Κατερίνα ΧλιάραΕίναι αλήθεια ότι μερικές φορές σκεφτόμαστε «τι καλά που θα ήταν να είχα έναν άνθρωπο εδώ μαζί μου τώρα που είμαι μόνος μου… στο άδειο σπίτι… ενώ βρέχει και τα φωτάκια από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της γειτόνισσας αναβοσβήνουν ρομαντικά…».
Σκεφτόμαστε πόσο ωραία θα ήταν να τον αγκαλιάζουμε. Να τον χαϊδεύουμε. Να νιώθουμε ζεστασιά και ασφάλεια ανάμεσα στα χέρια του. Να περνάει η ώρα και το μόνο που να αισθανόμαστε είναι η ανάσα του δίπλα στο μάγουλό μας, καθώς βλέπουμε την ταινία ή καθόμαστε στο κρεβάτι.
Σκεφτόμαστε ότι κάποτε το είχαμε αυτό με τον… ωχ!
«Χωρίζουμε!», «Δε σε αντέχω άλλο», «Μπορώ να βρω καλύτερο από εσένα!», «Με απάτησες με…;», «Δε φταις εσύ… εγώ φταίω!», «Ας το παραδεχτούμε: δε σου αξίζω. Θα βρεις καλύτερη από εμένα» και άλλες κλισέ φράσεις μας περνούν ακαριαία από το μυαλό και την άδηλη μνήμη.
Τσακωμοί, ωραίες αναμνήσεις. Διαφωνίες, ωραίες αναμνήσεις. Κλάματα, ωραίες αναμνήσεις. Άσχημες αναμνήσεις. Ωραίες αναμνήσεις. Ωραίες αναμνήσεις. Ωραίες αναμνήσεις…
Πάντα θα σκεφτόμαστε τις ωραίες αναμνήσεις…
Κι εκεί που σκεφτόμαστε το συνοδό μας στο οσκαρικά σκηνοθετημένο σκηνικό μπροστά από το τζάκι, να! Εγώ γιατί δεν έχω κάποιον; Γιατί δε με θέλει κανείς; Γιατί πέφτω συνέχεια σε φαλλοκράτες και ρηχούς ανθρώπους;
Ή
Κι εγώ τι θα κάνω τώρα μόνος μου; Πόσο ρεζίλι έγινα; Κανείς δε θέλει ένα μπακούρι στην παρέα! Θα σαπίσω εδώ με τις γάτες και τις παντόφλες μου!
**
Το επόμενο βράδυ, καθόμαστε πάλι μόνοι μας και σκεφτόμαστε… και δε σταματάμε να σκεφτόμαστε πώς θα ήταν αν…
Αντί να μας πάρουν τα κλάματα αυτή τη φορά, αποφασίζουμε να δράσουμε!
Πώς το λέει κι ο τραγουδιστής; «Ο έρωτας με έρωτα περνάει!»
Θα πάμε να ερωτευτούμε. Ξανά. Μα φυσικά! Πώς δεν το σκεφτήκαμε νωρίτερα! Έτσι, έτσι ναι.
Αποφασίζουμε να ντυθούμε, να βάλουμε τα καλύτερά μας, αλλά βάζουμε κι ένα έξτρα χαρτομάντηλο στην τσάντα μας, μήπως και στο τέλος της βραδιάς καταλήξουμε στην τουαλέτα κλαίγοντας για τον προηγούμενο έρωτα…
Η αισιόδοξη πορεία της ιστορίας καταλήγει στο να βρίσκουμε το νέο έρωτα. Αυτόν που θα μας συντροφεύει τις κρύες νύχτες του χειμώνα στο Χριστουγεννιάτικο σκηνικό. Που θα νοιάζεται για εμάς. Θα καταφέρει να μας χαρίσει ευχάριστες στιγμές. Να μας απαλλάξει από τον αδιόρθωτο εαυτό μας. Θα μας στηρίξει και… μέχρι εκεί.
Η απαισιόδοξη πορεία της ιστορίας θέλει αυτόν το μαχητή-σύντροφο στο τέλος να αποχωρεί και να αφήνει άδειο και κρύο το θρόνο που αγωνιστήκαμε πολύ καιρό να του παραδώσουμε.
**
Το επόμενο βράδυ, καθόμαστε μόνοι μας και σκεφτόμαστε…
Τι φταίει;
Τι φταίει;! Αλήθεια;
Αναρωτιόμαστε και φιλοσοφούμε με τις ώρες… Οι σταγόνες πέφτουν. Τα φωτάκια μας εκνευρίζουν.
Ο έρωτας δεν περνάει με έρωτα. Ο έρωτας δεν είναι ασθένεια την οποία θεραπεύεις με νεκρούς μικροοργανισμούς έρωτα.
Ο έρωτας είναι ατύχημα. Είναι ένα σοβαρό ατύχημα, το οποίο ο καθένας ξεπερνά με το δικό του μοναδικό τρόπο. Μπορεί να είναι και το καλύτερο ατύχημα της ζωής του. Μπορεί και όχι. Μπορεί να του διδάξει πολλά. Μπορεί να τον πληγώσει βαριά. Μπορεί να τον κάνει πιο δυνατό. Αντίστοιχα, μπορεί να τον κάνει και αδύναμο.
Ο έρωτας δεν περνάει με έρωτα, να ενημερώσουμε το στιχουργό του τραγουδιστή. Εκτός αν έχουμε βίτσια να πληγωνόμαστε. Εκτός αν πιστεύουμε στην αναρχία του φαύλου κύκλου. Εκτός αν πιστεύουμε πως μόνο ένας άλλος θα γεμίσει το κενό μας. Κύριε στιχουργέ, τι λέτε;
**
Το επόμενο βράδυ, καθόμαστε στο σαλόνι και πίνουμε κρασί βλέποντας μια ταινία στον καναπέ. Έξω βρέχει. Τα φωτάκια της γειτόνισσας τρεμοπαίζουν. Και είμαστε μόνοι μας.
Δε σκεφτόμαστε πια. Γιατί πότε-πότε περνάμε καλά και με τον εαυτό μας.
Κύριε στιχουργέ, τι λέτε;