FrapressΤαινίες που μας σημάδεψαν
MATCH POINT
Ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες του Woody Allen. Μια ταινία που αναλώνεται σε ζητήματα ηθικής, δικαιοσύνης, θρησκείας, ανθρώπινης συνείδησης. Τι είναι η ηθική; Τι είναι η δικαιοσύνη; Μπορεί ένα έγκλημα να μένει ατιμώρητο; Ο σκηνοθέτης μέσα από την κατασκευή των χαρακτήρων της ταινίας προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Όλοι οι ήρωες του Match Point, ακόμα και εκείνοι που αποτελούν δευτερεύοντες χαρακτήρες, μοιάζουν εγκλωβισμένοι και καταπιεσμένοι. Οι πάντες είναι κωμικοτραγικά πρόσωπα, ακόμη και οι ήρωες των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που τόσο ωραία ειρωνεύεται με κομψό τρόπο μέσα στην ταινία ο Allen. Την πρώτη φορά που είδα την ταινία αυτή μπήκα σε έντονες σκέψεις και άρχισα να βλέπω διάφορα πράγματα στην ζωή μου με άλλο μάτι. Με επηρέασε σε διάφορες δραστηριότητες μου και με βοήθησε να καταλάβω ορισμένες πράξεις ατόμων που μέχρι τότε μου φαίνονταν αδιανόητες. Όπως ο πρωταγωνιστής της ταινίας, έτσι και πολλοί άλλοι ενώ μπορεί να έχουν ότι θέλουν πάντα ψάχνουν κάτι παραπάνω. Δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα. Στο τέλος όμως όλα κρίνονται από μια πολύ λεπτή κλωστή που λέγεται τύχη.
Χρήστος Ρούκος
HIGH FIDELITY
Δε μπορώ να πω πως κάποια ταινία μου έχει αλλάξει τη ζωή ή με έχει σημαδέψει ανεπανόρθωτα. Ωστόσο μια ταινία που μου αρέσει πολύ χωρίς να θεωρώ πως είναι η καλύτερη που έχω δει φυσικά, είναι το ”High Fidelity (2000)” η οποία αποτελεί μια έξυπνη ρομαντική κομεντί που ωστόσο δεν αναπαράγει σε καμία περίπτωση τα κλισέ του είδους. Ταυτόχρονα παρουσιάζει και μουσικό ενδιαφέρον αφού τα πάντα εξιστορούνται μέσα από τοπ-5 λίστες (πχ τοπ-5 τραγούδια για το θάνατο – κι όμως κομεντί είναι !) και ο κεντρικός ήρωας Τζων Κιούζακ είναι ιδιοκτήτης δισκάδικου (παίζει και ο Τζακ Μπλάκ) και προσπαθεί να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό του, ψάχνοντας ταυτόχρονα τα βαθύτερα αίτια λόγω των οποίων οι σχέσεις του με το άλλο φύλο καταλήγουν αποτυχημένες. Αν σας άρεσε το “500 μέρες με τη Σάμερ” αυτό θα το λατρέψετε.
Χρήστος Φαληρέας
THE HUNT
Στην μέχρι τώρα σινεφίλ πορεία μου, έμαθα σε ένα βαθμό να εξελίσσω την παρατηρητικότητά μου και να την κατευθύνω πέρα απ’ την οθόνη, σε ιδέες, γεγονότα, ιδανικά. Ως τώρα, από τα πιο ουσιαστικά συμπεράσματα που γέννησε αυτή η παρατηρητικότητα είναι το γεγονός ότι οι ταινίες λένε πολλά. ΠΟΛΛΑ. Διάλογοι χωρίς ουσία, λέξεις ασυνάρτητα δεμένες μεταξύ τους, προτάσεις – καδένες από κλισέ. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν μετά από ορδές ασυναρτησιών παρακολούθησα μια ταινία που μιλούσε για πολλά λέγοντας λίγα· τα απαραίτητα. Το “The Hunt” ή αλλιώς “Jagten”, είναι ταινία δανέζικης παραγωγής του 2012 και πραγματεύεται την ιστορία ενός νηπιαγωγού (Mads Mikkelsen) που είδε τη ζωή του να μηδενίζεται λόγω της αγάπης, της παιδικής αγάπης που εκδικήθηκε για ένα όνειρο που δεν έπρεπε να πραγματοποιήσει.
Χρησιμοποιώντας τη δύναμη του σώματος, την ενέργεια του προσώπου και την αλήθεια των ματιών, ο Thomas Vinterberg καθηλώνει το κοινό και καλεί τον απλό νου να αντιληφθεί τον αντίκτυπο που έχουν τα αθώα λόγια και οι προκατειλημμένες σκέψεις στη ζωή. Ουσιαστικά, παραλληλίζοντας άριστα την ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή με την αιώνια δύναμη της φύσης, απευθύνει έκκληση στο κοινό, ωστέ αυτό να συναισθανθεί την σημασία του να αγαπάμε χωρίς να καταστρέφουμε και την ανάγκη του διαχωρισμού της ασυναρτησίας από τον αυθορμητισμό.
Κατερίνα Τσαρούχα
THE PURSUIT OF HAPPYNESS
Το “κυνήγι της ευτυχίας” περιγράφει το γολγοθά ενός εγκαταλελειμμένου συζύγου σε δεινότατη οικονομική κατάσταση, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να παράσχει τα βασικά στο γιο του που υπεραγαπά. Η ταινία αυτή αναπαράγει με εξαιρετικά συγκινητικό και αληθινό τρόπο τις πυρετώδεις προσπάθειες ενός άντρα να κατακτήσει το αμερικανικό όνειρο και να ζήσει μια άνετη ζωή δίχως στερήσεις. Θα τα καταφέρει άραγε; Αυτό που μας διδάσκει η ταινία είναι ότι ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς και ακανθώδης, κι ότι ίσως τελικά το ταξίδι είναι που μετράει περισσότερο από τον προορισμό. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να τη δείτε, διότι αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές και του πιο σκληρού ανθρώπου.
Μάγδα Τασούλα
SHAME
Πάντα ήμουν κατά των ταινιών που δεν αφήνουν στον θεατή ούτε ένα μικρό παραθυράκι ευτυχίας, μία πιθανή διέξοδο ελπίδας. Το Shame ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Η ζωή ενός σεξομανούς προκλητικά αφημένη στα μάτια του θεατή, σχεδόν ανυπεράσπιστη, για να την δούμε, να την κρίνουμε, ίσως και να την καταλάβουμε. Ένας καταπληκτικός Michael Fassbender να μας θυμίζει με την γύμνια του τη γύμνια της δικής μας ζωής, αυτής που τόσο τέλεια έχουμε τακτοποιήσει στα κουτάκια των κοινωνικών απαιτήσεων. Το «Shame» είναι μια ταινία που ντρέπεσαι να κοιτάξεις κατάματα· η τόση πραγματικότητα σου προκαλεί ντροπή, όπως υπογραμμίζει και ο ίδιος ο τίτλος της. Συνεχίζω να είμαι κατά των ταινιών τέτοιου είδους, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να αλλάξουν την οπτική μας.
Αυτός ο κινηματογράφος δεν είναι για όλους, αλλά για εκείνους που πέρα από γερά νεύρα έχουν και τη θέληση να υποστούν την ψυχρολουσία της ίδιας τους της ντροπής, της κοινωνικής αιδούς που ο ίδιος ο άνθρωπος έχει επιβάλλει στον εαυτό του. Το «Shame» είναι αδιαμφισβήτητα μια ταινία προκλητική που δεν μπορείς να δεις για περισσότερες από μία φορές. Σε αφήνει αβοήθητο, μοιάζει περισσότερο με δοκιμασία και αποκλείεται να γίνει η αγαπημένη σου ταινία που απολαμβάνεις κάθε μήνα στην τηλεόραση με ποπκορν. Δεν ξέρω αν την προτείνω… Ξέρω όμως πως αξίζει να δοκιμάζουμε τον εαυτό μας με ταινίες που ξέρουν να ταρακουνάνε τόσο έντονα τον καλοχτισμένο κόσμο μας.
Μαρία Τσαουσίδου
FIGHT CLUB
Η ταινία του David Fincher που έχει χαρακτηριστεί ως το ‘’Κουρδιστό Πορτοκάλι’’ των 90’s και το καλλιτεχνικό απόγειο του σκηνοθέτη αποτελεί πράγματι μια από τις ταινίες που σου αλλάζουν τον τρόπο θέασης των πραγμάτων, με πληθώρα μηνυμάτων επαναστατικών, αντισυστημικών, αναρχικών, αντιφασιστικών και αντικαπιταλιστικών.
“ Τα πράγματα που κατέχεις ,καταλήγουν να σε κατέχουν αυτά.”
“Μόνο αφού χάσουμε τα πάντα είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τα πάντα.”
“Η διαφήμιση μας κάνει να κυνηγάμε τα αυτοκίνητα και τα ρούχα, τις θέσεις εργασίας που μισούμε έτσι ώστε να μπορούμε να αγοράσουμε τις βλακείες που δεν χρειαζόμαστε.”
Αυτά είναι λίγα από τα αποφθέγματα που ειπώθηκαν από τον Τάιλερ, μεταδίδοντας την κοσμοθεωρία του στον πρωταγωνιστή κατ’ επέκταση και στο κοινό. Δίνουν τροφή για σκέψη και αμφισβήτηση όλου του συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε. Το ανατρεπτικό φινάλε μαζί με τα παιχνίδια μυαλού που διαδραματίζονται μέσα στην ταινία βάζουν τον θεατή στην διαδικασία να σκέφτει πόσο αληθινά και πόσο ουσιώδη είναι όσα συμβαίνουν γύρω του. Μπορεί ένα άτομο να ξεπεράσει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό και να μπορέσει να ανατρέψει αυτό που πραγματικά τον δυσαρεστεί; Αν ναι, πόσο επώδυνο και ψυχοφθόρο θα είναι γι αυτόν;
Μαρία Τσιμαρά
Για εμένα το Fight Club είναι μια πηγή σκέψης, τόσο σημαντική που μπορεί να επιφέρει δραματικές αλλαγές στη ζωή ενός ανθρώπου. Το θέμα που πραγματεύεται είναι η κενή και ανούσια ζωή που ζει ο μέσος άνθρωπος . Οι ψεύτικες σχέσεις μας με ανθρώπους που αντιπαθούμε και όμως ανεχόμαστε. Οι υποχωρήσεις που αναγκαζόμαστε να κάνουμε σε καθημερινή βάση απλά και μόνο για να είμαστε αρεστοί καθώς και όλα εκείνα τα πράγματα που θέλουμε να είμαστε και να κάνουμε, αλλά η πλασματική κοινωνία των στερεότυπων μας εμποδίζει . Έτσι η ταινία αντιτίθεται στον σύγχρονο τρόπο ζωής, ο οποίος ορίζει να διαμορφώνουμε προσωπικότητα όχι εξωτερικεύοντας το πραγματικό εαυτό μας αλλά δημιουργώντας ένα placebo με ανούσιες ανάγκες και ανούσια αγαθά .
Το Fight Club είναι μια λέσχη μάχης, ένα ξέσπασμα στους ταχύρρυθμους καιρούς που ζούμε, ένα φρένο ως μέσο απάρνησης της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας που παρεμποδίζει τη διαδικασία ολοκλήρωσης του ατόμου. Συγχρόνως όμως είναι και ο προβληματισμός για το πώς θα καταπολεμηθεί η ανυπαρξία αληθινών ανθρώπων που παραμερίζοντας όλα όσα ανταποκρίνονται στο φαίνεσθαι αναδύουν τις δύο πλευρές του εαυτού μας. Την ηθική και το ένστικτο.
Κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω μια φράση από τη ταινία: Αν πάλευες με κάποιον διάσημο ποιον θα διάλεγες;
Νίκος Βογιατζής
YES MAN
Ταινίες που μας άλλαξαν την ζωή, έ; Έχουμε δει πολλές είναι αλήθεια. Πολλές μας στιγμάτισαν, άλλες μας πέρασαν μηνύματα ζωής και άλλες μας δίδαξαν στυλ και ατάκες!
Και τώρα θέλετε να διαλέξω μια από αυτές; Ήμουν ανάμεσα στον ”Οδηγό Αισιοδοξίας” και το ”Yes Man” με τον Τζίμ Κάρει. Επικράτησε το δεύτερο καθώς με επηρέασε περισσότερο, σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά μου άλλαξε νοοτροπία, ιδεολογία και προτεραιότητες στην καθημερινότητα μου. Πες σε όλα «ναι», μην βάζεις φραγμούς πουθενά, ζήσε τη ζωή σου σαν να είναι η κάθε μέρα σου μοναδική και μην θέτεις από μόνος σου κανόνες που σε εγκλωβίζουν χωρίς να υπάρχει λόγος. Το στοίχημα ήταν να λέει σε όλα ναι ο ήρωας της ταινίας αλλά ακόμα κι αυτό δεν ήταν κανόνας, καθώς όπως αποδείχθηκε στο τέλος μπορούσε να πει και όχι. Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας, στο οποίο όμως δε χρειάζεται να φυλακίζονται η ψυχή και η καρδιά. Απολαύστε την ζωή σας με όποιον τρόπο θέλετε, αρκεί να είστε ευτυχισμένοι! “Keep Good”
Ο Πολέμαρχος
REQUIEM FOR A DREAM
Για μένα θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται «Γιατί με πιάνει αναγούλα κάθε φορά που βλέπω τη Τζένιφερ Κόνελι». Το Requiem μέχρι τώρα είναι η πιο σοκαριστική ταινία που έχουν συναντήσει τα μάτια μου. Όλοι ξέρουμε πώς καταντά τον άνθρωπο η εξάρτηση των ναρκωτικών, όμως μόνο ένα μικρό ποσοστό έχει δει/αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο. Δεν είχα ποτέ σκοπό να κάνω χρήση ουσιών, και μετά από την ωμή (αλλά περίτεχνη) οπτικοποίηση του πράγματος από τον Αρονόφσκι σταμάτησα ακόμα και να μυρίζω ένοχα τον ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Την ταινία δεν την είδα δεύτερη φορά. Το DVD το έδωσα σε φίλο μου και από τότε λέω παντού το εξής «Μη δείτε ποτέ το Requiem for a Dream. Εκτός αν σας περάσει από το μυαλό η ιδέα να δοκιμάσετε ναρκωτικά». Κατ’ εμέ αυτό είναι και η επιτυχία του σκηνοθέτη στο να περάσει ισχυρά, και όχι «νερόβραστα», το μήνυμα της ταινίας του.
Πετρινούλα Διονυσίου
AN INNOCENT MAN
Ένας αθώος άνθρωπος. Αυτός ήταν ο τίτλος της ταινίας που με σημάδεψε στα παιδικά μου χρόνια. Αποτελεί με κάθε τρόπο για μένα ένα ιστορικό σημείο της ζωής μου, καθώς ένα από τα κυριότερα στοιχεία που μου έδειξε είναι το να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό. Πρωταγωνιστής ο θρυλικός Tom Selleck και η ταινία έχει ίδια ηλικία με εμένα (1989). Το σημαντικό βέβαια είναι ότι την είδα πολύ μικρός στο σπίτι της θείας μου, ένα βράδυ που είχα μείνει εκεί και γρήγορα έγινε διδαχή για μένα. Κανονικά τόσο βράδυ δεν επιτρεπόταν να είμαι ξύπνιος, πόσο μάλλον να βλέπω ταινία! Όντας μικρός όμως και ιδιαίτερα γαλίφης τα κατάφερα! Διεφθαρμένοι αστυνομικοί, ναρκωτικά, φυλακή και μία άκρως γρήγορη πλοκή με έκαναν σύντομα να επεξεργάζομαι τις εικόνες που περνούσαν η μία πίσω από την άλλη και να προσπαθώ να κρύψω την αδρεναλίνη σε κάθε δυναμική σκηνή. Για ένα μικρό παιδί η ηθική δεν είναι κάτι που αναγνωρίζει, ούτε και μπορεί εύκολα να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Βασίζεται σε γενικούς κανόνες και διδάγματα από τους γονείς του. Για μένα απλά από εκείνη τη μέρα και μετά όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα. Η ταινία αυτή αποτελεί ορόσημο για μένα και πιστεύω ότι πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μου ταυτίζονται με τον κεντρικό ήρωα.
Αντώνης Μαντζαβίνος
RUN LOLA RUN
Πώς η αργοπορία μας σε ένα ραντεβού μπορεί να αποβεί μοιραία για τη ζωή ενός άλλου; Πώς οι επιλογές μας αλληλεπιδρούν και οι χρονικές συμπτώσεις αποτελούν σημαντικό παράγοντα ανατροπής της ζωής μας; Μια δική μας σωστή απόφαση δεν είναι ποτέ η μόνη συνιστώσα για να πάνε όλα κατ’ ευχήν. Η Λόλα τρέχει σε φρενήρης ρυθμούς στους δρόμους του Βερολίνου. Εξαιτίας μιας σειράς γεγονότων αποτυγχάνει να είναι στην ώρα της στο ραντεβού της με τον Μάννι, πράγμα που φαίνεται να τους στοιχίζει μέχρι στιγμής 100.000 μάρκα και ενδεχομένως τη ζωή του φίλου της. Έχει 20 λεπτά για να σκεφτεί και να δράσει. Πώς θα βρει 100.000 μάρκα σε τόσο λίγο χρόνο; Θα κάνει τη σωστή επιλογή; Θα καταφέρει να επιλέξει τον κατάλληλο δρόμο για να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα; Πώς επηρεάζουν την πλοκή οι επιλογές όσων συναντάει στην πορεία της και τι επίδραση έχει η πορεία της στη ζωή των άλλων; Η ιστορία της Λόλας έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο ότι θα συμβεί μέχρι να συμβεί. Και από τη στιγμή που θα γίνει πραγματικότητα, δεν θα μπορούμε να προβλέψουμε τι θα μπορούσε να γίνει εάν επιλέγαμε άλλο δρόμο. Άλλωστε όταν κάτι ολοκληρωθεί σταματά να μας απασχολεί και εστιάζουμε στα επόμενα. “The ball is round. The game lasts 90 minutes”, τα λόγια του διάσημου γερμανού προπονητή ποδοσφαίρου ο οποίος αφενός θέτει τα δεδομένα του παιχνιδιού και αφετέρου υπονοεί ότι τα ίδια τα δεδομένα δεν μπορούν να μαρτυρήσουν την έκβαση του αγώνα.
Ελένη Βαλσαμάκη
MARTYRS
Στην αρχή σκέφτηκα να επιλέξω το “The Fountain” του Aronofski, ένα αριστούργημα του σύγχρονου κινηματογράφου, αλλά όταν ξανακοίταξα τη φράση «Ταινίες που σου αλλάζουν τη ζωή», ο νους μου πήγε αναπόφευκτα αλλού… Πήγε στο μόνο θρίλερ που με σόκαρε και με έκανε αρκετές φορές είτε να γουρλώσω είτε να κλείσω τα μάτια μου. Το Martyrs είναι μία γαλλική ταινία με φριχτές, τολμηρές σκηνές που δυστυχώς για εσάς δε θα ξεχάσετε ποτέ. Ορίστε η περιγραφή της υπόθεσης στο IMDb: “Μια νεαρή γυναίκα αναζητεί να εκδικηθεί τους ανθρώπους που κάποτε την απήγαγαν και την βασάνισαν ως παιδί. Η αναζήτηση αυτή οδηγεί την ίδια και μία φίλη της, η οποία είναι επίσης θύμα κακοποίησης, σε ένα τρομακτικό ταξίδι… σε μια κόλαση διαφθοράς”. Τι να καταλάβετε τώρα από αυτό, κακόμοιροι σινεφίλ; Ένα μονάχα θα σας πω: η ταινία αλλάζει ύφος και στιλ τουλάχιστον τρεις φορές – θα καταλάβετε τι εννοώ όταν τη δείτε – και φτάνει στην κορύφωση με έναν μοναδικό τρόπο. Όπως και να έχει, το έργο έχει ένα τέλος στο οποίο δεν μας έχουν συνηθίσει οι ταινίες τρόμου και το θέμα τραβάει πολύ συζήτηση. Γιατί μου άλλαξε τη ζωή, λοιπόν; Η φράση του φίλου μου Αντώνη τα λέει όλα: «Φυσικά και σου αλλάζει τη ζωή το Martyrs. Κι αν σου κόψουν το χέρι, ρε φίλε, πάλι αλλάζει η ζωή σου. Και μάλιστα με παρόμοιο τρόπο».
Σάββας Χρυσικόπουλος
AFTER THE WEDDING
Δεν ξέρω αν το After the Wedding μου άλλαξε τη ζωή, πάντως σίγουρα με έκανε να αναθεωρήσω τις ιδέες μου (κι ίσως αυτό να είναι πιο σημαντικό) για το περιεχόμενο των λέξεων «αγάπη», «θυσία», «υποχρέωση» και «επιλογή». Κι αυτό γιατί στο Δανέζικο αυτό δράμα συγκρούονται δύο κόσμοι, των φτωχών και των πλουσίων, του χρήματος και της ανθρωπιάς, της θέλησης και της υποχώρησης. Ο Jacob αναγκάζεται να επιστρέψει στη Δανία αφού το ορφανοτροφείο που διευθύνει στο Mumbai χρειάζεται χρήματα για να συντηρηθεί. Αφότου αποδεχτεί την πρόταση ενός πλούσιου, ονόματι Jorgen ο οποίος φαίνεται να ζει μια πολυτελή ζωή μαζί με την οικογένειά του, ξεκινά για Κοπεγχάγη. Μαζί με την υπόσχεση πολλών εκατομμυρίων για το ορφανοτροφείο του, ο Jacob δέχεται να παρευρεθεί στο γάμο της κόρης του μεγιστάνα ως καλεσμένος. Εκεί, θα έρθει αντιμέτωπος με μια παλιά γνωριμία, την Helene, που τυχαίνει (;) να είναι η γυναίκα του Jorgen. ‘Μετά το γάμο’, όμως πολλά μυστικά θα ξεδιπλωθούν.
Σκηνοθετημένο από τη Susanne Bier, το δράμα αγγίζει πολλά θέματα όπως οι δεσμοί αγάπης και οικογένειας, οι προσωπικές επιλογές που μετατρέπονται σε οικογενειακές υποθέσεις καθώς και υποσχέσεις ζωής και θανάτου. Η κάμερα της σκηνοθέτιδας συλλαμβάνει με κοφτό τρόπο χειρονομίες, μέρη του σώματος, εκφράσεις και βλέμματα στοχεύοντας στο να αποδώσει τόσο την πραγματικότητα όσο και τον ψυχισμό των χαρακτήρων. Η ζωή, ο θάνατος και το κλάμα συναντιούνται ενώ η συγκίνηση του θεατή είναι μάλλον αβίαστη.
Βιλελμίνη Τούνη
ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ… OR NOT
Με αφορμή το συγκεκριμένο άρθρο κάθισα και αναρωτήθηκα ποιες είναι οι ταινίες εκείνες που άλλαξαν τη ζωή μου…και κατέληξα πως δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να σας πω συγκεκριμένο τίτλο.
Γενικά πιστεύω πως με το που τελειώσει μια ταινία δεν θα πω ότι όλο αυτό που είδα άλλαξε τον τρόπο σκέψης και την οπτική μου. Πολύ αγαπημένες μου ταινίες δεν κατατάσσονται σε αυτήν την κατηγορία επειδή άλλαξαν τη ζωή μου, αλλά καθεμία και για διαφορετικό κομμάτι της: για κάποιες φράσεις των πρωταγωνιστών όπως αυτή
“Life has a gap in it. It just does. You don’t go crazy trying to fill it like some lunatic.” (Take This Waltz)
ή αυτή
“If there’s any kind of magic in this world… it must be in the attempt of understanding someone, sharing something. I know it’s almost impossible to succeed… but who cares, really? The answer must be in the attempt.” (Before Sunrise),
για μια σκηνή,
για έναν συγκεκριμένο διάλογο, ή ακόμα και για ένα τραγούδι.
Πάντα για κάτι άλλο.
Και τελικά όλα αυτά τα διαφορετικά «άλλα» κάθε ταινίας ναι, μπορώ να πω πως σταδιακά μου άλλαξαν τη ζωή, διαφοροποίησαν την οπτική μου, με έκαναν να σκεφτώ. Και αυτό είναι που έχει την μεγαλύτερη σημασία. Αυτό το «όλον» που δημιουργείται ύστερα από την μακροχρόνια επαφή και εμπειρία οποιασδήποτε τέχνης.
Δήμητρα Τσώλη