετικά με τον φανατισμό αλλά και τις επιπτώσεις του σε όλο το φάσμα της καθημερινής μας ζωής σε μια προσπάθεια να ξεκλειδώσω όλες εκείνες τις αιτίες που οδηγούν τον άνθρωπο να προβαίνει σε πράξεις καθοδηγούμενες από παράλογα ένστικτα αλλά και παράλληλα τους λόγους που τέτοια φαινόμενα εξακολουθούν να υφίστανται.

Παγκόσμια κατακραυγή. Συγκεντρώσεις για τη μνήμη των θυμάτων στις μεγαλύτερες πόλεις του πλανήτη και όχι μόνο. Γενικευμένη επαγρύπνηση των σωμάτων ασφαλείας. Φόβος για συνεχή και αδιάκοπα τρομοκρατικά χτυπήματα από Τζιχαντιστές σε σταθμούς μετρό, σήραγγες, πολυκαταστήματα κλπ. Αυτές οι λεζάντες που ανέφερα είναι μόνο κάποιες από αυτές που έπαιξαν σε όλα τα ειδησεογραφικά δελτία στον πλανήτη. Το κλίμα είναι ιδιαίτερα βαρύ, και ειδικά στην Γαλλία, λόγω του ολοένα αυξανόμενου φόβου των πολιτών κατά των Τζιχαντιστών.

Η Μαρίν Λε Πεν, πρόεδρος του Ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, δήλωσε σε μια πρόσφατη συνέντευξή της πως εάν το κόμμα της κερδίσει τις προεδρικές εκλογές το 2017 θα ζητήσει μέσω δημοψηφίσματος την επαναφορά της θανατικής ποινής. «Προσωπικά πιστεύω ότι η θανατική ποινή θα πρέπει να υπάρχει στο νομικό οπλοστάσιο μας», είπε χαρακτηριστικά στο κανάλι France 2. Στα σχόλια που ακολούθησαν και στο Twitter, η κόρη του επίσης ακροδεξιού εθνικιστή Ζαν-Μαρί Λε Πεν, έκανε λόγο για «ισλαμικό φονταμενταλισμό» που «προκαλεί καθημερινά το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων παγκοσμίως». Κάπου εδώ να αναφέρω πως η θανατική ποινή στη Γαλλία καταργήθηκε το 1977. Τώρα, όσον αφορά τον πατέρα της, εκείνος απέρριψε το σύνθημα «Je suis Charlie» το οποίο πρόεκυψε από την επίθεση εναντίον των γραφείων της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo λέγοντας ότι: «Σήμερα, λένε: “Όλοι μας είμαστε Charlie, εγώ είμαι Charlie. Σε ότι αφορά εμένα, λυπάμαι, δεν είμαι Charlie» και πρόσθεσε σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε στον ιστότοπό του: «Με έχει συγκινήσει ο θάνατος 12 Γάλλων συμπατριωτών μας (…) όμως εγώ δεν πρόκειται να αγωνιστώ προκειμένου να υπερασπιστώ το πνεύμα της Charlie Hebdo που είναι ένα αναρχο-τροτσκιστικό πνεύμα που είναι απόλυτα ανατρεπτικό με την πολιτική ηθική».

Τα χτυπήματα αυτά είναι απόλυτα κατακριτέα από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, πράγμα, φυσιολογικό. Αλλά, άλλο το να κατακρίνεις κάτι για το γεγονός ότι δε θα έπρεπε να συμβεί και άλλο το να λάβεις μέτρα για να μην συμβεί ποτέ ξανά. Πολλές κυβερνήσεις με την ανέχεια αλλά και την ηπιότητα που δείχνουν σε τέτοιου είδους θέματα είναι σα να «επιτρέπουν» στους Τζιχαντιστές να δρουν και να σκοτώνουν ανενόχλητοι. Γιατί μη μου πείτε πως εάν θέλουν να τους καταστείλουν και να τους περιορίσουν δε μπορούν να το κάνουν. Δυστυχώς με μεγάλη μου λύπη παρατηρώ πως στην πλάτη των Τζιχαντιστών παίζονται αμείλικτα πολιτικά παιχνίδια αλλά και παιχνίδια συμφερόντων που έχουν ως αποτέλεσμα τον χαμό αθώων ψυχών. Και για να μην παρεξηγηθώ ( ή ακόμη καλύτερα για να μην λογοκριθώ, μιας που τελευταία είναι και πάλι στη μόδα η λογοκρισία) δεν εννοώ πως οι κυβερνήσεις επιθυμούν το θάνατο αθώων ανθρώπων απλά πιστεύω ότι οι πράξεις τους δεν φέρνουν τα σωστά αποτελέσματα δηλαδή την πάταξη της τρομοκρατίας και το περιορισμό ανθρώπων που έχουν ως δόγμα την εξαφάνιση κάποιου που δεν έχει την ίδια πίστη με αυτούς.

Αλλά ας περάσω σιγά σιγά στον φανατισμό. Ο φανατισμός είναι κάτι που ελλοχεύει σε όλες τις πτυχές της καθημερινής μας ζωής. Από την ομάδα που υποστηρίζουμε, το πολιτικό κόμμα του οποίου είμαστε θιασώτες μέχρι την θρησκεία ή το έθνος μας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη έχουν χάσει τη ζωή τους είτε μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο είτε επειδή οι πολιτικές τους απόψεις δεν «άρεσαν» σε κάποιους είτε διότι τα πιστεύω τους έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύω της πλειοψηφίας. Ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος είχε πει κάποτε πως «Οι φανατικοί, όποιας μορφής, είναι οι μεγάλοι εγκληματίες που έσπειραν τον όλεθρο απάνω στη γη και σπίλωσαν ανεξίτηλα το νόημα του ανθρώπου». Φαντάζομαι όλοι σας λίγο-πολύ θα συμφωνείται με την φράση αυτή του Παναγιωτόπουλου. Η όλη έννοια και το νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου έχει διαφθαρεί από άτομα φανατισμένα, άτομα που δε δέχονται καμία άλλη λογική έκτος από αυτή που ορίζουν οι ίδιοι. Το τελικό στάδιο του φανατισμού βέβαια είναι η αφάνιση όσων δεν εναρμονίζονται με τη μια, μοναδική αλήθεια η οποία διέπει τα πάντα. Σχεδόν όλες οι υπάρχουσες θρησκείες κάνουν λόγο για τους αλλόθρησκους αλλά καμία δεν τους αντιμετωπίζει σαν το Ισλάμ.

Το Ισλάμ διακηρύσσει πως οι αλλόθρησκοι πρέπει να εξαλειφτούν και μιλάει για Ιερό Πόλεμο που όποιος θέλει να θεωρείται σωστός ισλαμιστής πρέπει να ακολουθήσει. Αυτή βέβαια είναι η ακραία ερμηνεία των όσων γράφει το Κοράνι η οποία υιοθετείται από τους φανατικούς ισλαμιστές και τους Τζιχαντιστές. Πως λοιπόν μπορούμε να συμβιώσουμε με ανθρώπους που επιθυμούν το θάνατο κάθε αλλόθρησκου ή γενικότερα κάθε ανθρώπου που δεν συμμερίζεται τις ίδιες απόψεις; Που είναι η καθοριστική συμβολή της Δύσης για τον περιορισμό του φαινομένου της ανόδου τέτοιων εξτρεμιστικών οργανώσεων; Τι πρέπει να γίνει ακόμα για να καταλάβουν κάποιοι πως ο κόσμος που ζούμε δεν είναι αγγελικά πλασμένος αλλά απαρτίζεται από ανθρώπους που ο ένας θέλει το κακό του άλλου; Ερωτήματα που παραμένουν μέχρι σήμερα αναπάντητα καθώς οι απαντήσεις τους φαντάζουν «ακριβές». Και όσο κάποιοι αγωνίζονται για να λύσουν προβλήματα που θα έπρεπε ήδη να έχουν λυθεί δεδομένου των γνώσεων αλλά και της τεχνολογίας που έχουμε πια στα χέρια μας, αθώοι άνθρωποι θα χάνουν την ζωή τους κάθε μέρα στο βωμό θρησκευτικών μισαλλοδοξιών και ακραίων φανατικών πεποιθήσεων. Καθίστε απλά και σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους για το ποδόσφαιρο, την πολιτική και τη θρησκεία. Μπορεί ο Μαρξ να είχε πει πως η θρησκεία είναι το όπιο του λαού αλλά εγώ θα το πάω ένα βήμα παραπέρα και θα σας πω πως η πολιτική, το ποδόσφαιρο και η θρησκεία είναι τα όπια του λαού. Ο φανατισμός είναι το χειρότερο όπιο απ’ όλα.

Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Ένας κόσμος γεμάτος φανατισμό…