Γιάννης ΒανδήςΟ έρωτας έγινε πλέον μέσω προβολής!
Ο Ηλίας ετοίμασε τη συνέντευξη στο youtube. Από καιρό προσπαθούσε να την πείσει να τη δουν μαζί και να δει τις αντιδράσεις της, να συζητήσει μαζί της. Πάντα το έκανε αυτό με πράγματα που τον έβαζαν σε σκέψεις, της διάβαζε αποσπάσματα, της έβαζε τραγούδια και ταινίες, και τώρα θα της έβαζε αυτή τη συνέντευξη.
“Λοιπόν, δεν κρατάει πολλή ώρα. Είναι τρομερή συνέντευξη, θα σου αρέσει πολύ! Όμως δεν βρίσκω το πρώτο μέρος ρε γαμώτο, αυτό που θα δούμε είναι το δεύτερο”.
Της άρεσε να τον βλέπει να ενθουσιάζεται με τέτοια πράγματα, γιατί είχε τον τρόπο να της το μεταδίδει.
Άραξε με τη Σοφία στον καναπέ και πάτησε το play.
Στην οθόνη, ο συγγραφέας είχε γείρει στην καρέκλα, σταυροπόδι. Η δημοσιογράφος καθόταν στην άκρη της δικής της, με τα χέρια πάνω στο τραπέζι που τους χώριζε.
Απάντησε με σιγουριά στην ερώτηση. “Ο έρωτας, όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, διέπεται από τους νόμους του marketing. Προσφορά στην συναισθηματική ζήτηση, απόσυρση στην ερωτική υπερπροσφορά. Η μη διαθεσιμότητα εξιτάρει. Η άνευ όρων παράδοση, εμπορικά και ερωτικά, ζημιώνει”.
“Παίζει ρόλο και η ηλικία όμως, σωστά;” ρώτησε η δημοσιογράφος. “Δεν έχει επηρεαστεί το ίδιο ένας νέος από την Εικόνα με έναν μεγαλύτερο”.
“Υπάρχει αυτή η ψευδαίσθηση, ότι το marketing είναι μία φάση στη ζωή του ανθρώπου. Ότι αταβιστικά τείνει προς την ουσία των πραγμάτων. Αυταπατόμαστε όμως αν παραβλέπουμε την χρονική παράμετρο. Ο εξηντάρης δεν έχει εκτεθεί στην επιθετικότητα του marketing όσο ο εικοσάρης, που έχει καταιγιστεί από ρετουσαρισμένες σκηνοθεσίες. Πιο απλά, για να το εμπεδώσετε, ο εξηντάρης πριν από σαράντα χρόνια δεν είχε την ίδια ανάγκη να πλασάρει ελκυστικά τον εαυτό του με τον σημερινό εικοσάρη”.
“Μιλάτε βεβαίως για την ποπ κουλτούρα και ό,τι αυτή εκπροσωπεί”.
“Μιλάω γενικώς για τον τρόπο ζωής του ανθρώπου και για το πώς αυτός επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο άνθρωπος δεν ξέρει να ερωτεύεται πια. Προτιμά αυτά που ζει να του θυμίζουν ταινίες, αντί οι ταινίες που βλέπει να του θυμίζουν τη ζωή του. Προτιμά να φιλήσει στην κινηματογραφική βροχή στη μέση του δρόμου αντί στο υπόστεγο παραδίπλα. Σου λέει, “καλή και η ηδονή του φιλιού, αλλά χωρίς εφέ πως θα σαρώσω τα ταμεία;”. Πώς θα πείσει πως η ζωή του είναι άξια προβολής;”
Μία ανεπαίσθητη παύση, κατά την οποία η δημοσιογράφος αποφάσισε να συμβουλευτεί τα χαρτιά της. “Δεν υπάρχει σωτηρία λοιπόν;”
“Δεν υπάρχει λόγος να γίνεστε δραματική. Δεν σας λέω κάτι που δε γνωρίζατε… Η διαφήμιση δημιουργεί ανάγκες που δεν έχουμε, είναι δοσμένο. Το ίδιο και στον έρωτα”.
“Εμπόρευμα και ο έρωτας λοιπόν…”.
“Σε αυτό καταλήγουμε όλοι βιωματικά. Παράδειγμα, αν το διαμάντι ήταν εξίσου διαθέσιμο με το πλαστικό, δε θα το φορούσατε στο λαιμό σας. Ομοίως στον έρωτα, ο άνθρωπος ελκύεται από αυτόν που πλασάρεται έξυπνα. Την ανάγκη αυτή εξυπηρετεί αυτό που λέμε Στυλ”.
“Εσείς πως διαφοροποιείστε από τον άνθρωπο στον οποίο αναφέρεστε;”
“Με διαρκή εσωτερική πάλη. Μεγαλώνοντας εξελίσσουμε το ρόλο μας, περιθωριοποιώντας τον εαυτό μας. Την Εικόνα ξέρουμε να τη διαχειριζόμαστε γιατί είναι κατασκευή δική μας. Ο εαυτός μας όμως παραμένει απροσπέλαστος και δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε. Ο άνθρωπος μπερδεύεται, να επιλέξει την Εικόνα του η οποία δοκιμασμένα του φέρνει αποδοχή, ή τον εαυτό του; Να τι είναι το marketing, το εμπορικό ισοδύναμο της αποδοχής”.
“Άλλος θα έλεγε ότι «ο εαυτός μου είναι η Εικόνα μου αφού εγώ την έχω φτιάξει»”
“Ας μη γελιέται η αντίθετη άποψη. Την Εικόνα μας τη δημιουργούμε για να καλύψουμε τα ακάλυπτα. Η ψυχή απαιτεί την αγάπη που στερήθηκε και το μυαλό δημιουργεί την Εικόνα για να την ικανοποιήσει. Ένας υπαρξιακός ισολογισμός αν θέλετε”.
“Ώστε έχει και τα καλά της η Εικόνα δηλαδή” έγειρε δεξιά το κεφάλι χαμογελώντας.
“Η λύση αυτή πρέπει να είναι προσωρινή” απάντησε διατηρώντας το ίδιο ύφος. “Όλοι έχουμε νιώσει εγκλωβισμένοι από την Εικόνα μας. Διεκδικεί τη σκέψη μας και απαιτεί ενέργεια. Αντί να τροφοδοτούμε τον εαυτό μας που γίνεται όλο πιο καχεκτικός, επιμένουμε να επιδεικνύουμε την Εικόνα μας. Τα καλοκαίρια και οι εκδρομές είναι πια άξια διήγησης μόνο αν αποτυπώνονται και σε φωτογραφίες, μόνο αν είναι καταγράψιμα”.
“Και η δική σας σχέση με τον έρωτα; Μήπως για εσάς ο έρωτας είναι στο απυρόβλητο;”
“Η σχέση μου με τον έρωτα είναι εξαιρετική. Τον γνώρισα μία φορά κι αυτό μου φτάνει. Εγώ ψάχνω το λιμάνι, θέλω ηρεμία. Να χαιρετώ τον έρωτα μόνο από μακριά. Η ηρεμία είναι η πιο υποτιμημένη έννοια και κανένας έρωτας, όσο κινηματογραφικός κι αν είναι, δε μπορεί να μου την προσφέρει”.
“Τι μας συμβουλεύετε λοιπόν;”
“Θα σας έλεγα πως, στον έρωτα και στα ταξίδια μην πακετάρετε πολλά. Δεν θα σας χρειαστούν”.
________________________________________________________________________________________________________________
«Λοιπόν; Πώς σου φάνηκε;» τη ρώτησε.
«Δεν ξέρω ρε μωρό μου… Δε μου αρέσει ο τρόπος που μιλάει. Είναι πομπώδης, προκλητικός και κυνικός. Πως μπορεί να σκέφτεται έτσι; Να μαθηματικοποιεί τα συναισθήματα, να ανάγει τον έρωτα σε σχεδόν δυαδικό σύστημα;» απάντησε. Άναψε τσιγάρο, άρα η συζήτηση δε θα τελείωνε γρήγορα. Ο Ηλίας ενθουσιάστηκε και απάντησε με θέρμη.
«Δε πρέπει να κρίνεις τον τρόπο που τα λέει, αλλά αυτά που λέει. Αυτά που λέει στην ουσία είναι πολύ ρομαντικά. Ο άνθρωπος αυτός επιμένει στον έρωτα όπως θα έπρεπε να είναι. Ένα Ιδεώδες, ένα απόλυτο!»
«Ναι, οκέι. Από την άλλη, μάλλον εσύ είσαι ο αθεράπευτα ρομαντικός εδώ.. Πώς γίνεται να τα βλέπεις έτσι; Ο άνθρωπος λέει ότι δεν θέλει τον έρωτα! Ποιος άνθρωπος που έχει τόσο ψηλά τον έρωτα όσο λες, δεν θέλει να τον ζησει;»
Ο Ηλίας κόλλησε για λίγο. Αυτό του άρεσε σε αυτήν: με κάποιο τρόπο του έδειχνε πάντα κάτι που είχε παραβλέψει, μία ακόμα οπτική. Παρόλα αυτά, προσπάθησε να βγει από πάνω. «Ξέρεις τι δεν καταλαβαίνω; Και οι δύο μας θέλουμε να πιστέψουμε στον έρωτα. Όλοι θέλουν να ελπίζουν στον έρωτα! Αυτή τη στιγμή όμως είδαμε μία συνέντευξη κι εσύ νευριάζεις γιατί δεν εκφράζει τον έρωτα με τον τρόπο που θες εσύ, κ εγώ χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί άνθρωποι.»
«Το θέμα είναι ότι δεν τον κρίνω σαν άνθρωπο όπως νομίζεις. Τον κρίνω σαν έναν συγγραφέα που έδωσε μία συνέντευξη. Κι αν μας είπε κάτι στη συνέντευξη είναι ότι η Εικόνα έχει μεγάλη σημασία. Αυτός, που μετά από τόσα βιώματα κατέληξε σε αυτή την άποψη, πιστεύεις ότι δε χρησιμοποιεί τεχνάσματα της εικόνας για να εντυπωσιάσει; Σαν συγγραφέας λοιπόν, είναι εντελώς αντιφατικός: μιλάει για τις επιπτώσεις της εικόνας και για το πόσο σημαντικό είναι να “φυλαγόμαστε”, αλλά ο ίδιος είναι από τα μεγαλύτερα θύματά της. Αυτό είναι που με εκνευρίζει, κι όχι αυτά που λέει.»
Με μία υφέρπουσα αλαζονεία, λες και πήγε τη συζήτηση εκεί ακριβώς που ήθελε, της είπε: «Κι επιστρέφουμε σε αυτό που σου είπα στην αρχή. Κρίνε αυτά που λέει, μην κρίνεις αυτόν που τα λέει. Μόλις παρακολούθησες να εκφράζεται μία ιδέα, μία πραγματικά πανέμορφη άποψη, κ εσύ ασχολείσαι με το αν τα είπε με στόμφο ή όχι και με το αν ο ίδιος υιοθετεί αυτά που λέει. Αυτό σε ρωτάω λοιπόν: συμφωνείς με αυτά που είπε ή όχι;»
Η Σοφία χτένισε με τα χέρια της τα μαλλιά της, αφήνοντας το χέρι της στο λαιμό της. Ξεφύσηξε. «Ναι, συμφωνώ, αλλά με χάνει με τη στάση του. Σόρυ, αλλά δε μπορώ να το αγνοήσω. Φαίνεται πολύ μαλάκας. Εκτός αυτού όμως, θα σου πω το εξής: κι αν μου φαίνονται σωστά αυτά που λέει, δε με κάνει να δω τον έρωτα με άλλο μάτι. Εννοώ… δεν άλλαξε κάτι μέσα μου με αυτή τη συνέντευξη.»
«Ναι, προφανώς… Αλλά σε βάζει στο τρυπάκι να “κρίνεις” τη γενιά μας, την κατά συρροήν ερωτευμένη. Με άλλο μάτι θα βλέπεις τους έρωτες γύρω σου, έτσι δεν είναι;» τη ρώτησε κι άρχισε να την πλησιάζει.
Χαμογελώντας, του απάντησε πως ναι, έτσι είναι. Αλλά δεν είχε σημασία τι έλεγαν πια. Το τελευταίο που σκέφτηκε ήταν ότι η ίδια είχε πακετάρει τα πάντα. Και ήξερε, ήξερε, ότι κι ο Ηλίας είχε κάνει το ίδιο. Και με ένα γελάκι ερωτικό, τον άφησε να της βγάλει την μπλούζα.