Γιώργος Κοϊμάς
Τις τελευταίες μέρες απασχόλησε έντονα την επικαιρότητα η ιστορία με τον διάσημο -τώρα πλέον- κύριο Φορτσάκη. Ο κυρ Θόδωρος εξελέγη πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών μεσούσης της θερινής ραστώνης. Έκτοτε, δεν πρόλαβε να βγάλει το τρίμηνο και οι φοιτητές συνδύασαν το επώνυμό του με τον αυταρχισμό και την αλαζονεία. Ο λόγος; Το περιστατικό της περασμένης Πέμπτης, όπου συνεδρίαζε η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου για θέματα που αφορούσαν τους φοιτητές, αλλά δεν συμμετείχαν οι φοιτητές. Κλασική περίπτωση βλάβης στη Μεταπολίτευση, αποφασίζουν άλλοι γι’ άλλους και γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος!
Τόλμησαν, λοιπόν, μια χούφτα «μπαχαλάκηδες» -ήταν ο χαρακτηρισμός που απέδωσαν στελέχη της κυβέρνησης- να μπουκάρουν στην αίθουσα όπου συνεδρίαζε για πρώτη φορά(!) η Σύγκλητος και να εκφράσουν τις θέσεις τους. Ήταν η στιγμή που ο πρύτανης… στράβωσε. Ρίχνει μια ερευνητική ματιά γεμάτη καχυποψία στα πρόσωπα των εξαγριωμένων φοιτητών, σηκώνεται από την καρέκλα του και σα’ να μη συμβαίνει τίποτα ετοιμάζει τη δική του ηρωική έξοδο. Οι φοιτητές, όμως, είχαν άλλη άποψη και τελικά ο πρύτανης «έφαγε πόρτα»!
Μουλάρωσαν μπροστά από την… έξοδο κινδύνου δύο τρελοκομεία (σ.σ από αυτά τα «τρελοκομεία» που κάθε παρέα χρειάζεται) και έκαναν του Κινέζους. Κινέζοι τα «τρελοκομεία», Τούρκος ο πρύτανης! Είδε κι απόειδε ο άνθρωπος, ξαναγύρισε στη θέση του. Ξαναέκατσε. Προβληματίστηκε. Τελικά αποφάσισε να περάσει δυναμικά στην αντεπίθεση!
«Τσακιστείτε έξω από την αίθουσα! Έξω είπα! Απλώσατε χέρι στον πρύτανη; Έξω! Έξω! Μας έχετε κλείσει μέσα παράνομα. Θέλω να βγω τώρα έξω, άνοιξε μου να βγω!»
Αν είχατε δώσει, κύριε Φορτσάκη, το βήμα στους φοιτητές να εκφράσουν τις θέσεις τους και να προτείνουν τις σκέψεις τους προς συζήτηση, σχετικά με τη διαγραφή των φοιτητών, τη σίτιση, τη φύλαξη του Πανεπιστημίου από άνδρες εταιρίας security, εκείνοι θα εισέβαλλαν στην αίθουσα την ώρα της Συγκλήτου; Όχι! Δεν το πράξατε, όμως, ούτε για τα μάτια του κόσμου!
Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι ο κύριος Φορτσάκης, αλλά παραμένει ευρύτερο.
Αποτελεί κεκτημένο και αυτονόητο δικαίωμα των πολιτών να συμμετέχουν στα κοινά. Είτε μέσω επιτροπών, είτε μέσω φορέων, ή εν πάση περιπτώσει με οποιονδήποτε τρόπο. Και για να μην μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά μερικών και κάνουν περίεργους συνειρμούς, χαρακτηριστικό παράδειγμα αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών είναι η Ελβετία! Η αντίληψη που έχει περάσει πως η φωνή μας θα πρέπει να ακούγεται μόνο τη στιγμή που ρίχνουμε τη ψήφο μας στην κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια, πρέπει να ξεπεραστεί. Επιβάλλεται!
Είναι αδιανόητο μία ομάδα φοιτητών να απαιτεί να λειτουργήσει η καταστατική αρχή της δημοκρατίας (διάλογος) και να θεωρείται «εικόνα ντροπής» όπως ανερυθρίαστα τιτλοφορούσαν τα «ρεπορτάζ» τους τα κεντρικά δελτία των οκτώ.
Οι Φορτσάκηδες που ξεπηδάνε σε υψηλά αξιώματα και καλοπληρωμένους θώκους, είναι οι άνθρωποι που ενισχύουμε με την αδράνεια και τη βουβαμάρα μας.
Οι φοιτητές κύριε Φορτσάκη, έκαναν “ντου” στην αίθουσα σας, γιατί φοβήθηκαν γι’ αυτά που θα γίνουν για εκείνους, χωρίς εκείνους.