ΑναγνώστηςΜια άλλη οπτική του Ελληνικού Στρατού, που οι περισσότεροι που πήγαμε συνειδητοποιήσαμε μέσα, όντας αυτόπτες μάρτυρες αυτού του «εγκλήματος», είναι η τεράστια ποσότητα φαγητού που πετιέται στο τέλος της μέρας στα σκουπίδια.
Έχοντας και ως ερέθισμα την κατάταξη στο στρατό δύο πολύ καλών μου φίλων, το πρώτο πράγμα στο οποίο πήγε ο νους μου, ήταν το πως πέρασα, τι γέλια έκανα κατά τη διάρκεια της θητείας με όλα τα τσακάλια που συνάντησα εκεί, τα μέρη όπου υπηρέτησα, τα ευτράπελα που συνέβησαν αλλά και το φαγητό που πετάγαμε. Το τελευταίο δεν είναι κάτι στο οποίο στάθηκαν όλοι όσοι έχουν θητεύσει για τη «μαμά πατρίδα», όμως εμένα πραγματικά μου προξένησε τεράστια εντύπωση και με έβαλε σε πολλές δυσάρεστες σκέψεις.
«Αν οι μανάδες μας ήξεραν πόσο φαγητό πετάμε στο τάγμα δεν θα μας έλεγαν ποτέ το “παραμύθι” με τα παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε.» Η ατάκα αυτή ακούστηκε στο στρατόπεδο που υπηρέτησα και στο άκουσμα της, στην αρχή φυσιολογικά λύνεσαι στο γέλιο, όμως μετά και καθώς ανεβαίνεις για τον λόχο, τη σκέφτεσαι και τη θεωρείς άκρως αληθινή!
Κάθισα στο κρεβάτι μου και αναλογίστηκα πόση τροφή πετάγαμε στους κάδους μόνο σε μία μέρα στο τάγμα μου. «Πάνω από εξήντα κιλά τη μέρα, αν αναλογιστείς τη χωρητικότητα στα καζάνια», μου είπε ο αξιωματικός της τροφοδοσίας τη μέρα που τα συζητάγαμε… Επί 365 μέρες, ήτοι σχεδόν 22 τόνοι το χρόνο, από ένα μόνο τάγμα του ελληνικού στρατού! Και μιλάμε για φαγητό που τρώγεται όχι μόνο ευχάριστα αλλά που σε πολλές περιπτώσεις δεν θα το ξαναφάς τόσο καλά μαγειρεμένο ούτε στην πολιτική σου ζωή…
Η αντίληψη του πόσο χρήσιμη ή άχρηστη είναι η υποχρεωτική παρουσία σου στο στράτευμα, περνά σε δεύτερη μοίρα αν αναλογιστείς το παραπάνω παράδειγμα αναλγησίας και κυνικότητας. Να ξέρεις ότι η κοινωνία είναι στα πρόθυρα εξαθλίωσης, να βλέπεις στους Δήμους τα κοινωνικά παντοπωλεία να κάνουν «χρυσές δουλειές» με τις ουρές πολιτών να περιμένουν για δύο κουτιά γάλα και ένα πακέτο φασόλια και την ίδια ώρα στο στράτευμα να επικρατεί η λογική του ρωμαϊκού γεύματος! Θα ήταν πολύ δύσκολο να παίρνει το φαί ένα τζιπάκι, να το μεταφέρει στα ιδρύματα και τις εκκλησίες και να μην πηγαίνει στη χωματερή; Πόσο θα κοστίσει η βενζίνη στο όχημα; Ή μήπως θα κουραστούν τα μόνιμα στελέχη αν γίνει όλη αυτή η διαδικασία; Και αν είναι για τα στελέχη, γιατί να μην το κάνει ένας κληρωτός, αντί να περιμένει την ώρα να βολοδέρνει έξω από καμιά αλυσοδεμένη πόρτα, που τις περισσότερες φορές από πίσω της, υπάρχει ένα μεγαλοπρεπές τίποτα με ολίγον κοπανιστό αέρα!
Στη θητεία μου συνολικά δεν είχα παράπονα. Πραγματικά εύχομαι και σε μένα και στα φιλαράκια μου που μπαίνουν αλλά και σε σένα αναγνώστη, το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή σου να είναι ο στρατός που έκανες ή θα κάνεις. Όμως μιας και θα μπεις και δεν το γλιτώνεις, προσπάθησε να μην ξεχάσεις βασικά πράγματα. Προσπάθησε να είσαι άνθρωπος και να διατηρήσεις τη λογική σου. Αν το καταφέρεις, θα βγεις λιγάκι σοφότερος από αυτό που ήσουν πριν. Πάντως, μην αναλωθείς και χαλαστείς μόνο και μόνο για το γεγονός πως πήγες. Έχεις εκεί χιλιάδες, που σκέφτονται ακριβώς τα ίδια…