Νίκος Ρωμανός: Μια ζωή χωρίς παραμύθι

6 Δεκεμβρίου 2008. Εξάρχεια, ώρα 21:00. Μια μικρή παρέα εφήβων βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα υπόστεγο εν μέσω ψιλόβροχου, ενώ αδημονεί για το πάρτι που επιφυλάσσει η βραδιά στο Ψυχικό. Δύο αστυνομικοί (Βασίλης Σαραλιώτης, Επαμεινώνδας Κορκονέας) τους πλησιάζουν με γοργό βήμα κι απειλητικό ύφος. Εξαπολύουν βωμολοχίες και προκαλούν αμούστακα αγόρια. Ύστερα από αρκετές στιγμές ακατάληπτης αισχρολογίας ο Αλέξης δίνει την αφορμή: «γιατί βρίζεις, ρε»; Ο Κορκονέας τραβάει όπλο και πυροβολεί τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο μπροστά στα μάτια του 15χρονου συμμαθητή και επιστήθιου φίλου του, Νίκου Ρωμανού. Ο Αλέξης πνέει τα λοίσθια, ο Νίκος παρακολουθεί αγόγγυστα την πράξη αποκτήνωσης υπό τις υλακές του δολοφόνου «ελάτε ρε μουνιά»!

5 χρόνια μετά. Βελβεντό Κοζάνης. Μια χούφτα σύντροφοι μπουκάρουν με τα καλάσνικοφ παραμάσχαλα στην Αγροτική Τράπεζα. Οι εργαζόμενοι και οι πελάτες του καταστήματος εξέρχονται σώοι κι αβλαβείς. Τα ταμεία αδειάζουν εν ριπή οφθαλμού. Η μπάζα από τη ληστεία της τράπεζας δεν αποτελεί εισιτήριο για επίπλαστους καταναλωτικούς παραδείσους, αλλά κάρτα πρόσβασης στον κόσμο που αλλάζει… Στον κόσμο που εκείνοι θα αλλάξουν. Οι αστυνομικοί έχουν άλλη άποψη, περικυκλώνουν το όχημα διαφυγής των σεσημασμένων αναρχικών, τους μεταφέρουν στο πλησιέστερο Αστυνομικό Τμήμα και τους ξυλοφορτώνουν μέχρι να ξεχάσουν τ’ όνομά τους.

Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του αντικομφορμιστικού κουαρτέτου συμμετέχει και ο… Νίκος Ρωμανός. Καταδικάζεται σε 15 χρόνια κάθειρξη. Ο Γρηγορόπουλος στο χώμα, ο Ρωμανός στη φυλακή.

8 Αυγούστου 2014. «Σήμερα γάμος γίνεται». Η άφιξη του πολυτάραχου αντάρτη στη ψειρού συνοδεύεται με γάμο. Χειμώνα μπήκε στη «στενή», καλοκαίρι είχε ήδη παντρευτεί. Μια κοπέλα 18χρονών. Η Βιργινία. Την ερωτεύτηκε πριν τον μπαγλαρώσουν για την ιστορία στο Βελβεντό. Ο δήμαρχος Αυλώνα τέλεσε τον πολιτικό γάμο σε κλίμα συγκίνησης, οι οικογένειες γνωρίστηκαν και ευχήθηκαν «βίο ανθόσπαρτο» στους νεόνυμφους.

Πανελλήνιες στο «κελί 33». «Η φυλακή είναι μεγάλο σχολείο» γι’ αυτό κι ο Νίκος αδράχνει την ευκαιρία. Κατόπιν σχετικής προετοιμασίας δίνει εξετάσεις και περνάει στο Τ.Ε.Ι Αθήνας. Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων Μονάδων Υγείας. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης (Χαρ. Αθανασίου) επιβραβεύει τον επιτυχόντα κρατούμενο με 500 ευρώ. Ο Ρωμανός θα αρνηθεί το υπουργικό «χαρτζιλίκι». «Έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες που πρεσβεύει» δηλώνει ο διευθυντής σχολείου του σωφρονιστικού ιδρύματος.

Απεργία Πείνας. Το δικαίωμα στη μόρφωση είναι ιερό κι αναφαίρετο. «Μασάει» όμως το «κράτος Δικαίου» από κάτι τέτοια; Όχι! Άρει, λοιπόν, το δικαίωμα του αμετανόητου αναρχικού να κάνει χρήση εκπαιδευτικών αδειών και να παρακολουθεί τα μαθήματα στη σχολή της επιλογής του. Οι συγκυβερνώντες φοβούνται ότι ο Ρωμανός θα εξελιχθεί σε φιάσκο τύπου «Ξηρός». Ο πολυπαθής «αντάρτης πόλεων» ξεκινά απεργία πείνας. Τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονται επάνω του. Πορείες αλληλεγγύης και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας διεξάγονται σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σ’ ένα ιστορικό δίλημμα: να βάψει τα χέρια της με αίμα, ή να λυγίσει στο δίκαιο αίτημα του Ρωμανού;

Λύγισε. Ο Ρωμανός έπειτα από 31 ημέρες απεργίας πείνας δικαιώνεται. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης υπό την πίεση του κινήματος αλληλεγγύης, αποφασίζει να ψηφίσει την τροπολογία που προβλέπει παροχή εκπαιδευτικών αδειών σε κρατούμενους.

Αγώνας. Η ζωή δεν είναι παραμύθι ώστε να εμπιστευόμαστε την επίλυση των προσωπικών μας προβλημάτων σε μεταφυσικούς παράγοντες και πολιτικούς σουπέρ ήρωες. Η ζωή είναι Αγώνας που καλούμαστε να τον αντιμετωπίσουμε. Η ληστεία τραπέζης που επιχείρησε ο Ρωμανός στο Βελβεντό με τους συντρόφους του, ήταν πράξη οργής κι απελπισίας. Δεν αναγνωρίζω την ατομική τρομοκρατία ως μέσο πάλης, αντιθέτως αποτελεί θαυμάσια ευκαιρία που χρησιμοποιούσε ανέκαθεν η εξουσία για να καταστείλει και να δαμάσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Οφείλουμε να παραδεχτούμε, όμως, πως ο Ρωμανός αγωνίζεται για τα δικαιώματά του σε μία εποχή που άπαντες προσαρμόζονται στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Δεν έχει σημασία αν το κάνει με το λάθος τρόπο ή το σωστό, σημασία έχει πως κάτι κάνει… Κι αυτό το «κάτι» είναι πολύ προτιμότερο από το «τίποτα».

«Μεγαλύτερο αδίκημα κι από τη ληστεία μιας τράπεζας, είναι η ίδρυσή της» Μπρεχτ.