Δήμητρα ΤσώληΌσο διαβάζεις το άρθρο άκου και την υπέροχη διασκευή που έπαιξε στους τίτλους τέλους της ταινίας:
The Story : Ο Hank Palmer (Robert Downey Jr), επιτυχημένος μεγαλοδικηγόρος, αναγκάζεται να επιστρέψει ύστερα από χρόνια στην γενέτειρά του για τον θάνατο της μητέρας του. Εκεί καλείται να έρθει σε επαφή ξανά με όλους όσους είχε απομακρύνει απ’ την ζωή του τόσα χρόνια : τον αυταρχικό πατέρα του και Δικαστή της πόλης(Robert Duvall), τον μικρότερο αυτιστικό αδερφό του, τον μεγαλύτερο αδερφό του για την καταστροφή της καριέρας του οποίου ευθύνεται και τέλος την Samantha,την εφηβική του σχέση. Λίγο πολύ μέχρι εδώ η ιστορία είναι κάπως “κλισέ”. Οικογενειακά μυστικά που αποκαλύπτονται μετά το θάνατο της μητέρας, σχέσεις που δοκιμάζονται και αναθερμαίνονται, διαμάχες μεταξύ πατέρα και γιου. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν ο Δικαστής κατηγορείται για ανθρωποκτονία και ο Hank αναλαμβάνει να τον υπερασπιστεί στο Δικαστήριο.
Review : Ο σκηνοθέτης της ταινίας έχοντας στο ενεργητικό του κυρίως κωμωδίες επιλέγει να αφηγηθεί μια ιστορία αρκετά προβλέψιμη που κορυφώνεται με την σκηνή της δίκης ύστερα από 2 ώρες που περιείχαν αρκετά παραπάνω από τα απαραίτητα. Ουσιαστικά η ταινία εξελίσσεται μέσω παράλληλων δράσεων(η σχέση πατέρα και γιου, η ιστορία του πρωταγωνιστή με την Samantha, η σχέση του με τα αδέρφια του και την κόρη του και τέλος η εξέλιξη της δίκης).Ως προς το νομικό σκέλος της υπόθεσης υπάρχουν ταινίες στις οποίες αποδίδεται με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον ένας δικαστικός αγώνας (βλ. Fracture). Εδώ δόθηκε περισσότερη έμφαση στις οικογενειακές σχέσεις και στην εξιλέωση των χαρακτήρων. Στην δικαιολόγηση τους για τα σφάλματα του παρελθόντος ,τα οποία αποκαλύπτονται έχοντας απλώς ως αφορμή τη δίκη που επίκειται.
Η επιλογή των συγκεκριμένων πρωταγωνιστών ήταν αυτό που “έσωσε” θα έλεγε κανείς την ταινία. Τόσο ο Robert Downey Jr. όσο και ο Robert Duvall , στους ώμους των οποίων έπεσε όλο το βάρος, ανταποκρίθηκαν εξαιρετικά στις ανάγκες των ρόλων τους. Ειδικά ο δεύτερος κατάφερε να αποδώσει αρτιότατα την προσωπικότητα του αυστηρού και ανεπιεικούς δικαστή , του σκληρού πατέρα που όπως εξελίσσεται η πλοκή αποκαλύπτεται πως παλεύει για την ζωή του και είναι πολύ πιο ευαίσθητος απ’ όσο θέλει να δείχνει.
Η γενική εντύπωση λοιπόν που αφήνει η ταινία(τουλάχιστον σε μένα γιατί η αλήθεια είναι πως έχω ακούσει και αρκετά θετικά σχόλια) είναι μέτρια. Δεν χαίρεσαι που την είδες, δεν θεωρείς πως πήρες κάτι σημαντικό ωστόσο δεν φεύγεις και δυσαρεστημένος από το σινεμά. Χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές στο σενάριο, χωρίς πρωτότυπα κοινωνικά μηνύματα και έχοντας βάλει και μια ρομαντική ιστορία ανάμεσα έτσι για να κερδίσει λίγο μεγαλύτερο μέρος του κοινού ,η ταινία δε νομίζω ότι ανταποκρίνεται στις αρχικές προσδοκίες που δημιουργεί. Αυτά που βρήκα αρκετά θετικά πάντως ήταν οι χιουμοριστικές ατάκες του μικρού αδερφού που όντας αυτιστικός με τις αυτονόητες για άλλους απορίες του ελαφρύνει λίγο το κλίμα καθώς και η επιλογή της μουσικής που ακούγεται τόσο στην ταινία όσο και στους τίτλους τέλους.