Βερολίνο, η πόλη που δε μπορείς να μην ερωτευτείς

Το άρθρο αυτό συμμετείχε στο διαγωνισμό του Frapress.gr με τίτλο “Το καλύτερό ταξίδι που έχω κάνει ποτέ” και κερδίζει ένα βιβλίο, προσφορά των Εκδόσεων Λιβάνη.

Τον περασμένο Μάιο, ταξίδεψα για 4 μέρες στο Βερολίνο. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι επί γερμανικού εδάφους, και, μολονότι είχα ταξιδέψει ξανά στο εξωτερικό, με το που προσγειωθήκαμε στο Σόνενφελντ (το μικρότερο αεροδρόμιο της πόλης), ήξερα ότι αυτό το ταξίδι θα είχε κάτι το διαφορετικό. Μια εποχή που στην Ελλάδα κυκλοφορούσαμε ήδη με κοντομάνικα, στη Γερμανία χρειαζόσουν ακόμη μπουφάν. Εκτός όμως από το κρύο, αντιμετωπίσαμε και αρκετή βροχή, πλημμύρα για την ακρίβεια. Δεν πειράζει όμως, γιατί at the end of the storm, there’s a golden sky. Κι αυτά που συμβαίνουν σε αυτή την πόλη, είναι πολύ πιο σημαντικά από τις πλημμύρες.

Δε θα μπορούσα φυσικά να παραλείψω να αναφέρω ότι λόγω αυξημένων υποχρεώσεων (διότι το ταξίδι μας αυτό δεν ήταν αναψυχής, αλλά «επαγγελματικό»), δεν είδα την πόλη όσο θα ήθελα. Βεβαίως, γυρίσαμε όλο το κέντρο, περνώντας χρόνο στα υπέροχα και πολύ σημαντικά σημεία του. Ξεκινήσαμε φυσικά από το Checkpoint Charlie, και το κομμάτι του περίφημου Τείχους, που χώριζε το Ανατολικό από το Δυτικό Βερολίνο, και που γκρεμίστηκε οριστικά το 1989. Σήμερα, ελάχιστα κομμάτια του παραμένουν κατά μήκος της πόλης, θυμίζοντάς μας τη φρίκη εκείνης της περιόδου, και τις τεράστιες δυσκολίες που πέρασαν οικογένειες ολόκληρες, που αναγκάστηκαν να χωριστούν εξαιτίας του.

Συνεχίζοντας, περάσαμε από το Marx-Engels Forum, το πάρκο στο οποίο φιλοξενούνται τα πολύ μεγάλα αγάλματα των Karl Marx και Friedrich Engels, γιατί, μην ξεχνάμε, ήταν γερμανοί, κι εκτός αυτού αποτελούν θησαυρό για την ιστορία της χώρας. Κατεβαίνοντας κατά μήκος της Karl Marx Allee, ή αλλιώς της τεράστιας (2 χλμ μήκος) κεντρικής λεωφόρου, μπορείς να βρεις μαγαζιά με τουριστικά είδη, όμορφα μικρά καφέ, μεγάλα εστιατόρια, καθώς και κλασικά μνημεία. Εμείς επισκεφτήκαμε τον Καθεδρικό Ναό, με τον πανέμορφο τρούλο του, καθώς και το διπλανό υπέροχο πάρκο, στο οποίο συναντούσες άφθονο κόσμο που είχε έρθει να «αρπάξει» λίγο ήλιο (εκείνη την ημέρα είχε απίστευτη ηλιοφάνεια, σε αντίθεση με τις προηγούμενες μέρες).

Κάνοντας, λοιπόν, κάποια ψώνια, συνεχίσαμε την περιπλάνησή μας στην όμορφη γερμανική πρωτεύουσα, για να φτάσουμε στο πιο χαρακτηριστικό μνημείο – σύμβολο της πόλης, που δεν είναι άλλο από την Πύλη του Βραδεμβούργου. Πρόκειται για ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα που συναντάμε στις ευρωπαϊκές πόλεις, βρίσκεται στην Pariser Platz, και παλιότερα αποτελούσε την είσοδο στην πόλη. Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να την δούμε βράδυ, φωτισμένη, αλλά ακόμα και την ημέρα, με το φως, δε μπορείς παρά να την θαυμάζεις για ώρα.

Ξεφεύγοντας, όμως, λίγο από εκείνο το σημείο, θα ήθελα οπωσδήποτε να αναφερθώ και στα υπέροχα μαγαζιά που συναντήσαμε κοντά στις όχθες του ποταμού Σπρέε, που διασχίζει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης του Βερολίνου. Κλασικές pub – καφέ, που μπορούσες είτε να φας το μεσημεριανό σου γεύμα, είτε να πιεις τον απογευματινό σου καφέ, ή ακόμα καλύτερα, να πιεις τη βραδινή σου μπύρα. Με τιμές ίσες και χαμηλότερες (!) από αυτές της Αθήνας, μια στάση σε ένα τέτοιο μαγαζί είναι ό,τι πρέπει για να ξεκουραστείς μετά από το τόσο περπάτημα.

Υπάρχουν αρκετά μέρη ακόμα τα οποία χρήζουν αναφοράς: Alexanderplatz, Reichstag (το γερμανικό Κοινοβούλιο), ο χώρος εις μνήμην των Ρομά του Ολοκαυτώματος (Memorial to the Sinti and Roma victims of National Socialism) που άνοιξε το 2012 υπό την Καγκελάριο Μέρκελ, το περίφημο Νησί των Μουσείων, που φιλοξενεί το Μουσείο της Περγάμου, το Bode Museum, το Old Museum και τη Old National Gallery…

Αυτό που μου έκανε όμως την περισσότερη εντύπωση στο Βερολίνο, δεν ήταν ούτε τα υπέροχα μέρη, ούτε τα καταπράσινα πάρκα, ούτε καν η μείξη παλιού και νέου. Ήταν η αίσθηση που ένιωσα ότι ανήκω σε αυτή την πόλη, ότι δεν είμαι ένας ακόμα τουρίστας που τριγυρνά σα χαμένος από αξιοθέατο σε αξιοθέατο. Είναι η ένωση με τους ντόπιους, η εναρμόνιση με το περιβάλλον. Το να νιώθεις λες και μένεις εκεί χρόνια, ή ακόμα καλύτερα, ότι είσαι κι εσύ ντόπιος. Κι όλα είναι όμορφα. Μια πόλη μεγαλύτερη από την Αθήνα, με περισσότερους κατοίκους, αλλά συνάμα τόσο φιλόξενη και προσιτή, με καταπληκτική αρχιτεκτονική, χωρίς να είναι «πνιγμένη» στα κτίρια. Πώς μπορεί μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα να είναι συγχρόνως όσο «γεμάτη» και όσο «άδεια» πρέπει;

Στο Βερολίνο, δε φοβάσαι να μη σε πατήσει αμάξι, φοβάσαι μη σε χτυπήσει ποδήλατο. Δεν ανησυχείς μήπως δε βρεις μέρος να απολαύσεις τον καλοκαιρινό ήλιο, γιατί έχει πάρκα, έτοιμα να σε αγκαλιάσουν στοργικά, και να σου προσφέρουν στιγμές γαλήνης.
Μία χώρα που γεννήθηκε από τις στάχτες της, με 2 ήττες σε ισάριθμους Παγκοσμίους Πολέμους, κατάφερε σε μισό αιώνα να γίνει το ευρωπαϊκό οικονομικό κέντρο, με ανθρώπους έξυπνους, φιλόδοξους, ανοιχτόμυαλους. Μην ακούτε αυτά που σας λένε, ήμουν ολημερίς κι οληνυχτίς με πολλούς γερμανούς, και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι αρκετά εγκάρδιοι άνθρωποι, αρκεί να βρεις τα κουμπιά τους. Και λατρεύουν τους χαμογελαστούς Έλληνες. Σας το λέω εκ πείρας. In Berlin we trust!

Της Μαρίας Αλεξανδροπούλου