Μάνος ΑγγελάκηςΟ “Άγνωστος Φοιτητής” και η αποτυχία
Η αποτυχία είναι η μητέρα της αυτοεκτίμησης…
Όταν ο ήλιος σε χτυπάει στα μάτια , έχεις δύο επιλογές: είτε να τα κλείσεις , είτε να τα κρατήσεις ανοιχτά έως ότου θολώσουν όλα…
Ήταν μια μέρα που δεν γιόρταζε κανένας – τουλάχιστον αν βασιστούμε στην αυθεντία των πληροφοριών του μετρό. Επομένως , όσοι είχαν γενέθλια εκείνη την ημέρα θα ένιωθαν ,ολίγον τι ,πιο ξεχωριστοί !
Απ΄την άλλη , η δικιά του γιορτή , έπεφτε Χριστούγεννα , οπότε η πιο συνήθης ευχή που δεχόταν άρχιζε με την φράση , “Α! Κι εσυ δεν γιορτάζεις σήμερα ;! “ , κι έτσι το γεγονός αυτό δεν του επέτρεπε να νιώσει ιδιαίτερος.
Είχε περάσει την βδομάδα του μελετώντας , και είχε πιέσει αρκετά τον εαυτό του για να φτάσει σε αυτό το στάδιο. Το ότι , εν τέλει , ήταν ο μοναδικός που “κόπηκε” απ΄ τον καθηγητή ανάμεσα σε πέντε άτομα τον ενόχλησε τόσο , που θα μπορούσε ίσως να τον βρίσει αν δεν είχε πάρει απόφαση πως είχε φθάσει σε μια τελική ευθεία και δεν φαινόταν συνετό να ξεκινήσει θερμό επεισόδιο , τώρα στα γεράματα.
Κατά τ΄ άλλα , δεν του ήταν ευχάριστο. Φάνταζε αδύνατο να αποδεχτεί την αποτυχία, σε οποιαδήποτε μορφή της, πολύ απλά γιατί δεν έμαθε ποτέ του να την διαχειρίζεται. Πελάγωνε μονομιάς , και έστρεφε την αποτυχία εις βάρος του με αποτέλεσμα, συνήθως , να “ξεκάνει” ότι απέμενε απ΄τον ήδη πληγωμένο του εγωισμό. Δεν ήταν , λοιπόν , το θέμα του το μάθημα. Το θέμα ήταν ότι είχε εντοπίσει άλλη μια πλευρά του εαυτού του που αδυνατούσε να “αποσυμπιέσει”.
Όμως, όλη αυτή η διαδικασία της “αποσυμπίεσης” της αποτυχίας τον κούραζε και τον βασάνιζε αφόρητα. Και τελικά, η αποτυχία δεν ήταν τίποτε άλλο, από ένα ακόμη δίλλημα, μέσα στα αμέτρητα που συναντούσε-ή δημιουργούσε αν θέλετε- καθημερινά.
Μπορούσε να καταλήξει κάπου;
Φυσικά και όχι!
Μπορούσε να βασανίσει κι άλλο τον εαυτό του;
Και βέβαια μπορούσε, δουλειά του είναι….
Αυτό που θαύμαζε πάντοτε ήταν οι άνθρωποι χωρίς σκοτούρες. Για να το θέσω καλύτερα μάλλον, οι άνθρωποι που δεν αρέσκονταν στο να εξάγουν τους προβληματισμούς τους σε δεύτερους ή τρίτους. Δεν το έβρισκε υγιές για κανένα λόγο, παρ΄ όλα αυτά τον ηρεμούσε η παρέα τους, η υποτιθέμενη ξεγνοιασιά τους και τους προτιμούσε, σίγουρα, από τους συχνά σκυθρωπούς ή τους μόνιμα ξινισμένους (τα ετερώνυμα έλκονται σε απλά ελληνικά).
Ώς εκ τούτου, οι άνθρωποι αυτοί, έτρεφαν μία παντελώς ασυνήθιστη, για εκείνον, άποψη για την έννοια της αποτυχίας. Την θεωρούσαν, ίσως τελικά ορθώς, κάτι το εφήμερο, κάτι που δεν θα κουβάλαγαν μέσα τους ως απογοήτευση. Κάτι το οποίο, απλά, θα τους βοηθούσε αργότερα να την αποφύγουν σε μια παρόμοια περίπτωση.
Η αποτυχία, δηλαδή, είναι μητέρα της βελτίωσης.
Υπάρχει δε, και μία ακόμη ομάδα ανθρώπων, η φυλή των “σταρχιδιστών”. Είναι κάτι σαν τους κατοίκους ενός απομονωμένου Γαλατικού χωριού που φαινομενικά αδιαφορούν για τις συνέπειες της αποτυχίας, δεν “απασχολούνται” από αυτήν και την θεωρούν μία ακόμη κατάσταση στην πορεία της ζωής του καθενός.
Άρα, η αποτυχία είναι παρένθετη μητέρα της εμπειρίας. (Κάτι που την καθιστά, πλέον,τρίτεκνη).
Δεν αποδεχόταν ακριβώς τις ομάδες αυτές, γιατί, στην δικιά του ομάδα η ήττα δεν έπρεπε να υπάρχει σαν πιθανότητα. Μα πάντα μπορεί να ξεπηδούσε κι αυτός αντί να αλλάξει τακτική ή να την αποδεχτεί, βρισκόταν να την διευρύνει βάζοντας αυτογκόλ. Και για λίγα λέπτα, αναλογίστηκε πως μάλλον ήταν η ιδανική στιγμή να ρίξει το βάρος και σε διαφορετικές απόψεις απ΄τις δικιές του….
Σκέφτηκε πως εν τέλει δεν υφίστανται ομάδες. Μόνο άνθρωποι, “αυτόνομοι”, που επιλέγουν τις διαφορετικές ερμηνείες της αποτυχίας. Σκέφτηκε πως όπως συμβαίνει σε κάθε δίλλημα που σέβεται τον εαυτό του, όλες οι πλευρές είχαν δίκιο και όλες άδικο.
Σκέφτηκε πως δεν χρειαζόταν να σκεφτεί περισσότερο…
Εξάλλου ,ώντας ο μόνος που “κόπηκε” ανάμεσα στους πέντε, ήταν κι αυτός πια μια εξαίρεση…Και του άρεσε να νιώθει ξεχωριστός. Η διάκριση καλής και κακής εξαίρεσης δεν τον έψηνε και πολύ…
Σήκωσε για λίγο το βλέμμα του, κι εντελώς συγχρονισμένα με την κίνηση του κεφαλιού του, ένας ηλικιωμένος κύριος πέρασε από δίπλα του, σφυρίζοντας μια ανούσια πλην όμως φλύαρη μελωδία, πράγμα που έκανε την ακοή του να “ενεργοποιηθεί” ξανά. Σφύριζε με τόση άνεση, βγάζοντας αψεγάδιαστες νότες , λες και ήταν κάποιος σπουδαγμένος μουσικός που απλά είχε ξεχάσει το όργανό του σπίτι, οπότε και χρησιμοποιούσε ότι είχε πάνω του.
Δεν ήξερε αν η αποτυχία ήταν τρίτεκνη, δίτεκνη ή αν δεν γούσταρε καθόλου να κάνει παιδιά….
Θυμήθηκε, όμως, ότι είχε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου στην αριστερή του τσέπη….