Αλέξανδρος ΠαπαδάκηςΑν και Παναθηναϊκός από την παιδική μου ηλικία, θα προσπαθήσω στο συγκεκριμένο άρθρο να το δω περισσότερο ιστορικά, παρά οπαδικά, καθώς θα έλεγα ότι έχει αρκετό ενδιαφέρον η ιστορία της Θύρας 13.
Ποιος φίλαθλος του Παναθηναϊκού δεν έχει τραγουδήσει έστω και μια φορά στη ζωή του το “ΠΑΟ θρησκεία, θύρα 13”, ίσως ένα από τα ευρέως διαδεδομένα συνθήματα στην Ελλάδα.
Η ιστορία ξεκινάει στις 19 Νοεμβρίου του 1966, οπότε και λειτούργησε για πρώτη φορά ο Σύνδεσμος Φίλων Παναθηναϊκού «Θύρα 13» και, αμέσως μετά, στεγάστηκε στα (πρώτα) γραφεία του, στο κέντρο της πόλης, στην οδό Κολωνού 68, στο Μεταξουργείο.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το 1952 είχε ιδρυθεί ο πρώτος σύλλογος φιλάθλων οπαδών Παναθηναϊκού (Σ.Φ.Ο.Π.), παράδοξη ονομασία, καθώς με έναν απλό αναγραμματισμό όλοι καταλαβαίνουμε ότι σχηματίζεται το όνομα του “μισητού αντιπάλου”. Πρωτεργάτης της ιδέας αυτής ήταν ο Χρήστος Μωυσίδης ο οποίος ήταν και ο πρόεδρος, αλλά τώρα μιλάμε για την ίδρυση της Θύρας 13, άλλωστε ο σύνδεσμος αυτός τελικά δεν ευδοκίμησε.
Ο Σύνδεσμος Οπαδών Θύρας 13 αποτελεί τον πρώτο σοβαρό φορέα οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού. Η ονομασία του συνδέσμου προήλθε, φυσικά, από το μέρος του γηπέδου του Παναθηναϊκού στο οποίο συγκεντρώνονταν οι πιο φανατικοί και ενθουσιώδεις οπαδοί. Ήταν μία εποχή που τα γήπεδα ήταν σχετικά ήρεμα και δεν παρουσιάζονταν επεισόδια εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις. Ο κόσμος τότε, πήγαινε να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο και τίποτε παραπάνω. Εκείνο τον καιρό εκτός από τον σύνδεσμο της Θύρας 13 λειτουργούσαν και άλλοι σύνδεσμοι με την ονομασία της περιοχής τους. Φυσικά, γίνονταν και τότε εκδρομές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκδρομή στο Γουέμπλεϋ και στο Βελιγράδι το 1971 όπου χιλιάδες μέλη της Θύρας 13 ακολούθησαν την ομάδα τους στο εξωτερικό.
Προς τα μέσα και ιδιαίτερα προς το τέλος της δεκαετίας του ’70 καθώς και στις αρχές του ’80 τα δεδομένα στο ποδοσφαιρικό κοινό αλλάζουν. Είναι μια εποχή που η μεταπολίτευση, η κόντρα με το καθεστώς, οι μουσικές επιδράσεις της εποχής επηρεάζουν έντονα την κοινωνία και φυσικά και το ποδοσφαιρικό κοινό. Έτσι, το ποδοσφαιρικό πλήθος αλλάζει συμπεριφορά προς το χειρότερο, έναντι των αντίπαλων οπαδών που μέχρι τότε κάθονταν αναμεταξύ τους. Άλλωστε, τα φαινόμενα βίας σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Αγγλία ήταν πλέον συχνά και επακόλουθο ήταν να επηρεάσουν και τους δικούς μας οπαδούς. Συχνά, τα μεμονωμένα επεισόδια γενικεύονται και η ένταση κλιμακώνεται. Στις εκδρομές και ιδιαίτερα στις μικρές επαρχιακές πόλεις η κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη και πέφτει άγριο ξύλο. Φυσικά, αστυνομική δύναμη δεν υπάρχει, όπως γίνεται σήμερα, αλλά μόνο η χωροφυλακή. Έτσι, λοιπόν, τα επεισόδια άρχισαν να γίνονται συνηθισμένο φαινόμενο στις πόλεις που γίνονταν οι αγώνες.
Από εκείνα τα χρόνια και έπειτα, το όνομα της Θύρας 13 θα πάρει μια διαφορετική διάσταση στις τάξεις των οπαδών. Λειτουργεί, πλέον, σαν κάτι πιο γενικό. Περιλαμβάνει όλους τους οπαδούς που έχουν τον Παναθηναϊκό σαν ιδεολογία, σαν τρόπο ζωής. Όλους αυτούς που θα κάνουν τη διαφορά σ’ ένα γήπεδο, που θα αντιμετωπίσουν τους αντίπαλους οπαδούς. Τα κατορθώματά της εκείνο τον καιρό καθώς και τα επόμενα χρόνια θα είναι πολλά. Σ’ όλα τα γήπεδα της επαρχίας και της Αθήνας η παρουσία της θα είναι συγκλονιστική, το ίδιο και στα παιχνίδια της Λεωφόρου, ιδιαίτερα στα ευρωπαϊκά. Αξέχαστη θα μείνει η εξέδρα με την Γιουβέντους το 1980-81 (4-2) όπου για πρώτη φορά η οργάνωση της κερκίδας θα γίνει από το κάτω μέρος της και η 13 θα αποτελέσει ολόκληρη έναν τεράστιο πυρήνα φωνών και συνθημάτων.
Ο πρώτος οργανωτής στη Θύρα 13 ήταν ο Λάκης Ρουλαλάς ο οποίος μαζί με την παρέα του οργάνωναν τους φιλάθλους με πρωτότυπα συνθήματα, τα οποία πολλές φορές πήγαζαν από την επικαιρότητα της εποχής. Το καταστατικό της ίδρυσης του σωματείου με την επωνυμία «Σύνδεσμος Φίλων Παναθηναϊκού Θύρας 13» υπέγραφαν 26 άτομα και σκοπό είχε να εκδηλώσει με κάθε τρόπο την υποστήριξη και τη λατρεία στον Παναθηναϊκό. Με εκδρομές, διαλέξεις, λαχειοφόρους αγορές, εκδόσεις εντύπων και αρκετά ακόμη.
Αναμφίβολα, ήταν μια πρωτοποριακή ενέργεια για την εποχή η ίδρυση εκείνου του Συνδέσμου, που συνδέθηκε με την ιστορία του Συλλόγου, τα χρόνια που ακολούθησαν. Η έγκριση του καταστατικού του Συνδέσμου, ήρθε στις 16 Μαρτίου του 1967. Όταν, ήδη, ο Σύνδεσμος είχε αποκτήσει αρκετά μέλη, ένα ικανό αριθμό φιλάθλων, μέσα στις τάξεις του.
Τα (26) ιδρυτικά μέλη τα οποία έχουν γίνει γνωστά από την έκδοση του βιβλίου «Η ιστορία της Θύρας 13» ήταν οι Ι.Παπουτσής, Σπ.Κυριάκης, Μ.Λιαράκος, Β.Γιαννακός, Δ.Σαραντάκης, Α.Παπαγεωργίου, Στ.Κατάκης, Κ.Πετρόπουλος, Σπ.Κατάκης, Π.Μανούρης, Απ.Ιωαννίδης, Γ. Ποντόπουλος, Γ.Οικονομόπουλος, Αγγ.Μυλωνάς, Αν.Κούστας, Αλ.Σταυρόπουλος, Δ.Παπάζογλου, Σ.Φλώρος, Ι.Λουκάς, Γ.Ατσάλης, Δ.Ξιφαράς, Δ.Κουτσούκος, Β.Αλεξόπουλος, Δ.Σάρλος, Αθ.Κακατσάκης, Γ.Πίκουλας.
Βέβαια πολλοί ακόμα, ανώνυμοι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού, έβαλαν το λιθαράκι τους για να στηθεί ο σύνδεσμος και να γιγαντωθεί αλλά δεν ανήκουν στα ιδρυτικά μέλη. Έκτοτε από το 1966 έως και σήμερα οι οπαδοί της Θύρας 13 δεν άφησαν καμία στιγμή μόνο του τον Παναθηναϊκό. Σε κάθε γήπεδο εντός και εκτός Ελλάδας, σε μακρινά ταξίδια, στα πέταλα ολόκληρης της γης αλλά και σε όλα τα αθλήματα πάντα υπήρχαν φίλοι του Παναθηναϊκού και της Θύρας 13. Καθώς όπως και να το κάνουμε, όποιος δηλώνει Παναθηναϊκός είναι σίγουρο ότι έστω και για μια φορά στη ζωή του, έχει βρεθεί στην Θύρα 13, έχει φωνάξει: “ΠΑΟ Θρησκεία Θύρα 13” και εν συνεχεία είτε ασπάστηκε τη νοοτροπία των παιδιών της Θύρας 13 είτε παρακολουθεί από κάπου πιο… ήρεμα την αγαπημένη του ομάδα.