ο ΠολέμαρχοςΣε όλους μας έχει τύχει να βρισκόμαστε με παρέα και να πιάνουμε μυθικές συζητήσεις γύρω από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη. Υπάρχει κανείς που βρέθηκε σε καφετέρια με τους φίλους του, που να μην λογόφερε έστω και μια φορά, για το αν τελικά ο Μαραντόνα ήταν καλύτερος του Πελέ ή και το αντίστροφο; Βρέθηκε ο άνθρωπος που ασχολείται με τα αθλητικά δρώμενα και να μην έκατσε ποτέ να κουβεντιάσει, για το αν ο Μέσσι είναι καλύτερος του Κ. Ρονάλντο; Για το δίλημμα ανάμεσα σε Μέσσι ή Μαραντόνα;
Πολλοί είμαστε αυτοί που παρακολουθώντας από μικροί την στρογγυλή θεά, επιλέξαμε να έχουμε ως σημαιοφόρο και ηγέτη των αγαπημένων μας παιχτών ”Τον Έναν” ποδοσφαιριστή που πιστεύουμε ότι μας εκφράζει απόλυτα. Για άλλους είναι ο Πελέ, για άλλους ο Μαραντόνα, για άλλους ο Εουσέμπιο, ο Μπέστ, ο Ντι Στέφανο, ο Κρόιφ, ο Πλατινί, ο Στόιτσκοφ, ο Χατζηπαναγής, o Ντελ Πιέρο, ο Ανρί (Παιδιά είναι πάρα πολλοί, μην τους πιάσουμε όλους)! Ο καθένας μας έχει υπερασπιστεί άπειρες φορές το δικό του προσωπικό ίνδαλμα, με νύχια και με δόντια.
Θυμάμαι όμως παρόλα αυτά, επική συζήτηση με φιλαράκια μου σε μια πλατεία. Ήμασταν τόσα πολλά άτομα και ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. Όχι δεν είναι εκείνος, είναι ο άλλος, είναι αυτός, είναι τούτος, είναι-είναι-είναι… Μέχρι που πετάχτηκε από το πουθενά ένας πιτσιρικάς και βροντοφώναξε το εξής όνομα… Ζινεντίν Ζιντάν! Απόλυτη σιγή. Σώπασαν όλοι. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι τόσο αποδεκτός σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, που και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του, χτυπάει κάτι σαν καμπανάκι απόλυτου σεβασμού και θαυμασμού μέσα σου. Το γνωστό και ως RESPECT!
Αριστερά το Νο 21 στην Γιουβέντους, στο κέντρο το Νο 10 στην εθνική Γαλλίας και δεξιά το Νο 5 στην Ρεάλ Μαδρίτης
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ
Πραγματικά υπήρξαν τόσοι πολλοί παιχταράδες μέχρι σήμερα στο ποδόσφαιρο (και θα υπάρξουν κι άλλοι τόσοι) – που έκαναν τακουνάκια, έριχναν ποδιές, ανακάλυψαν ντρίπλες, κινήσεις, ξεφτίλιζαν τον αντίπαλο, πέτυχαν απίστευτα τέρματα, έκαναν τρελές δηλώσεις, απίστευτους πανηγυρισμούς, μας απασχόλησαν εντός γηπέδου αλλά και έξω από αυτό – που θα τους θυμόμαστε, θα τους αναπολούμε και θα μείνουν χαραγμένοι για πάντα στο μυαλό μας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη όμως, κανένας άλλος δεν ήταν σαν αυτόν. Τον Ζιζού!
Παιχταράς ολκής, πήγαινε η μπάλα στα πόδια του και νόμιζες ότι γεννήθηκαν ο ένας για τον άλλον…τόσο ταιριαστοί! Τον έβλεπες να διασχίζει το γήπεδο στις κατεβασιές του και αγαλλίαζε η ψυχή σου. Ήξερε πόσο να την κρατήσει στην κατοχή του χωρίς να την χάσει, πότε να την δώσει, πού να την δώσει, ποια κίνηση να κάνει ο ίδιος αφού φύγει από πάνω του, πότε να ακούσει τον προπονητή του, πότε τον συμπαίχτη του, πότε το ένστικτο του και πότε την καρδιά του.
Ποδοσφαιριστής που ενέπνευσε συλλόγους, οπαδούς, προπονητές, προέδρους, παίκτες, συμπαίκτες, μεγάλα ονόματα, χώρες, λαούς, πολιτικούς, δημοσιογράφους και γενικότερα όλο τον πλανήτη, κάνοντας απλά αυτό που αγάπησε περισσότερο από κάθε τι άλλο στον κόσμο.
Παίζοντας ποδόσφαιρο!
Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τον Ζιντάν να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους υπερπαίκτες που παρακολουθήσαμε (ή έστω μάθαμε εκ των υστέρων για αυτούς από τις ιστορίες που μας διηγήθηκαν οι μεγαλύτεροι και παλαιότεροι από εμάς) μέχρι σήμερα; Τι ήταν αυτό που τον έκανε τόσο αποδεκτό σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο; Και τελικά τι ήταν αυτό που τον καθιέρωσε ως παγκόσμιο ποδοσφαιρικό πρότυπο στις καρδιές μας;
Ίσως κάτι που έχουμε ανάγκη να το βλέπουμε στα γήπεδα και που πλέον έχει θυσιαστεί στον βωμό της FIFA (με την όλη εμπορευματοποίηση του προϊόντος) και εξαλειφθεί στο όνομα του θεάματος!
Το ότι ήταν ”Ανθρώπινος”
Δεν κυνηγούσε την υπερβολή όπως έκανε ο Μαραντόνα και ο Πελέ, που στα καλά τους έπαιρναν την μπάλα από το ένα τέρμα και περνώντας τους πάντες στο πέρασμα τους, πετύχαιναν το ένα γκολ πίσω από το άλλο…
Δεν το έπαιξε ποτέ βεντέτα όπως ο Κ. Ρονάλντο και ο Ιμπραίμοβιτς, κάνοντας φιγούρες εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων και ποτέ δεν απαξίωσε την υπέρτατη αμυντική έσχατη λύση που έχει ένας ποδοσφαιριστής (όπως πράττουν οι προαναφερόμενοι και πολλοί άλλοι σαν αυτούς)…Το τάκλιν.
Δεν έψαχνε να κάνει το δύσκολο απλά και μόνο για να μείνει στην ιστορία όπως έκανε ο Ριβάλντο. Πάντα η πρώτη επιλογή του ήταν η απλή και η φρόνιμη. Όταν ο κλοιός όμως θα έσφιγγε, τότε θα τον έβλεπες να σου βρίσκει την διαστημική λύση από το πουθενά!
Δεν ήταν ποτέ το ”κακό παιδί” εντός αγωνιστικού χώρου, όπως ο Ρόι Κιν ή ο Ντάβιντς που ήταν οξύθυμοι και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, για να σε στείλουν στο νοσοκομείο για κανένα 6μηνο, αλλά έτσι και τον έφτανες στο αμήν θα την άρπαζες και την ψιλή σου.
Δεν τσακώθηκε ποτέ με προπονητές, είτε αυτοί ήταν οι καλύτεροι στον κόσμο είτε οι χειρότεροι και δεν προσπάθησε ποτέ να φάει οποιονδήποτε από αυτούς από τον πάγκο της ομάδας, όπως έκαναν κατά καιρούς ο Ντελ Πιέρο, ο Ραούλ ή ο Κασίγιας (και πολλοί άλλοι) με τις κλίκες τους σε Γιουβέντους και Ρεάλ αντίστοιχα.
Φρόντιζε να απασχολεί τον τύπο πάντα με την εικόνα της απόδοσης του και δεν ακούστηκε ποτέ τίποτα εξωγηπεδικό. Ήταν πάντα ένας εκ των ηγετών της ομάδας χωρίς να το επιδιώκει, ενώ με τον τρόπο που αγωνιζόταν στις καρδιές μας φάνταζε αρχηγός, είτε φορούσε είτε δεν φορούσε το περιβραχιόνιο. Όταν η μπάλα θα έκαιγε την επιζητούσε σαν τρελός, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε και καθαρό μυαλό, κάθε άλλο. Στις λύπες πάντα έβγαινε μπροστά, ενώ στις χαρές τον έψαχνες καθώς άφηνε τους άλλους να χαίρονται.
Ο Ζιντάν ήταν κλειστός χαρακτήρας εντός αγωνιστικών χώρων, δύσκολα θα του έβγαζες κουβέντα την ώρα του παιχνιδιού. Όμως εκτός των τεσσάρων τελικών γραμμών, πάντα θα απαντούσε σαν γνήσιος επαγγελματίας στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, αλλά και ως ”Άνθρωπος” πάντα θα σταματούσε στο δρόμο για να υπογράψει αυτόγραφα στους μικρούς θαυμαστές του, όσο και αν ήταν πικραμένος από ενδεχόμενο αρνητικό αποτέλεσμα.
Όπως και να ‘χει ήταν ένας ποδοσφαιριστής εγκεφαλικός, ο οποίος είχε τις δικές του αρχές και τα δικά του ιδανικά και πάντα αγωνιζόταν με γνώμονα πάνω από όλα το καλό του αθλήματος και ύστερα το καλό της ομάδας που αγωνιζόταν. Ποτέ δεν έπαιξε για πάρτη του, σε κάθε αγώνα ίδρωνε την φανέλα του και πάντα αναγνώριζε την αξία του ηττημένου αλλά και του νικητή.
Ξέρω ότι το αφιέρωμα στον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή το περιμένατε όλοι διαφορετικά δομημένο. Το σκέφτηκα πολύ και θεώρησα πως ως Frapress θα έπρεπε να απέχουμε από τα κλασσικά και κοινότυπα αφιερώματα, που σίγουρα θα συναντούσατε σε περίπτωση που googlάρατε το όνομα του στο ίντερνετ. Όλοι γράφουν τα ίδια… Γεννήθηκε εκεί, έπαιξε εδώ, πέτυχε τόσα τέρματα, διακρίσεις κτλ.! Δηλώνω κατηγορηματικά πως δεν αρθρογραφώ για τον Γάλλο μεσοεπιθετικό με την ιδιότητα του αθλητικογράφου αλλά με την ιδιότητα ενός αγνού φιλάθλου που αγάπησε όσο τίποτα άλλο το ποδόσφαιρο και το έζησε από διάφορα πόστα εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ο Ζιζού μπορεί να μην είναι ο πιο αγαπημένος μου παίχτης, όμως αυτό δεν αναιρεί την προσφορά του στο άθλημα. Προσωπικά αν κάποιος μου έδινε την δυνατότητα, να επιλέξω μια αγωνιστική και ποδοσφαιρική νοοτροπία από όλους τους παιχταράδες που έζησα και παρακολούθησα μέχρι σήμερα, θα πρότεινα χωρίς δεύτερη σκέψη τον Γάλλο διεθνή. Μεταξύ άλλων έχει πει και μια από τις κορυφαίες κουβέντες που ακούσαμε ποτέ από μεγάλους αθλητές.
”Φώναξα γιατί δεν είχα παπούτσια να παίξω,
ώσπου μια μέρα είδα έναν άνθρωπο που δεν είχε πόδια και ξαφνικά ανακάλυψα, πόσο πλούσιος ήμουν!”
Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΕ
Μετά το τέλος του Εuro 2004, δήλωσε πως σταματάει από την Εθνική Γαλλίας σε ηλικία 32 ετών. Οι Τρικολόρ όμως με τις εμφανίσεις τους στην προκριματική φάση του Mundial 2006 κινδυνεύουν να μείνουν εκτός τελικής φάσης. Επιστρατεύεται ξανά ο Ζινεντίν για τα τελευταία πολύ κρίσιμα παιχνίδια και καταφέρνει να ανατρέψει το σκηνικό και εν τέλει να πάνε οι Γάλλοι με τα χίλια ζόρια στην Γερμανία. Ο Ζιζού 1 μήνα πριν από την έναρξη του τουρνουά (σε ηλικία πλέον 34 ετών), ανακοινώνει πως ο αγώνας πρωταθλήματος με την Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ο τελευταίος του σε συλλογικό επίπεδο και πως μετά το πέρας και του Μουντιάλ, θα κρεμάσει οριστικά τα παπούτσια του. Πραγματοποιώντας εντυπωσιακές εμφανίσεις καταφέρνει και οδηγεί την ομάδα του στον τελικό της διοργάνωσης έχοντας πετάξει έξω το μεγάλο φαβορί που λέγεται Βραζιλία (καθώς επίσης και τις Ισπανία και Πορτογαλία) και στον τελικό αντιμετωπίζει την σταθερή αξία μέχρι τότε Ιταλία. Πετυχαίνει το μοναδικό τέρμα για την ομάδα του με πέναλτι, οι Ιταλοί όμως ισοφαρίζουν σε 1-1 και ο αγώνας οδηγείται στην παράταση. Στο 110′ της συνάντησης δέχεται απ’ ευθείας κόκκινη κάρτα, για μια κουτουλιά που έριξε στον Ματεράτσι (ο οποίος τον προκάλεσε επανειλημμένα), κάτι που όπως είπαν οι περισσότεροι ”στοίχισε” στους Τρικολόρ τον τίτλο… Ο αγώνας οδηγήθηκε στην διαδικασία των πέναλτι όπου το τρόπαιο τελικά κατέκτησε η Σκουάντρα Ατζούρα.
Αμέσως πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να αμαυρώσουν την εικόνα του. Όμως δεν τα κατάφεραν ποτέ, γιατί ακόμα και με αυτό τον τρόπο ο Ζιντάν απέδειξε ότι δεν ήταν απλά ένας σούπερ παίχτης που έκανε τα πάντα για να έχει μια καλή εικόνα σαν πρότυπο μέσα στον αγωνιστικό χώρο! Ήταν πάνω από όλα άνθρωπος και όπως όλοι μας είχε και αυτός αισθήματα, ένιωθε και αυτός άγχος, ένιωθε και αυτός την φόρτιση του παιχνιδιού και έκανε και αυτός λάθη! Είχε όμως και το κουράγιο να τα αναγνωρίζει -όπως έκανε και μετά το τέλος του Μουντιάλ- αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την ήττα και ζητώντας συγγνώμη από τους συμπατριώτες του, χωρίς όμως να πράξει κάτι ανάλογο και στον Ματεράτσι. Όπως είχε πει και ο ίδιος κάποτε…
”Η πίεση είναι κάτι που υπάρχει στο σημερινό ποδόσφαιρο. Πρέπει να την αποδεχθείς με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τα καλά και τα άσχημα.”
ΕΝ ΤΑΧΕΙ :
Οι γονείς του ήταν Αλγερινοί, που το 1953 μετανάστευσαν στο Παρίσι και στις 23-6-1972 έφεραν στον κόσμο το 5ο παιδί τους τον Ζινεντίν Γιαζίτ Ζιντάν (όπως είναι το πλήρες όνομα του), ο οποίος με την Ισπανίδα γυναίκα του Βερονίκ έχει 4 γιούς (όλοι στις ακαδημίες της Ρεάλ).
Έχει κατακτήσει με την Μπορντό το κύπελλο Ιντερτότο.
Με τη Γιουβέντους, 2 πρωταθλήματα Ιταλίας, Σούπερ Καπ Ευρώπης, Διηπειρωτικό Κύπελλο, Σούπερ Καπ Ιταλίας και ήταν και 2 φορές φιναλίστ Champions League.
Με την Ρεάλ Μαδρίτης πρωτάθλημα Ισπανίας, Champions League, Σούπερ Καπ Ευρώπης και Διηπειρωτικό Κύπελλο.
Και με την Εθνική Γαλλίας, Παγκόσμιο Κύπελλο 1998 και Euro 2000
Για όλες τις υπόλοιπες ατομικές διακρίσεις του επισκεφτείτε το Wikipedia. Η πιο ξεχωριστή από αυτές ήταν το 2004 όταν και ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος ευρωπαίος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 χρόνων, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως την ίδια χρονιά ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζάκ Σιράκ τον έχρισε Ιππότη!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Ζιντάν είναι ένας ζωντανός Θρύλος για το ποδόσφαιρο και θα μείνει χαραγμένος στις καρδιές μας για μια ζωή. Η ηρεμία και η γαλήνη που έβγαζε στον αγωνιστικό χώρο σε συνδυασμό με τον πάντα ταπεινό και μετρημένο χαρακτήρα του τον έκανε να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους τεράστιους ποδοσφαιριστές. Θα τον θυμόμαστε για το πολλά σκεπτόμενο βλέμμα που είχε όταν έπαιρνε την μπάλα στα πόδια, για την ποδοσφαιρική του ιδιοφυία και για την πάντα ιδρωμένη του καράφλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού!
Merci Zizou!
Υ.Γ: Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου Μίμη, που ξέρω πόσο πολύ λάτρεψε τον Ζιντάν και την εθνική Γαλλίας! Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω και τον Μάκη Σερεπίσο -που μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω χαρούμενο τον αδερφό μου καθώς ιπποτικά έκανε πίσω, σε ό,τι αφορά το ποιος θα αναλάμβανε το συγκεκριμένο αφιέρωμα!