Το μελομακάρονο

*Είπαμε στους αρθρογράφους να διαλέξουν ένα ρήμα και ένα ουσιαστικό.Μετά τους είπαμε ότι με βάση αυτά που διάλεξαν θα φτιάξουμε μια ιστορία!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους από τους αρθρογράφους του Frapress.gr με μια ιστορία που θα συζητηθεί…

Οι κόκκινες λέξεις είναι αυτές που διάλεξαν εν αγνοία τους*

Παραμονή Χριστουγέννων και βρίσκομαι στο κρεβάτι να ονειρεύομαι τι ψέμα θα πω για τη σημερινή εορταστική κοπάνα μου, φοράω λοιπόν το μαύρο μου φόρεμα και ετοιμάζομαι για την πιο σούπερ νυχτερινή έξοδο! Ακούω την κόρνα του αυτοκινήτου να χτυπά με μανία, το ίδιο κι η καρδία μου. Επιτέλους ήρθε! Έχω τρεις μήνες να τον δω. Μου έλειψε τόσο, κι ίσα που θυμάμαι το χρώμα των ματιών του.Κατεβαίνω κάτω, με την καρδιά μου να χτυπάει σαν ταμπούρλο από την αγωνία, κι εκείνος με περίμενε έξω από το αμάξι. Αγάπησα το χαμόγελο στο πρόσωπο του όταν είδε πως πλησιάζω, μα με το που με αντίκρυσε, μου είπε….

« Πώς έγινες έτσι μωρή; Όλη μέρα γλυκά τρως;».

Είχε δίκιο. Έχω ξεσκιστεί στα μελομακάρονα.

Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Και πάνω που ήθελα να του προτείνω να πάμε μαζί ένα ταξίδι μέσα στις γιορτές.”Αντί γι’αυτό, το έβαλα στα πόδια ενστικτωδώς και βρέθηκα να ξαπλώνω στη φλοκάτη μου τρώγοντας το μισό τελευταίο μελομακάρονο και θρυμματίζοντας πάνω της το υπόλοιπο… Δε φταίω εγώ που ερωτεύτηκα περισσότερο το μελομακάρονο παρά εκείνον! Αποφάσισα να τον πάρω τηλέφωνο για να του εξηγήσω… αλλά πάνω στην ώρα άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει.

Αυτός θα είναι! Να που ήρθε η ώρα να μιλήσω ανοιχτά!

Μα, ειλικρινά, είχε φουντώσει μέσα μου η οργή.Χριστουγεννιάτικα να με πικραίνει, επειδή υπέκυψα σε μερικές γλυκές αμαρτίες;

Ενώ πήγαινα όμως να σηκώσω το τηλέφωνο πέρασα μπροστά από το ταψί με τα μελομακάρονα και είπα να φάω ένα τελευταίο. Όπως όμως όλοι ξέρουμε μετά το γλυκό θέλεις κάτι αλμυρό. Έτσι έφαγα και όλο το ταψί με τη σπανακόπιτα που είχε φτιάξει η μάνα μου πριν φύγει. Αυτό που ακολούθησε μου άλλαξε τη ζωή…Την ώρα που μάζευα με το δαχτυλάκι μου τα τελευταία ψίχουλα κάτι μέσα μου φώναξε,γυρνάω πίσω,βλέπω το τελευταίο μελομακάρονο και σκέφτομαι : ”Γιατί για μια γυναίκα όλο αυτό να θεωρείται βουλιμία και για τους άντρες κάτι φυσιολογικό ;” Κράζω τον εαυτό μου, προσπαθώντας να είμαι και αντικειμενική και το αποφάσισα.

Θα αλλάξω φύλο. Για να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου!  Πλέον αποφάσισα ότι θέλω να με φωνάζουνε Μπάμπη !

Λίγο πριν την πολυπόθητη εγχείριση, όσο ήμουν ξαπλωμένη (ή ξαπλωμένος;) στο νοσοκομειακό κρεβάτι, άρχισα να σκέφτομαι όλη τη ζωή μου. Παρόλα αυτά, το μελομακάρονο εισέβαλε ξανά στο μυαλό μου και διέκοψε τις ψαγμένες σκέψεις μου. “Λαίμαργη καρακάξα!” μάλωσα τον εαυτό μου χαμηλόφωνα.

Κι όμως συνέχισα να ταξιδεύω με τις σκέψεις μου σε γαστρονομικές απολαύσεις.

Μελομακάρονα,κουραμπιέδες,δίπλες,σπανακόπιτες και κάθε είδους γεύση που υπάρχει στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.Και μέσα σ αυτό το ρομάντζο μεταξύ εμού και του στομάχου μου, μου ήρθε συνειρμός ένα τραγουδάκι του ταφ,άρπαξα τη κιθάρα και λέω ας το μελοποιήσω : ”ολα απ τον εγκέφαλο ξεκινάν με καταφύγιο το στομάχι…κλείσε μου τ μάτι..παρ”.στοπ! ”, κοιτάζω το φεγγάρι απελπισμένος και λέω δε γίνεται  ρε Μπάμπη μέχρι και τώρα να σκέφτεσαι τη μάσα..μάλλον κάποιο κενό σου λείπει…και προσπαθείς να το καλύψεις..με λίπος…

Κι όσο το χαζεύω πειναλέος να αλλάζει σχήματα , από μπουρίτο σε μηλόπιτα, κι από μηλόπιτα σε παγωτό, ξαφνικά ένα χτύπημα στην πόρτα μου διαλύει τις σκέψεις. Οι γιατροί θα έρχονταν σε μισή ώρα! “Ποιος να είναι ; “αναρωτήθηκα και τα παστάκια που φανταζόμουν πως έτρωγα ανέβηκαν στο λαιμό μου…Η πόρτα άνοιξε και μπήκε αυτός στο δωμάτιο και, απ’ ότι φάνηκε, ξανά μες στη ζωή μου.

Με φίλησε και μου είπε: “Δε θα μπορούσε η γυναίκα που έχω ερωτευτεί να μου κάνει καλύτερο δώρο από την αλλαγή φύλου. Χριστίνα εε.. Μπάμπη, σ’ αγαπώ και… είμαι γκέι. Δεν είναι υπέροχο;” ”

Και επίσης θα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για τον τρόπο που σου φέρθηκα”Δεν πειράζει Παναή κι εγώ σ αγαπάω και σου δίνω άφεση για τον τρόπο που μου φέρθηκες. Από εδώ και πέρα μπορούμε να τρώμε μαζί τα μελομακάρονα.

Όταν τέλοσπάντων ξεμπέρδεψα στο νοσοκομείο και είχα αναρρώσει πλήρως πήγα σπίτι με τον Παναή. Αυτό το γαιδούρι βέβαια κοιμόταν όλη μέρα, και εμένα με ταλαιπωρούσαν οι αυπνίες, καθώς και συλλογιζόμουν συνέχεια το φαί.Σ

το μεταξύ μετα απο ολα αυτα τα αλμυρα ενιωθα να στεγνωσα. Να διψαω. Ήπια ένα μισολιτρο μονοκοπανιάς να πάνε τα αλάτια κάτω, και τοτέ… ναι! αυτό ηταν! μου ηρθε επιφοίτηση και εβαλα ενα σιντί της Κουταλίδου στο τέρμα. Δε θα μουν εγω αυτος που θα τον ξυπνούσα αλλά η ένταση του στερεοφωνικού!

Ξύπνησε και άρχισε να φωνάζει : “Δεν σέβεσαι τίποτα κοιμόμουν ρε ζώον ορθιο ” Κατευθείαν πήρα το ύφος της γατούλας του έκανα ένα “νιαου” και του είπα να τα αγαπάς τα ζώα παναή μου…μπουκωθήκαμε στα μελομακάρονα και κοιταζόμασταν με πάθος στα μάτια. Τότε συνειδητοποίησα ότι ο Παναής ήταν ο άντρας της ζωής μου. Έτσι ξαφνικά γυρνάω και του λέω “Μελομακαρονάκι μου,θέλεις να με παντρευτείς;” .

“Φυσικά Μπάμπη μου” είπε.

Έτσι παντρευτήκαμε με την αλλαγή του χρόνου. Στον γάμο αντί για φαγητό είχαμε πιατέλες με μελομακάρονα που είχαν φτιάξει 20 γιαγιάδες απ’όλη την Ελλάδα. Δε θέλαμε να τσιγκουνευτούμε τίποτα. Το γλέντι κράτησε μέχρι το πρωί και την επόμενη μέρα φύγαμε για τον μήνα του μέλιτος.

Ο Παναής μπορεί να με πλήγωσε αλλά…Όπως με συμβούλευσαν και οι γιαγιάδες μόνο μπαμπουίνοι υπάρχουν και ο κόσμος είναι γεμάτος από άνδρες προσβλητικούς και στενόμυαλους, έτσι κι εγώ καθησυχάστηκα και ήμουν χαρούμενη που με αποδέχτηκε ο Παναής όπως ήμουν(έγινα), μέχρι που έμαθα κάτι τρομερό…

Ο Παναης δεν υπήρχε. Δεν υπήρξε ποτέ. Παρά μονάχα μέσα στο μυαλό μου. Στον πυρετό του πρωινού συνειδητοποίησα πως ο Παναης δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την μετουσίωση όλων των αμφιβολιών μου για την βουλιμική μου ύπαρξη.

Τώρα, όμως, που όλες οι ανασφάλειες και οι αναστολές μου είχαν παρέλθει δεν χρειαζόμουν πλέον το ίδιο μου το δημιούργημα. Αφότου αφυπνίστηκα, διαπίστωσα πως το πλάσμα της φαντασίας μου, σαν σε μία άλλη καφκική μεταμόρφωση είχε μετατραπεί σε ένα πελώριο μελομακάρονο.

Και σκέφτηκα: “Μεγάλε μου εαυτέ, σοφά ποίησες το δημιούργημα σου” Ποιο μελομακάρονο και ποια χριστούγεννα, η αλήθεια είναι πως πλήττω αφάνταστα. είμαι η προσωποποίηση της τελειότητας και όλοι οι υπόλοιποι είναι ηλίθιοι, ούτε την ειρωνεία μου δεν κατανοούν τα βούρλα!!!

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία της Χριστίνας που έγινε Μπάμπης και αγαπούσε πολύ μα πολύ τα μελομακάρονα.