Τούνη ΒιλελμίνηΔρόμοι που παίζουν μουσική!
Όταν διάβασα σε ένα γερμανικό άρθρο για τους ‘μουσικούς δρόμους’, αρχικά νόμισα πως τα γερμανικά μου χρειάζονται μάλλον ένα καλό ‘ξεσκόνισμα’, μιας και φαντάζει παράλογο να ‘τραγουδά’ ένας δρόμος. Έτσι δύσπιστη καθώς ήμουν για τις ικανότητες μου στη γερμανική, αναζήτησα πληροφορίες στο διαδίκτυο και τα ξένα ΜΜΕ πάνω στο θέμα.
To 1995, o καλλιτέχνης, Steen Krarup Jensen και ο συνθέτης, Jakob-Freud Magnus από τη Δανία διοχέτευσαν την καλλιτεχνική τους έμπνευση στη δημιουργία ενός ‘Μουσικού Δρόμου’ (Musical Road) με στόχο να μαγνητίζουν την προσοχή των οδηγών. Η ιδέα επεκτάθηκε και σύντομα τέτοιοι δρόμοι κατασκευάστηκαν για την αποφυγή τροχαίων ατυχημάτων και σε άλλες χώρες. Η Δανία ως η χώρα που είχε την αυθεντική ιδέα ονόμασε τον πρωτότυπο δρόμο ‘Asphaltophone’ απονέμοντάς του την μουσική του ιδιότητα ενώ έπειτα από λίγα χρόνια, εμπνευσμένο από το concept των ‘μουσικών δρόμων’ αλλά με διαφορετική τεχνοτροπία, κατασκευάστηκε στην Ιαπωνία ο ‘Melody Road’. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν κι άλλα παρόμοια projects ανά τον κόσμο.
Χαραγμένοι Μουσικοί Δρόμοι
The Asphaltophone
Κι εδώ‘κολλάει’ η ερώτηση: Όμως, πώς είναι δυνατόν να ‘τραγουδούν’ οι δρόμοι; Το βασικό κόνσεπτ είναι πως ο ήχος μεταδίδεται μέσω των ροδών και οφείλεται στις δονήσεις που προκαλεί το αυτοκίνητο την ώρα που περνά πάνω από τα ‘μουσικά σημεία’. Το ‘Asphaltophone’, συγκεκριμένα, αποτελείται από ανασηκωμένα ανάγλυφα σχέδια πάνω στην άσφαλτο ενώ αντίθετα οι μετέπειτα ‘Μουσικοί Δρόμοι’ είναι χαραγμένοι. Η ιδέα ήρθε στον Ιάπωνα Shizuo Shinoda, ο οποίος ανακάλυψε πως μπορούσε να δημιουργήσει μουσικούς ήχους ανάλογα με το βάθος και το ύψος χαραγμάτων πάνω στην άσφαλτο. Όσο πιο κοντά ήταν τα χαράγματα, τόσο πιο ψηλός ο μουσικός τόνος κι όσο πιο αραιά τόσο πιο χαμηλός. Έτσι, το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργείται μουσικότητα και κατά προέκταση να ειδοποιείται ο οδηγός σε περίπτωση που ξεπερνούσε το όριο ταχύτητας. Οι επινοητικοί κατασκευαστές δεν άφησαν ούτε τη μελωδία στην τύχη αφού επιλέχθηκε η Ιαπωνική μπαλάντα, ονόματι ‘Μiagete goran yoru no hoshi wo’ (που όπως με ενημέρωσε η φίλη μου, η Μαρία σημαίνει ‘Παρακαλώ, κοιτάξτε τα αστέρια στον ουρανό’) και η ‘Memories of Summer’ για να ‘ξυπνούν’ τους αφηρημένους οδηγούς.
Melody Road in Japan
‘Μουσικούς Δρόμους’ βρίσκει κανείς επίσης, και στην Νότια Κορέα με το παιδικό τραγούδι ‘Mary Had A Little Lamb’ αλλά και στις ΗΠΑ με τον διάσημο, πλέον, δρόμο, στο Lancaster της California, όπου ακούγεται το τέλος του ‘William Tell Overture’.
Τέλος, το 2014 το Μεξικό είδε έναν από τους δρόμους του Tijeras να αποκτά κι αυτό τη δική του μουσική. Αυτή τη φορά υπό τους ρυθμούς του ‘Beautiful America’ οι ταξιδιώτες ειδοποιούνται σε περίπτωση που η ταχύτητά τους υπερβεί τα 45 mph κι ο αυτοκινητόδρομος έχει αποκτήσει ένα είδος ‘δημοσιότητας’.
Κάπως έτσι λοιπόν, η φιλοσοφία των ‘μουσικών δρόμων’ αρχίζει σιγά-σιγά να κερδίζει οπαδούς αφού αποτελεί έναν έξυπνο τρόπο για να μένουν οι οδηγοί πιστοί στα όρια ταχύτητας και να διευκολύνεται η κυκλοφορία στους αυτοκινητοδρόμους. Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε έναν δρόμο με το σήμα του σολ κλειδιού, αναμείνατε τον μουσικό τόνο αλλά κι αν πάλι δεν βρεθείτε, το Youtube μπορεί να μας μεταφέρει την εμπειρία.
Κάποια στιγμή, ποιος ξέρει, ίσως αποκτήσει κι η Ελλάδα τον δικό της ‘Μουσικό Δρόμο’!!! Άλλωστε είναι ένας ευχάριστος τρόπος να μαθαίνουμε πότε το έχουμε παρακάνει με την ταχύτητα!