FrapressΤρομάξατε πέρσι με το Κάλεσμα, και όταν ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του Άναμπελ δε σας χωρούσε ο τόπος. Τρέξατε στο σινεμά την Πέμπτη που έκανε πρεμιέρα, με το sms των 50 σεντς, και πήρατε ποπ-κορν και νάτσος. Μπουκάρατε στην αίθουσα, μόνο και μόνο για να διαπιστώσετε ότι ήταν γεμάτη με δεκαπεντάχρονα. Στα επόμενα πέντε λεπτά περάσατε βαριά υπαρξιακή κρίση, σχεδόν απατήσατε τη σταθερή αγάπη σας, το mainstream, με την κουλτουριάρικη ταινία της διπλανής αίθουσας ενώ κατά τη διάρκεια των «Προσεχώς», οι παιδικές φωνούλες των γυμνασιόπαιδων σας τρυπούσαν τα αυτιά και την ψυχή. Όταν όμως εμφανίστηκε το “Warner Bros” στην οθόνη, ξαφνικά όλα έγιναν καπνός. Δεν υπήρχαν δεκαπεντάχρονα, γιατί γίνατε ένα από αυτά. Ο μόνος ήχος που σας τρυπούσε πλέον την ψυχή ήταν το σιχαμένο συγχρονισμένο μασούλημα και το σλουρπ σλουρπ στα αναψυκτικά, αλλά ελάχιστα σας ένοιαζε γιατί ξεκινούσε μια ταινία για την οποία είχατε μεγάλες προσδοκίες. ΕΙΧΑΤΕ.
Αν σας ακούγεται οικείο αυτό το περιστατικό, τότε ζήσατε κι εσείς την εμπειρία μου – με τη διαφορά ότι στο σινεμά που πηγαίνω έχει τα εισιτήρια 1+1 χωρίς sms, και δεν παίρνω ποπ-κορν ούτε νάτσος.
Υποθέτω ότι η συλλογιστική πορεία των παραγωγών της ταινίας ήταν η εξής: «Πέρυσι φτιάξαμε μια ταινία που είχε ωραίες ερμηνείες, άψογη κλιμάκωση στην πλοκή και τον τρόμο, και απολαυστικά διακριτικό μυστηριώδες στοιχείο. Συνολικά, ήταν μια επιτυχημένη ανακύκλωση θριλερικών κλισέ. Φέτος, ας αποδείξουμε στο φιλοθεάμον κοινό ότι μπορούμε να κάνουμε την ίδια δουλεία αποτυχημένα!»
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ.
Υπάρχει άνθρωπος που, βλέποντας αυτή την κούκλα θα πει «Αχ τι ωραία κούκλα, ας τη βάλω πρώτη μούρη στο δωμάτιο του μωρού μου»; Όχι δεν τη βάζεις στο δωμάτιο του μωρού σου γιατί έχει τα μαύρα της τα χάλια. Εν πάση περιπτώσει, ας μην αναζητήσω ρεαλισμό σε θρίλερ.
Μια τρομακτική σκηνή μπορεί να έχει αυτή τη μορφή:
Ή αυτή τη μορφή:
Ή και αυτή τη μορφή:
Αντ’ αυτού, μια από τις τρομακτικές σκηνές του Annabelle είναι…αυτή:
Πάμε παρακάτω.
https://www.youtube.com/watch?v=jdUysoK6tdQ
Δείτε το teaser. ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΙΠΑ.
Αυτό στο 0.45, αυτό με το λίγο αιματάκι και το μπουμ, αυτό περνιέται για τρομακτική σκηνή. Επειδή έχει το μπουμ. Αλήθεια σας λέω, τα δεκαπεντάχρονα χτυπήσανε ταβάνι σ’ αυτό το σημείο.
Αλλά βέβαια θα τρομάξεις με ένα μπουμ. Αυτό δεν είναι επιτυχία για την ταινία, είναι κοροϊδία στα μούτρα του θεατή. «Ήρθες για να τρομάξεις ε; ΜΠΟΥΜ». Λες και πάμε σινεμά για να μας φύγει ο λόξιγκας.
Οι υπόλοιπες τρομακτικές σκηνές είχαν το στοιχείο της έκπληξης με ανάλογα τεχνάσματα. Δεν υπήρχε φρίκη, η κλιμάκωση ήταν υποτυπώδης, και κανείς δε βγήκε από την αίθουσα με ψυχικά τραύματα. Η ηθοποιία της πρωταγωνίστριας, αν και αξιοπρεπής στις σκηνές πανικού, στην υπόλοιπη ταινία ήταν τόσο ψόφια όσο και της Annabelle – fun fact: την ηθοποιό τη λένε κι εκείνη Annabelle. Εδώ ανατριχιάζετε.
Αλλά βέβαια τι να περιμένει κανείς από μια ταινία στην οποία το αντικείμενο του τρόμου είναι μια κούκλα και αυτό της ταύτισης ένα μωρό και η ξενέρωτη μάνα του; Λιγότερο πρωτότυπο γίνεται; Δε γίνεται.
Το συμπέρασμα είναι, μην πάτε να τη δείτε. Είναι μάπα, δε συγκρίνεται με το Κάλεσμα, και θα κλαίτε τα 3,50 + τα 50 λεπτά του sms.
Αυτά από μένα.