Θανάσης ΞάνθοςΉταν ένα φθνινοπωρινό απόγευμα του Νοέμβρη, κάπου στην Αθήνα, πίνοντας μια ζεστή σοκολάτα, όταν γνώρισα την Τζέση Παπουτσή ως άνθρωπο και ηθοποιό. Η μεστή καλλιτεχνικής πορεία, οι σπουδαίες της ερμηνείες στο θέατρο και την τηλεόραση, το πληθωρικό της ταλέντο, το πάθος γι’αυτό που κάνει και το ήθος που την διακατέχει, την κάνουν αγαπητή στο ευρύ κοινό.
Πώς ξεκίνησε η πορεία σας στο χώρο της υποκριτικής;
Από παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να φορά καπέλα, παπούτσια και να κάθεται μπροστά στον καθρέφτη. Μια μια μέρα ρωτάω την μητέρα μου σε ποιον ανήκουν όλα αυτά και μου λέει “όταν πεθάνω θα είναι δικά σου”. Και τότε της λέω: ”Μαμά πότε θα πεθάνεις;” Η μητέρα μου έκανε χριστιανικό θέατρο. Στην αρχή με εδάφια από την Αγία Γραφή κι ύστερα σύγχρονο θέατρο. Με είχε βάλει η μητέρα μου να παίξω στη παράσταση ”Της Χαναναίας το θαύμα”, που εκείνη πάθαινε επιληψία και την έκανε καλά ο Χριστός. Από εκεί και πέρα, έπαιξα σε πολλά τέτοια έργα και μου άρεσε πολύ. Με τον καιρό αποφάσισα να πάω σε μια Δραματική Σχολή. Εν τω μεταξύ για να μην στενοχωρήσω τους γονείς μου, με τους οποίους είχα πάντοτε άριστες σχέσεις, δεν ήξερα πως να τους πω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Δίσταζα, παρ’όλο που συζητούσαμε μαζί τα πάντα. Ένα καλοκαίρι, πήγα κι έκανα μαθήματα κάπου στην οδό Φαβιέρου, αν θυμάμαι καλά. Μετά πηγαίνω στον πατέρα μου και του λέω θα ήθελα να γίνω ηθοποιός, να μάθω Ιστορία της Τέχνης κλπ. Μου είπε να κάτσω να διαβάσω και να πάω να δώσω. Τότε του λέω : ”Δίνω αύριο.” Και μου απαντάει: ”Καλή επιτυχία!” Αυτή την στιγμή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Θεωρώ πολύ δυνατή την ευχή του που τα πράγματα ήρθαν τόσο όμορφα στην ζωή μου. Ήμουν για πάνω από 15 χρόνια στο Εθνικό θέατρο. Μια τεράστια εμπειρία για εμένα με πολύ καλές παραστάσεις και καλούς συναδέλφους . Ένιωθα το Εθνικό σαν οικογένειά μου. Στην πορεία ρίσκαρα κι αποφάσισα να φύγω από το Εθνικό και να βγω έξω από αυτό συμμετέχοντας μόνη μου σε παραστάσεις. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου σε αυτό. Έκλαψα, όταν χρειάστηκε να διαπραγματευτώ το γεγονός ότι έπρεπε να φύγω από το Εθνικό θέατρο. Αγαπώ πάρα πολύ αυτό που κάνω. Νιώθω σαν να τελείωσα την σχολή μόλις χθες. Έχω πάθος με την δουλειά μου, βγαίνω στη σκηνή και απογειώνομαι ξεχνώντας κάθε πρόβλημα που μπορεί να με βασανίζει.
Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω θα αλλάζατε κάτι από όλα αυτά που έχετε κάνει;
Μπορώ να σου πω ελάχιστα γιατί τα περισσότερα τα έκανα έχοντας απόλυτη συνείδηση του τι είναι. Δεν υπάρχει κανένας ηθοποιός με τον οποίο να μην έχω συνεργαστεί, πέρα από τον συχωρεμένο τον Βασίλη Τσιβιλίκα, που δεν έτυχε. Ήμουν πολύ τυχερή που συνεργάστηκα και συνεργάζομαι με σπουδαίους ηθοποιούς. Έχω κάνει όλα τα είδη του θεάτρου, από τραγωδία, κωμωδία, κλασικό μέχρι επιθεώρηση και μιούσικαλ. Στην ζωή δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θελώ.
Αν σας έλεγαν τα επιλέξετε μεταξύ θεάτρου και τηλεόρασης, ποιό θα ήταν αυτό και γιατί;
Το θέατρο φυσικά. Αγαπώ και την τηλεόραση αλλά σαν το θέατρο δεν υπάρχει τίποτα. Για εμένα ο ηθοποιός είναι το θέατρο. Στην τηλεόραση, μπορείς να διορθώσεις το λάθος σου, ενώ στο θέατρο όχι. Το θέατρο είναι μαγεία με το κοινό να σε παρακολουθεί από κάτω. Ακόμη και μετά από 40 χρόνια πορείας, στην αρχή κάθε παράστασης παθαίνω ακόμη ένα φοβερό τρακ. Μάλιστα φέτος στην 2η χρονιά της παράστασης ”Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη” έχει αλλάξει λίγο η σκηνοθεσία και κάποιοι από το κοινό έχουν ανέβει στην σκηνή μαζί μας. Απίστευτη εμπειρία η επαφή με τον κόσμο. Χαίρομαι που στο θέατρο πλέον έρχεται και νεολαία.
Εν έτη 2014 πώς βλέπετε την τηλεόραση και πώς ήταν παλαιότερα;
Ειδικά φέτος λόγω παραστάσεων, δεν έχω προλάβει να δω τίποτα εκτός από μερικά τρέιλερ. Σίγουρα παλιότερα γίνονταν πιο ουσιαστικές δουλειές από πλευράς σήριαλ. Δεν σου κρύβω πως έβλεπα και τούρκικα σήριαλ. Μου άρεσε η σκηνοθεσία, οι χώροι, τα γυρίσματα, οι ηθοποιοί. Και φέτος όμως ακούω ότι υπάρχουν αρκετές καλές σειρές στην ελληνική τηλεόραση. Αλλά σαν τα σήριαλ της δεκαετίας του ’90 και ’00 δεν θα ξαναυπάρξουν. Και το σημαντικότερο είναι ότι οι δουλειές τότε γίνονταν με μηδενικό σχεδόν κόστος. Θυμάμαι τον Δαλιανίδη κάποτε που μου έλεγε ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή έραβε τις κοπέλες για να βγούν στο γυαλί. Θεωρώ ότι πιο παλιά, υπήρχε περισσόετρη όρεξη και πάθος.
Τι ενοχλεί τη Τζέση στην δουλειά της και τι είναι αυτό που την κάνει να την αγαπά περισσότερο;
Σε όλες τις δουλειές νομίζω μας ενοχλεί και κάτι. Το θέμα είναι να μην δίνεις σημασία και να το ξεπερνάς γιατί δεν αξίζει τον κόπο. Έχω καταφέρει από την στιγμή που μπήκα στο χώρο, να διαχωρίσω την δουλειά μου από την ζωή μου. Όταν βγαίνω από το θέατρο, είμαι η Τζέση. Γιάυτό είμαι πάντα καλά. Αυτός που με έχει βοηθήσει, είναι εκείνος που με φωνάζει και με εμπιστεύεται κάθε φορά στην δουλειά του. Είμαι ο εαυτός μου και δεν φοβάμαι κανέναν. Είμαι αληθινή και χαίρομαι που αυτό μου το αναγνωρίζει και ο κόσμος.
Που πιστεύετε ότι μπορεί να αναδειχθεί καλύτερα ένας νέος ηθοποιός; Στην τηλεόραση ή στο θέατρο;
Στην τηλεόραση. Στο θέατρο μπορεί κάποιος να μην μπορεί να έρθει, για διάφορους λόγους. Στην τηλεόραση όμως, θα σε δει σίγουρα πατώντας το τηλεκοντρόλ.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο ηθοποιό που ξεκινάει τώρα την πορεία του στο χώρο;
Αρχικά πρέπει αυτό που κάνει να το αγαπά γιατί δυστυχώς οι περισσότεροι νέοι που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί δεν ξέρουν τον λόγο. Νομίζουν ότι η δουλειά ειναι μόνο τα εξώφυλλα, τα φώτα και η δημοσιότητα. Το επάγγελμά μας είναι πολύ δύσοκολο. Πρέπει συνεχώς να προσπαθείς, να υπομένεις και να χεις ”γερό στομάχι” να αντιμετωπίσεις το οτιδήποτε. Μου αρέσει να βοηθάω νέους ανθρώπους και δεν θέλω να τους εκμεταλλέυονται. Είναι η πιο δύσκολη εποχή, για να γίνει κάποιος σήμερα ηθοποιός. Έχουν μειωθεί τόσο οι δουλειές, όσο και τα μερωκάματα. Ακόμη κι όταν πάμε καλεσμένοι σε εκπομπές δεν πληρωνόμαστε όπως νομίζουν οι περισσότεροι.
Μέσα από τους ρόλους που έχετε υποδυθεί τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση, υπάρχει κάποιος που να έχετε ξεχωρίσει;
Αγαπώ όλους μου τους ρόλους τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Στην τηλεόραση για συναισθηματικούς κυρίως λόγους, ξεχωρίζω το ”Πάτερ ημών” και το ρόλο της κ. Κόλλια. Μια συνεργασία με τον αγαπημένο μου Κώστα Καρρά κι ένα σήριαλ στο οποίο πήγα για μία φορά κι έμεινα σε ολόκληρο. Επίσης, έχω ξεχωρίσει και τους ”Στάβλους της Ερριέτας Ζαϊμη” και τον ρόλο της Παυλίνας Κακουδάκη. Το σήριαλ αυτό υπήρξε για εμένα σταθμός στην τηλεοπτική μου διαδρομή και το θεωρώ πολύ προχωρημένο για την εποχή του, γι’αυτό τον πρώτο χρόνο το έβλεπαν περισσόετρο παιδιά. Έχω ωραίες αναμνήσεις από όλες μου τις δουλειές και για μένα αυτό είναι το σημαντικό.
Πως είναι η Τζέση στο ρόλο της μητέρας και συζύγου;
Η οικογένεια παίζει για μένα πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή. Το κυριότερο πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου είναι το παιδί μου. Το λέω ανεπιφύλαχτα. Θυμάμαι ακόμη την συχωρεμένη και αγαπημένη μου, Μαίρη Αρώνη , τελειώνοντας την παράσταση ”Χαρτοπαίχτρα” τότε στο Εθνικό, ήμουν έγκυος και με πήγε κοντά στις άδειες θέσεις στο θέάτρο και μου πε: ”Βλέπεις αυτές τις άδειες θέσεις; Έτσι είναι η ζωή του ηθοποιού, όταν δεν έχει τακτοποιήσει τα προσωπικά του.” Το θυμάμαι ακόμη κι ανατριχιάζω. Δεν μετάνιωσα ποτέ για την οικογένεια που έκανα. Άλλωστε ο τρόπος που με δίδαξε η δική μου η οικογένεια και οι συμβουλές τους, με ώθησαν σε αυτό. Παίζει μεγάλο ρόλο πως μεγαλώνει κάποιος. Για μένα τα παιδικά μου χρόνια υπήρξαν υπέροχα κι αυτό πέρασα και στο παιδί μου.
Κλείνοντας αυτή την εποικοδομητική συνέντευξη θα ήθελα να μου πείτε δύο λόγια για τις παραστάσεις που συμμετέχετε φέτος.
Συνεχίζω για 2η χρονιά στο θέατρο Πειραιώς 131 με την παράσταση ” Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη” των Ρήγα – Αποστόλου, μαζί με Eλένη Καστάνη, Mπέση Μάλφα, Ταμίλλα Κουλίεβα, Τζένη Μπότση,Σοφία Βογιατζάκη, Παρθένα Χοροζίδου, Ρέα Τουτουντζή και Πατρίκιο Κωστή. Επίσης κάθε Κυριακή στο Shamone(Γκάζι) συμμετέχω στην μουσικοθεατρική παράσταση ” Τρεις κόρες εν καμίνω” του Βασίλη Μυριανθόπουλου μαζί με Πωλίνα, Ελένη Φιλίνη, Γιώργο Παράσχο, Άρη Πλασκασοβίτη και Πάνο Μαλικούρτη. Μουσική: Στέφανος Κόκκαλης, βοηθός σκηνοθέτη: Στράτος Λύκος κι ενορχήστρωση – πλήκτρα: Γιώργος Τσοκάνης.
Ευαίσθητη, ανθρώπινη και γεμάτη αρχές. Η Τζέση της καρδιάς μας. Μακάρι η νέα γενιά ηθοποιών να ακολουθήσει το δικό της παράδειγμα γιατί ο ηθοποιός δεν σημαίνει μόνο ταλέντο αλλά και ήθος.
