μμμΕίναι λίγο ειρωνικό μα εγωκεντρικό συνάμα το πως νιώθουμε εγκλωβισμένοι, ενώ είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι…
Είναι λίγο εγωιστικό το πως είμαστε δυστυχισμένοι όταν ο μόνος σίγουρος σκοπός της ζωής ετούτης είναι να ευτυχίσουμε…
Είναι ελάχιστα αξιοπερίεργο το ότι δεν μας αρκεί τίποτε,υγεία,εφόδια,άτομα,καταστάσεις,στιγμές παρα μόνο όταν τα χάσουμε…
Είναι αρκετά παράλογο αντιστρόφως το ότι πολλές φορές μας αρκούν τα άσχημα,η κακομεταχείριση,το μισογεμάτο, ενώ δε μας γεμίζει και επαναπαυόμαστε..
Είναι κάπως προσποιητό προς τον εαυτό σου,όταν δηλώνεις δυναμικός και το υποστηρίζεις,αλλά σε κάποιες καταστάσεις θέλεις να σε σκεπάσει μια αόρατη κάπα και επειδή έμαθες να μην εμπιστεύεσαι τη μαγεία και τα παραμύθια να κρυφτείς και κάτω από το τραπέζι…
Δεν είναι ασθενικό το ότι αναζητείς την ασφάλεια,όταν νιώθεις ανασφαλής με τον εαυτό σου επί το πλείστον;
Δεν κουράζεσαι να αναλώνεσαι στα ίδια και στα ίδια,και να μη κάνεις τίποτε να τα αλλάξεις;
Δεν νιώθεις ανακούφιση,όταν εγκαταλείπεις δια κοινού κάτι που κινδύνευε περισσότερα να γκρεμίσει παρα να χτίσει;
Δεν είναι ωραίο να ξεκινάς κάτι,για πρώτη φορά;
Να παίρνεις επιβράβευση,και να ικανοποιείσαι ηθικά;
Είναι σίγουρα πολύ συνειδητοποιημένο,να κοιτάς γύρω σου και να εκτιμάς ό,τι κάλο,θετικό και όμορφο σε περιτριγυρίζει ακόμη κι αν τα πόδια σου λυγίζουν την ίδια στιγμή απο κάτι άλλο…
Μια αγκαλιά μ’ένα φίλο.Ένας συμπονετικός ύπνος.Ένα ζεστό πιάτο φαγητό.
Ένα τηλέφωνο. Ένας στολισμένος δρόμος. Μία βόλτα στην Ερμού (μέρες που είναι)…
Είναι ώριμο και αξιοσέβαστο να κοιτάξεις το χθες μ’ενα γέλιο και μια απεριόριστη αγάπη. Όχι νοσταλγική,με ευγνωμοσύνη που έχει βάλει το χεράκι της σε αυτό που είσαι και σκέφτεσαι σήμερα…
Είναι δικαίωμά σου να είσαι αυτό που θες να εσαι,να πάρεις τον χρόνο σου,να προχωρήσεις,να σταματήσεις…
αλλά αγάπη μου,οι επιταγές της πραγματικότητας είναι ακριβές…
Και κακά τα ψέματα …θα είσαι ανακουφισμένος και (πλησιέστερα)ευτυχής κάθε φορά που τις πληρώνεις…
