FrapressΠεριέχει κάποια μικρά spoilers.
Είχα πίστη στην κοινότητα του Ίντερνετ μέχρι τη στιγμή που είδα το “The Interview”. Γι’ αυτό έγινε όλη η φασαρία; Αν ο Kim Jong-un ρίξει πυρηνικά μετά από αυτό, θα είναι επειδή τον βάρεσε κατακούτελα η βλακεία της ταινίας (ή επειδή έχει αρκετή από μόνος του).
Πριν περάσω στο ψητό θα σας πω κάτι, αγαπημένοι μου φίλοι και αναγνώστες. Ελπίζω πως έχετε καταλάβει ότι αυτοί που ψηφίζουν στο IMDb είναι τόσο ηλίθιοι που πρέπει να τους μελετήσει ο Δαρβίνος ο ίδιος για να καταλάβουμε πώς ξέφυγαν από τη φυσική επιλογή και δεν σφήνωσαν ακόμα μέσα σε καμιά τουαλέτα ή δεν αυτοϊκανοποιήθηκαν από τα οπίσθια με κανένα ρολό κουζίνας. Το λέω αυτό, γιατί τις πρώτες μέρες η ταινία είχε βαθμολογηθεί από δαύτους με 10 καθαρό.
Να δείτε που θα είναι οι ίδιοι που τους αρέσει το Frozen.
Ας βγάλω, σιγά σιγά, το φτυαράκι μου. Πρωταρχικά, η ταινία είναι φαρσοκωμωδία, αμερικανιά του χειρίστου είδους, από αυτές που βρίσκουν ευφυή κάθε λογής χοντροκομμένα αστεία. Ταινίες τύπου Scary Movie, Epic Movie, Austin Powers, Machete, Meet the Spartans και λοιπές άλλες καφρίλες που απευθύνονται στα απομεινάρια του Homo Erectus που ζει μέσα στο κεφάλι αρκετού κόσμου και βρίσκει απόλαυση και ψυχαγωγία σε εικόνες όπως αυτή:
Ή αυτή:
Είναι και τα δύο στιγμιότυπα της ταινίας.
Ο ίδιος Homo Erectus είναι αυτός που γελάει όταν στην ταινία ένας από τους πρωταγωνιστές αναγκάζεται να κρύψει στο παχύ του έντερο ένα πακέτο των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Αν χαμογελάσατε στην περιγραφή αυτή και τώρα ψάχνετε την ταινία στο Google, παρακαλώ να κλείσετε το άρθρο μου.
(Μέχρι τώρα μερικοί άνετα με έχουν περάσει για κρυφοφασιστάκι που κοιμάται με φωτογραφίες του Kim Jong-un, γιατί προφανώς τόσο τους κόβει.)
Θεωρώ σοφό το γεγονός ότι η ταινία αποτυγχάνει σαν παρωδία του τρελού μωρού Kim, γιατί αν επιτύγχανε, πιθανά το μανάρι να το έπαιρνε προσωπικά. Για να σας δώσω να καταλάβετε το επίπεδο fail της ταινίας, ο Kim παρουσιάζεται να έχει συλλογή με ακριβά αυτοκίνητα και μερικά τανκς, και μέσα σε ένα από αυτά υπάρχει το προσωπικό του στερεοφωνικό που παίζει μόνο Katy Perry, η οποία τον εμπνέει σε τέτοιο βαθμό ώστε να κλαίει με τα τραγούδια της.
Για να μην πολυλογώ πλέον, το φιλμ είναι κακόγουστο. Είναι ανόητο, είναι χαζοβιόλικο, κακώς νοούμενα ανάλαφρο, και σε καμία περίπτωση δεν αξίζει όλη τη φασαρία που το περιτριγύρισε, που αρχίζω να πιστεύω πως αποτελεί κόλπο μάρκετινγκ.
Ωστόσο μπορεί κανείς να διδαχθεί μερικά πράγματα, αν το δει με κριτική ματιά, νηφάλιος:
- Η παρακμή των corporate media είναι τόσο βαθιά που είναι όντως πιθανό να «λάχει» πολιτική συνέντευξη με τον πιο πολυσυζητημένο δικτάτορα της εποχής μας σε δυο κρετίνους που δεν ασχολούνται, ούτε σκέφτονται ποτέ τίποτα σημαντικό.
- Δεν έχει σημασία το να κάνεις κάτι, σημασία έχει το να είσαι κάποιος.
- Τα κουταβάκια είναι αξιολάτρευτα και πρέπει να τους κάνουμε πολλές αγκαλίτσες.
Αφιερώνω αυτό το άρθρο στο συμφοιτητή μου το Γιάννη a.k.a. Johnaras επειδή τον συμπαθάω και είναι καλό παιδί. Και επειδή μου ζήτησε να γράψω για το The Interview.