μμμΗ Ελληνική οικογένεια του σήμερα… που χωλαίνει
Η οικογένεια αποτελεί τον ισχυρότερο από κάθε άποψης θεσμό στη ζωή του ανθρώπου, την άμεση επιρροή του, την αιτία ζωής, την αιτία της καλής ζωής…τ ην διαμόρφωση χαρακτήρα και ως ένα βαθμό την αλυσίδα που αυτό ακολουθεί…
Σε θεωρητικο-υποθετικά πάντα πλαίσια και βασισμένοι σε γενικεύσεις… η ελληνική οικογένεια στα μάτια των παιδιών φαντάζει η: υπερπροστατευτική στα όρια ενόχλησης οικογένεια.
Ας μιλήσουμε για τον θεσμό της μέσης πυρηνικής οικογένειας στη χώρα μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες…
Πάντα πάσχιζε για το καλύτερο στα παιδιά της.
Τα καλύτερα ρούχα, τα πιο ανθεκτικά σχολικά, το καινούριο ηλεκτρονικό, το καλύτερο δωμάτιο, την πιο γνωστή φίρμα, την τυρόπιτα, το παγωτό, το άθλημα, την εκδρομή, το σκυλί που ποτέ δε θα φροντίσει …
Ο Έλληνας γονιός όμως, προκειμένου να μπορέσει να παρέχει στο παιδί του όλα τα παραπάνω εργάζεται πιο πολύ… και πιο πολύ..
Και κάπου εκεί έχασε την ουσία..
Ένα από τα αρνητικά που μπορούμε να προσάψουμε στην ελληνική οικογένεια είναι πως δεν κατάλαβε –τουλάχιστον εγκαίρως- πως τίποτε από τα όλα τα παραπάνω δεν αισθάνθηκε το παιδί του πραγματικά ανάγκη.
Πως αυτά και άλλα τόσα δεν αντικατέστησαν ποτέ την προσοχή και την επικοινωνία που στερήθηκε, όσο οι γονείς του ήταν
προσκολλημένοι με την εργασία τους για να ‘’μη στερηθούν τα παιδιά τίποτα’’
Μάλλον αυτό το τίποτα ήταν τα πάντα..
‘’Πλεον σινεμά δεν πηγαίνουμε’’,ο μπαμπάς κάθεται απ’έξω.
‘’Ο μπαμπάς δεν νοιάζεται για το τι έκανα σήμερα, προσποιείται ότι μ ακούει με δυο καταφατικά μουγκρίσματα’’
”Ο μπαμπάς δεν έχει χρόνο να παίξουμε,είναι κουρασμένος.”
”Ο μπαμπάς είναι μεγάλος και ξέρει από μαθήματα, αλλά κάνει πως δεν θυμάται και μου πήρε δασκάλα..”
Και παραβλέποντας τα ανείπωτα ακόμη παράπονα και κενά του παιδιού μέχρι την ώρα της εφηβείας που οι αντιδράσεις,τα ερεθίσματα και τα απωθημένα αναδύονται έντονα στην επιφάνεια..συναντούμε τον Έλληνα γονιό,που φορτισμένος επισημαίνει και ενισχύει (για το καλό του πάντα) μια καλή βαθμολογία,μια εποικοδομητική δραστηριότητα,μια καλή σκοπιά για το μέλλον..
Εάν δεν τα φέρει εις πέρας, ο μπαμπάς δεν είναι περήφανος ,δεν έχει άλλο playstation αυτό το 3μηνο, μόνο γκρίνια..
Το καλό για τον εαυτό μας, μεταφράστηκε σε σχέσεις συναλλαγής.
Έπειτα… εφηβεία. Δυσοίωνη περίοδος για όλα τα μέλη της οικογένειας όταν το παιδί στεγάζεται στο ανακλιντρό της. Οι γονείς ποτισμένοι από τα δικά τους προβλήματα αδυνατούν να καταλάβουν τις εναλλαγές και μεταμορφώσεις συμπεριφορών του παιδιού, και συχνά καταφεύγουν στο να το υποδαυλίζουν με κάθε τρόπο.
Απομόνωση, εσωστρέφεια, απέχθεια και… εξάρτηση,τα αποτελέσματα!
Σκηνικά, διενέξεις, αθυροστομίες που αποτυπώθηκαν στον νου.
Βία τουλάχιστον λεκτική με τα ίδια αντίκτυπα… Αδυναμία εμπιστοσύνης στους ανθρώπους ως είδος αφού δεν τη γνωρίσαμε σπίτι μας.
Φασαρία για τις εξόδους,την φασίνα,την καθημερινότητα..
Τι να ζηλέψει κανείς απ τη μέση ελληνική οικογένεια που ψυχολογικά απορρίπτεται;
Και Πλεον το κλίμα φορτίζει,κουράζει,στεναχωρεί…
Τι συνέβη;
Φαίνεται πως η ελληνική οικογένεια ξεκινά τον θεσμό της με όρεξη και θετικές προσδοκίες, όμως διοχετεύοντας όλη την ενέργεια στα πρώτα στάδια… κάπου έχασε τον δρόμο της.
Ελαφρύ ακούγεται το δεν υπάρχει επικοινωνία, τι γίνεται όμως με το δεν υπάρχει εμπιστοσύνη;
Με το υπάρχει φόβος;
Με το ‘’δεν μου λείπει η οικογενειά μου,μου λείπουν οι φίλοι μου’’;
Σαφώς υπάρχει αγάπη αλλά είναι δυνατόν να τιμάς κυρίως λόγω τίτλου τους δεσμούς εξ αίματος;
Όσο και να συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τέτοιες σκέψεις η αλήθεια είναι πως η οικογένεια σαν θεσμός και σαν ομάδα δεν έφταιξε κάπου η ίδια αποκλειστικά… Απλά ακολούθησε τον πρότυπο ρυθμό μετασχηματισμού του θεσμού αυτού στη χώρα μας, και νοθεύτηκε από σύγχρονα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας όπως ο καταναλωτισμός, που έκανε τα μέλη της ‘’κακομαθημένα’’στην διάλεκτό μας, στην έλλειψη επικοινωνίας, στην ικανοποίηση λανθασμένων θέλω.
Προσωπικά λοιπόν, δε θα χειροκροτήσω την ελληνική οικογένεια, γιατί Οίκο(γένεια) ονομάζω ένα τόπο που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, γεμάτος ο εαυτός σου και όχι πιεσμένος, κουρασμένος με τάσεις φυγής ….. και αναρίθμητα παιχνίδια και ρούχα.
Εξίσου Προσωπικά όμως θα χειροκροτήσω την προσπάθεια της οικογένειας να μην αποχαλινωθεί, σε τέτοιες εποχές και να ακολουθεί μαθήματα καθημερινά του πώς να διεκδικείς αδιάκοπα τον ρόλο του γονιού στο γλυκόξινο αυτό έργο που ονομάζεται <<ζωή στον 21ου αιώνα>> και πάντα το σενάριο του είναι αυτοσχέδιο..
Κανείς δε γεννιέται γονιός,δεν αντιλέγω.
Όλοι όμως δύνανται να φροντίσουν να μάθουν…
Υ.Γ : ένα καθημερινό παράδειγμα του φαινομένου δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα ”Ελευθεροτυπία”, όπου ένα παιδί ΣΤ’ δημοτικού μας εκφράζει τις σκέψεις του ολοκάθαρα.