Εβίτα ΓοργορίνηΈνα αφιέρωμα στην πολυτάραχη ζωή της γαλλίδας που όλοι έχουμε κατά καιρούς αγαπήσει… της Εντίθ Πιάφ!
Môme Piaf ή Σπουργιτάκι. Αυτό ήταν το ψευδώνυμο της Εντίτ Τζοβάνα Γκασιόν.
Το μικροκαμωμένο αυτό κορίτσι δεν πέρασε μια «τριανταφυλλένια» ζωή, αλλά μια ζωή γεμάτη με εξαρτήσεις από αλκοόλ και μορφίνη. Οι ατελέσφοροι έρωτες έδωσαν το δικό τους στίγμα στη πολυτάραχη ζωή της.
Η Εντίθ Πιάφ είναι μια μεγάλη μορφή γιατί δεν ήταν μια απλή τραγουδίστρια, ήταν ερμηνεύτρια. Τα περισσότερα τραγούδια της ενέχουν το αυτοβιογραφικό στοιχείο, είτε επειδή τα έγραφε η ίδια, είτε επειδή τα έγραφαν φίλοι της.
Έγραψε περίπου 80 τραγούδια και ερμήνευσε πάνω από 200.
Η Πιαφ ήταν μια γυναίκα γεμάτη ταπεραμέντο, που παρά τις απανωτές ατυχίες κατάφερε να γράψει ιστορία με τον δικό της τρόπο και να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της μεγάλης γαλλικής κουλτούρας.
Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου 1915 και πέθανε στις 10 Οκτωβρίου 1963. Μεγάλωσε με την γιαγιά της, η οποία ήταν ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής. Στην ηλικία των 8 ετών τυφλώθηκε από μηνιγγίτιδα, ωστόσο βρήκε το φως της τέσσερα χρόνια μετά.
Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος η Πιαφ ήταν ήδη γνωστή, έκανε συναυλίες και κατηγορήθηκε ότι βοηθούσε τους Γερμανούς. Αργότερα, όμως, αποδείχτηκε ότι βοηθούσε κρυφά τους Γάλλους αντάρτες και βρισκόταν σε συνεννόηση με την γαλλική Αντίσταση.
Η Πιαφ ήταν άτυχη στη ζωή. Υπέστη τρία σοβαρά ατυχήματα και υπέφερε συνεχώς από τον πόνο. Έτσι εθίστηκε στην μορφίνη και το αλκοόλ. Έψαχνε απεγνωσμένα τον μεγάλο έρωτα που θα την κάνει να ξεχάσει τον πόνο που αισθανόταν.
Η ερωτική της ζωή βρισκόταν συνεχώς στα πρωτοσέλιδα. Όταν ήρθε στην Ελλάδα ερωτεύτηκε τον Δημήτρη Χορν, στον οποίο έστειλε ερωτική επιστολή, χωρίς όμως ανταπόκριση. Έβγαινε με αθλητές, τραγουδιστές, παντρεύτηκε, χώρισε αλλά ο μεγάλος έρωτας της ήταν εν τέλει και ο τελευταίος της.
Αυτός ήταν ο Έλληνας κομμωτής-τραγουδιστής Θεοφάνης Λαμπούκας, 20 χρόνια νεότερος της, στον οποίο έδωσε το ψευδώνυμο Teo Sagapo (Σ’αγαπώ) με το οποίο έγινε γνωστός στο γαλλικό κοινό.
Edith Piaf και Teo Sagapo
Αυτά είναι μόνο λίγα στοιχεία από τη πολυτάραχη ζωή της Εντίθ Πιάφ. Έζησε σ’ένα λεπτό νήμα και το τραγούδι ήταν ο τρόπος της να εξωτερικεύσει όλα αυτά που αισθανόταν, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Η Πιαφ είναι ξεχωριστή για όλους αυτούς τους λόγους.
Το “la vie en rose” είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι επειδή το έχει γράψει η ίδια. Ακόμη όμως και να μη ξέρει κανείς τι έχει ζήσει αυτή η γυναίκα, μπορεί απλά να θαυμάσει την υπέροχη και μοναδική χροιά της. Μπορεί να ερωτευτεί ακούγοντας τον δικό της ύμνο για την αγάπη, να μελαγχολήσει ακούγοντας τους εραστές της μιας ημέρας, να γεμίσει θέληση για τη ζωή ακούγοντας την να λέει ότι δε μετανιώνει για τίποτα και παρ΄όσα της έτυχαν θα ξεκινήσει πάλι από το μηδέν.
Στην τελική; όταν η Πιαφ λέει ότι κάτω απ’τον παριζιάνικο ουρανό βαδίζουν οι ερωτευμένοι και η ευτυχία τους χτίζεται πάνω σ’ έναν αέρα φτιαγμένο γι αυτούς δε μπορείς παρά να την πιστέψεις.
Ύμνος στην αγάπη
Ο γαλάζιος ουρανός από πάνω μας μπορεί να καταρρεύσει
Και η γη μπορεί να καταρρεύσει επίσης
Λίγο με ενδιαφέρει αν με αγαπάς
Ούτε που με νοιάζει ολόκληρος ο κόσμος
Αρκεί η αγάπη να πλημμυρίζει τα πρωινά μου
Αρκεί το σώμα μου να τρέμει στα χέρια σου
Λίγο με νοιάζουν τα προβλήματα
Αγάπη μου, επειδή με αγαπάς
Θα πάω ως την άκρη του κόσμου
Θα βάψω τα μαλλιά μου ξανθά
Αν μου το ζητήσεις
Θα πάω να κατεβάσω το φεγγάρι
Θα πάω να κλέψω την τύχη
Αν μου το ζητήσεις
Θα αποκυρήξω την πατρίδα μου
Θα αποκυρήξω τους φίλους μου
Αν μου το ζητήσεις
Κάποιος θα μπορούσε να με κοροιδέψει
Θα κάνω τα πάντα
Αν μου το ζητήσεις
Αν μια μέρα η ζωή σε αρπάξει από μένα
Αν πεθάνεις και είσαι μακριά μου
Λίγο με ενδιαφέρει αν με αγαπάς
Γιατί κι εγω θα πεθάνω
Θα έχουμε την αιωνιότητα για μας
Μέσα στο μπλε, όλο το άπειρο
Στον ουρανό, όχι πια προβλήματα
Αγάπη μου, πιστεύεις ότι αγαπιόμαστε;
Θεέ, ένωσε αυτούς που αγαπιούνται.
Ζωή ρόδινη
Δυο μάτια που βυθίζονται μέσα σ’ τα δικά μου,
ένα γέλιο που χάνεται στα χείλη
Να το πορτραίτο, χωρίς ρετούς,
του άνδρα στον οποίο ανήκω.
Όταν με παίρνει μέσα στην αγκαλιά του
και μου μιλά χαμηλόφωνα,
εγώ βλέπω τη ζωή ρόδινη.
Μου λέει λόγια αγάπης,
λόγια παντοτινά
και αυτό κάτι μου προκαλεί.
Αυτός μπήκε στην καρδιά μου,
ένα κομμάτι ευτυχίας
της οποίας γνωρίζω την αιτία .
Είναι αυτός για εμένα, εγώ για αυτόν στην ζωή
Αυτός μου το’ πε, μου το ορκίστηκε, για μια ολόκληρη ζωή.
Και από τη στιγμή που τον δέχτηκα,
αισθάνομαι μέσα μου
την καρδιά μου να χτυπά.
Νύχτες έρωτα ατελείωτες
μία μεγάλη ευτυχία εδρεύει,
οι δυσκολίες και οι έννοιες εξαφανίζονται,
ευτυχισμένη, ευτυχισμένη, να πεθάνω από αγάπη.
Όταν με παίρνει μέσα στην αγκαλιά του
και μου μιλά χαμηλόφωνα,
εγώ βλέπω τη ζωή ρόδινη.
Μου λέει λόγια αγάπης,
λόγια παντοτινά
και αυτό κάτι μου προκαλεί.
Αυτός μπήκε στην καρδιά μου,
ένα κομμάτι ευτυχίας
της οποίας γνωρίζω την αιτία .
Είναι αυτός για εμένα, εγώ για αυτόν στην ζωή
Αυτός μου το’πε, μου το ορκίστηκε, για μια ολόκληρη ζωή.
Και από τη στιγμή που τον δέχτηκα,
αισθάνομαι μέσα μου
την καρδιά μου να χτυπά.
Όχι,δε μετανιώνω για τίποτα
Όχι, τίποτα απολύτως
Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα
Ούτε το καλό που χουν κάνει
Ούτε το κακό. Το ίδιο μου κάνει.
Όχι, τίποτα απολύτως
Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα
Έγιναν, σβήστηκαν, ξεχάστηκαν
Δε με νοιάζει το παρελθόν.
Με τις αναμνήσεις μου
άναψα τη φωτιά
Τις λύπες μου, τις χαρές μου
Δεν τις χρειάζομαι πια
Έφυγαν οι αγάπες
Μαζί και οι πληγές τους
Έφυγαν για πάντα
Ξαναγυρίζω στο μηδέν
Όχι, τίποτα απολύτως
Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα
Ούτε το καλό που χουν κάνει
Ούτε το κακό. Το ίδιο μου κάνει
Όχι, τίποτα απολύτως
Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα
Γιατί η ζωή μου, γιατί οι χαρές μου
Σήμερα ξεκινούν μαζί σου
Κάτω απ’τον παριζιάνικο ουρανό
Κάτω απ’τον παριζιάνικο ουρανό
άνοιξε τα φτερά του ένα τραγούδι,
γεννήθηκε σήμερα
στην καρδιά ενός παλικαριού
Κάτω απ’τον παριζιάνικο ουρανό
βαδίζουν οι ερωτευμένοι,
η ευτυχία τους χτίζεται
πάνω σ’ έναν αέρα φτιαγμένο γι αυτούς
Κάτω από την Πον ντε Μπερσί
κάθεται ένας φιλόσοφος,
δυο μουσικοί, μερικοί θεατές,
μετά ο κόσμος κατά χιλιάδες,
κάτω απ’τον παριζιάνικο ουρανό,
μέχρι το βράδυ θα τραγουδάνε
τον ύμνο ενός λαού ερωτοχτυπημένου
με την παλιά του πόλη
Δίπλα στη Νοτρ Νταμ
μερικές φορές υποβόσκει ένα δράμα,
ναι αλλά στο Πανάμ
όλα μπορούν να τακτοποιηθούν,
με μερικές αχτίδες
του καλοκαιρινού ουρανού,
το ακορντεόν ενός βαρκάρη.
Η ελπίδα ανθεί
στον Παρισινό ουρανό
Κάτω απ’τον παριζιάνικο ουρανό
κυλά ένας εύθυμος ποταμός,
το βράδυ κοιμίζει
τους άστεγους και τους ζητιάνους
Κάτω απ’τον παριζιάνικο ουρανό
τα πουλιά του καλού Θεού
έρχονται από όλο τον κόσμο
για να φλυαρήσουν μεταξύ τους
Και ο Παρισινός ουρανός
κρατά το μυστικό του γι’αυτόν,
εδώ και είκοσι αιώνες είναι τσιμπημένος
με την δικιά μας Ιλ Σαν Λουί ,
όταν του χαμογελά
φορά το γαλανό του ένδυμα,
όταν κλαίει πάνω στο Παρίσι
φταίει που ‘ναι δυστυχισμένος,
όταν ζηλεύει πολύ
με τα εκατομμύρια εραστές της
μας μουγκρίζει
με τους βροντερούς του κεραυνούς,
αλλά ο Παρισινός ουρανός
δεν μένει πολύ καιρό αγριεμένος,
για να συγχωρεθεί
προσφέρει ένα ουράνιο τόξο.
Τέλος, το αγαπημένο μου τραγούδι της. Είναι ένα από τα τελευταία τραγούδια που ερμήνευσε,έ να ντουέτο με τον αγαπημένο της Teo. Στην ουσία αναρωτιούνται σε τι χρησιμεύει η αγάπη αφού συχνά σε στεναχωρεί, σε κάνει να κλαις. Αλλά η αγάπη όπως λέει εύστοχα η Πιαφ στο τραγούδι είναι κάτι ανεξήγητο, κάτι λυπητερό και παράλληλα υπέροχο. Ακόμη και όταν χωρίσεις η αγάπη είναι παντοτινή.
Ο Teo όμως της απαντά ότι όταν χωρίσεις σου μένει ένα τεράστιο κενό λύπης και αυτή του απαντά ότι μπορεί τώρα να στεναχωριέσαι, αλλά αύριο όλα θα είναι μια ανάμνηση χαράς. Κοίταξε με λέει, πάντα έκλαιγα αλλά εσύ είσαι ο τελευταίος, είσαι ο πρώτος, πριν από εσένα δεν είχα τίποτα, μαζί σου είμαι καλά, εσένα ήθελα πάντα, σε αυτό χρησιμεύει η αγάπη.