Στάθης Αγγελάκος
Οι The BitterSweet αποτελούν το μουσικό όραμα του Νικόλα Αλαβάνου (Φωνή,Κιθάρα), ο οποίος υπογράφει τους στίχους και τη μουσική των συνθέσεών τους. Δημιουργήθηκαν πίσω στο 2007 και ύστερα από αρκετές ανακατατάξεις τα σημερινά μέλη τους είναι οι Δημήτρης Ρίγκος (Ντράμς), Ανδρέας Νόμπελης (Μπάσο), Αντώνης Γκούφας (Κιθάρα) και Κώστας Μέξης (Πλήκτρα). Κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο album τους, ‘Dancing In the Zoo’ (Μίνος-ΕΜΙ), το 2012, με την Χριστίνα Παπανδρέου στα πλήκτρα, ενώ τώρα ετοιμάζουν το δεύτερο LP τους. Εμφανώς επηρεασμένο από την βρετανική σκηνή των 60s και 90s, το μουσικό παζλ των BitterSweet συμπληρώνεται από ψυχεδελικές αναζητήσεις, ονειρικές ενορχηστρώσεις και απλά rock ‘n’ roll και pop μοτίβα, που αντικατοπτρίζουν το πλήθος του μουσικού υπόβαθρου τους και δημιουργούν την εντελώς προσωπική τους αισθητική.
The BitterSweet – Dancing In The Zoo
Γεννημένος στο Λονδίνο και μεγαλωμένος στο Χαλάνδρι, ήδη από την τρυφερή ηλικία των 7, ο Νικόλας Αλαβάνος, frontman των The BitterSweet, αντί για τον Θεό, προσεύχεται στους Caravan πριν πέσει για ύπνο. Άγγλος στη ώρα του, έφτασε στο σημείο συνάντησής μας μόλις 5 λεπτά μετά από εμένα. Μπλούζα Beach Boys, που ταίριαζε τέλεια με την ηλιόλουστη αυτή ημέρα. Εξ αρχής είχαμε πει ότι θα βρισκόμασταν να συζητήσουμε χαλαρά, χωρίς στημένες ερωτήσεις και ηχογράφηση των όσων λέμε. Παρακάτω παραθέτω μερικά μόνο κομμάτια της άκρως ενδιαφέρουσας συζήτησής μας, σε μορφή ερωτήσεων-απαντήσεων:
Πώς θα χαρακτήριζες την μουσική των BitterSweet;
Θα έλεγα ότι είναι μια προσπάθεια να συνδυάσουμε μαζί όλα τα διαφορετικά ακούσματά μας. Ένα συγκέρασμα όλων των μουσικών μας βιωμάτων. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι ταμπέλες, αλλά θα έλεγα ότι παίζουμε psychedelic pop. Μισώ την ταμπέλα indie, που μας κοτσάρουν οι περισσότεροι, γιατί και η έννοια αυτή έχει ευτελιστεί πλέον. Ως οδηγούς μου έχω τους Beatles και τον Bowie, οι οποίοι κατάφεραν να συνδυάσουν την ποιότητα με το εμπορικό κομμάτι και να παρουσιάζουν κάτι εντελώς καινούριο σε κάθε τους δουλειά. Αυτό προσπαθώ να φέρω και στην Ελλάδα, σε πολύ μικρότερο επίπεδο, βέβαια. Υπάρχουν επιρροές από πολλά εναλλακτικά approaches στην ηλεκτρική -που λατρεύω- όπως των Robert Fripp (King Crimson) και Steve Hackett (Genesis), αλλά ταυτόχρονα μου αρέσει πάρα πολύ και ο Nick Drake, τον οποίο θεωρώ έναν απ’τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες. Με λίγο πιο σύνθετα λόγια, επιχειρούμε το κυνήγι της απλότητας μέσα στην περιπλοκότητα και του περίπλοκου μέσα στην απλότητα!
Το πρώτο single και clip των BitterSweet – ‘You Don’t Want Me Babe’
Μίλησέ μου για τις προσδοκίες σου και τις εμπειρίες που τελικά αποκόμισες από την ως τώρα πορεία των BitterSweet.
Αυτό που θέλω είναι να μας καταλαβαίνουν. Να παίρνουν αυτό που φτιάχνουμε και να το κάνουν ότι θέλουν, να το πηγαίνουν παραπέρα. Αλλά πρώτα από όλα να μας καταλαβαίνουν. Γιατί έχω βρεθεί με πολλούς ανθρώπους, από δημοσιογράφους μέχρι εκδοτικούς οίκους, που τους άρεσε αυτό που άκουγαν, αλλά δεν είχαν σχέση με τον χώρο και δεν μπορούσαν να το κατανοήσουν. Κι έτσι μας στοίβαζαν στα συγκροτήματα της indie/αγγλόφωνης pop, χωρίς να νιώθουν κάτι ιδιαίτερο. Εντάξει, δεν είναι, απαραίτητα, κακό, να σου λέει κάποιος, ότι μου αρέσει αυτό, που ακούω, αλλά δεν το καταλαβαίνω. Δεν είναι, όμως, ούτε καλό, και σίγουρα όχι αυτό που περιμένω. Ήδη από το πρώτο album είχα θέσει πολύ ψηλά τον πήχη και ενώ είχαμε δουλέψει πολύ και είχαμε ένα καλό γραφείο τύπου εκείνη την εποχή, δεν υπήρξε η ανταπόκριση που ανέμενα. Δεν υπάρχει, βέβαια, και τόσο μεγάλο κοινό στην χώρα μας, και επιπλέον το κοινό των νεαρών ηλικιών είναι εξαιρετικά περίεργο. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους μέσα στον χώρο όλα αυτά τα χρόνια, άλλους τους οποίους γουστάρω πάρα πολύ και άλλους τους οποίους δεν θέλω να βλέπω μπροστά μου. Πλέον έχω αποφασίσει πως θέλω να φτιάξω έναν σταθερό, έστω και μικρό, κύκλο ανθρώπων γύρω από τους BitterSweet, οι οποίοι θα γουστάρουν, θα εκτιμούν και θα καταλαβαίνουν, όπως σου είπα, την φάση. Δεν θέλω να κάνω αυτό που κάνουν διάφοροι άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες, ακολουθώντας το ρεύμα, ώστε να κερδίσουν κόσμο. Το ζήτημα είναι να βγούμε έξω απ’ τα στεγανά, να κάνουμε κάτι για τα παιδιά, κάτι δυνατό και DIY. Γι’ αυτό και η καινούρια μας δουλειά θέλω να αγγίζει πιο άμεσα τον κόσμο, να έχει την δυναμική του live και να μπορεί αυτούσια να παιχτεί ζωντανά. Να σε πιάνει απ’ τα αρχίδια!
Λίγα λόγια για το νέο album;
Ο τίτλος του θα είναι ‘The Age of New Delirium’ και θα περιλαμβάνει 11 κομμάτια. Τώρα βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο των ηχογραφήσεων των φωνητικών. Σε αντίθεση με το πρώτο album αυτό είναι ηχογραφημένο live στο στούντιο και θέλουμε να είναι πιο άμεσο από το προηγούμενο. Το ‘Dancing In the Zoo’ ήταν περισσότερο ένα δικό μου project με τη συμμετοχή πολλών μουσικών. Αυτό θα είναι καθαρά ένα band album. Επίσης, στο πρώτο μας album υπήρχαν πολλές περίπλοκες αρμονίες και δύσκολες ενορχηστρώσεις. Εδώ θέλουμε να πετύχουμε μια πιο pure αισθητική και ταυτόχρονα ένα πιο prog ύφος, με την καλή έννοια. Ποντάρω τα πάντα στο καινούριο album και δουλεύω πολλές ώρες πάνω σε αυτό για να βγει το αποτέλεσμα που σκέφτομαι. Αν δεν έχει την ανάλογη ανταπόκριση, μάλλον θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου και θα ακολουθήσω solo καριέρα. Τέλος, θα κυκλοφορήσει εκτός από cd και σε βινύλιο!
Αγοράζεις cd/βινύλιο;
Μικρός αγόραζα πάρα πολύ. Πλέον, που μένω και μόνος μου δεν μένουν καθόλου λεφτά. Άσε που υπάρχουν τόσοι τρόποι να κατεβάσεις μουσική πλέον , που καταλαβαίνω και όσους δεν αγοράζουν. Θέλω όμως όποτε έχω λεφτά να στηρίζω τους καλλιτέχνες. Δεν θέλω να πεθάνει το cd, ούτε το βινύλιο.
Το performance video του αναμενόμενου δεύτερου clip των BitterSweet – ‘Inner Flight’
Λίγα λόγια σχετικά με την συμμετοχή σας στο Eject Festival του 2013;
Ήταν εξαιρετικά! Πολύ όμορφη εμπειρία. Δεν ήταν, όμως, απ’τις καλύτερες μας εμφανίσεις! Προσπαθούσαν να κλείσουν τους Blur για το συγκεκριμένο live, αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν και έτσι παίξαμε μαζί με τους Pet Shop Boys και τον Peter Hook. Δεν λέω πως δεν χάρηκα, που ανοίξαμε τον Peter Hook και πως δεν τον εκτιμώ, αλλά ο πόθος να ανοίξουμε τους Blur, που δεν εκπληρώθηκε, σε συνδυασμό με ένα μήνυμα που λάβαμε από τους διοργανωτές, ότι όλες οι ελληνικές μπάντες θα παίζαμε μόλις ένα τέταρτο, δεν μου επέτρεψε να αποδώσω τα ανάλογα. Δεν κάναμε κάτι λάθος, ούτε όμως κάτι τόσο αξιοπρόσεκτο. Δεν είχαμε και τον χρόνο, άλλωστε. Πρόσφατα στον Άρδα, κάναμε ένα πολύ πιο δυναμικό live, όπου είχαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε την δουλειά μας και εν τέλει την πρότασή μας.
Οι The BitterSweet φωτογραφημένοι στα Εξάρχεια και κατά την διάρκεια του πρόσφατου live τους στο Lazy
Πώς βλέπεις το παρόν και το μέλλον της rock;
Λείπει πολύ η έμπνευση, η πρωτοτυπία και η τρέλα. Δηλαδή μπάντες όπως οι Kasabian δεν μου αρέσουν καθόλου. Και αν οι Arctic Monkeys είναι το μέλλον της μουσικής, χαθήκαμε. Συγκροτήματα, όπως οι Growlers και οι Foxygen δεν μου λένε πολλά. Ο τραγουδιστής των πρώτων είναι πολύ κακός live, παρ’ όλο που έχει μια ξεχωριστή αύρα, ενώ οι δεύτεροι έχουν ένα τραγούδι κόπια του Dylan. Γενικώς παίζει πολύ κόπια και αυτό δεν είναι καλό. Οι MGMT ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση, ίσως και οι Strokes, μετά πάμε πίσω στους Radiohead, τους οποίους εκτιμώ πάρα πολύ. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να γίνει μια μουσική επανάσταση, και αν γίνει αυτή θα έρθει μάλλον απ’ την πλευρά της ηλεκτρονικής μουσικής, γιατί νομίζω πως απ’ την δική μας πλευρά δεν μπορούμε να καινοτομήσουμε πλέον τόσο, ώστε να γίνει το μπαμ. Η ιστορία θα δείξει, όμως, σε τελευταία ανάλυση.
Ποίοι είναι κατά την γνώμη σου οι 3 πιο καινοτόμοι καλλιτέχνες στον χώρο της μουσικής;
Αν έπρεπε να πω μόνο έναν θα έλεγα τους Velvet Underground. Οι άλλοι δύο είναι οι Pink Floyd και ο David Bowie, αν και υπάρχουν και πολλοί άλλοι που ακολουθούν από κοντά.
Blur ή Oasis;
Blur, χωρίς σκέψη. Πιστεύω ότι είναι έτη φωτός μπροστά. Και οι Oasis δεν είναι κακοί, αλλά έχουν ένα συγκεκριμένο μοτίβο, έναν τοίχο και δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν. Δεν μου αρέσουν και οι φωνές τους. Οι Blur έχουν πολλή μεγαλύτερη ποικιλία στα παιξίματά τους και πολύ περισσότερες επιρροές. In Coxon we trust. Μαζί με τον Marr (Smiths) απ’ τους αγαπημένους μου κιθαρίστες.
Sex Pistols ή Clash;
Μικρός είχα μεγάλη τρέλα με Pistols. Είχα τουλάχιστον τρία μπλουζάκια τους. Ούτε ένα των Clash. Αλλά τώρα θα σου πω Clash, μάλλον.
Αγγλία ή Αμερική;
Αγγλία, σίγουρα. Παρ’ όλο που είμαι λιγότερο παθιασμένος απ’ ότι στο παρελθόν, ακόμα πιστεύω ότι οι Άγγλοι είναι πιο μελωδικοί και εν τέλει πιο καλλιτεχνικοί. Οι Αμερικάνοι είναι πιο απλοί και πιο άμεσοι. Θα έλεγα, ότι η Αμερική γεννά, αλλά η Αγγλία το πάει παραπέρα, όχι το αντίθετο!
Beatles ή Rolling Stones;
Beatles, αν και αγαπάω και τους Stones. Το αγαπημένο μου album τους, μάλιστα, είναι το Their Satanic Majesties Request, το πιο ψυχεδελικό τους. Μπορεί να μην έχει την παραγωγή του Sgt Peppers των Beatles, αλλά έχει πολύ ωραίες μελωδίες και εμπνεύσεις. Στο σύνολο τους, όμως, οι Beatles είχαν πολύ πιο ωραίες συνθέσεις και πιο περίπλοκες αρμονίες, οι Stones ήταν πιο απλοί και pure, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν και οι σκληρές τους στιγμές, όπως για παράδειγμα το Gimme Shelter ή το It’s Only Rock n’ Roll.
Αγαπημένος κιθαρίστας από Stones;
Είμαι ανάμεσα σε Mick Taylor και Brian Jones. Επειδή, όμως, μου είπες κιθαρίστας θα πω Mick Taylor. Μου αρέσει πολύ και ο Jones και άπειρο respect γιατί ήταν πολύ-οργανίστας και έφερε πάρα πολλά στους Stones, άλλα ως κιθαρίστας ίσως και να ήταν υπερτιμημένος, τελικά.
Elvis ή Johnny Cash;
Θα σε ξενερώσω, αλλά θα πω Elvis. Δεν είμαι κοντά και δεν ακούω, βέβαια, τόσο πολύ αυτή την φάση, οπότε θα μπορούσες να μου καταλογίσεις και μια έλλειψη ακουσμάτων, αλλά ο Elvis είναι πιο κοντά μου, νομίζω.
Αγαπημένη δεκαετία μουσικά;
60s!
Αγαπημένοι Έλληνες καλλιτέχνες;
Στην κορυφή, σίγουρα, βρίσκονται οι Τρύπες. Πολύ καλή μουσική, πολύ καλοί στίχοι, δυναμίτες στα live. Είναι κρίμα που πολλοί δεν τους προλάβατε. Respect σε αυτούς και τον Αγγελάκα προσωπικά. Τα τελευταία χρόνια έχω εκτιμήσει και τις πρώτες συνθέσεις του Σαββόπουλου. Και φυσικά Χατζιδάκις. Με τους Bittersweet προβάραμε πολλά τραγούδια απ’ το Reflections στις αρχές. Χατζιδάκις, όταν δεν γράφει, όμως, για την Αλίκη.
Links:
http://www.dailymotion.com/thebittersweetgr
http://www.youtube.com/user/TheBitterSweetgr