Στάθης Αγγελάκος“Down on the West Coast they got a sayin”
Ανέκαθεν στις ηλιόλουστες ακτές της California έπνεε ένας αέρας διαφορετικότητας, που συχνά ανανέωνε τον κόσμο της Δύσης, στο σύνολό του. Από τους πρώιμους beatniks έως τους επίμονους ακτιβιστές, από τους πρώτους hippies έως τους αιώνιους ταξιδευτές της αμερικανικής ηπείρου, από τους αστέρες του Hollywood έως τους ποιητές του Παραδείσου, από είδωλα εφήβων μέχρι πρωτεργάτες επαναστάσεων, όλοι τους γεννήθηκαν, ανδρώθηκαν ή έστω σταμάτησαν για λίγο εκεί. Εκεί που οδηγεί η Route 66. Κάτω από τη Nevada και το Death Valley. Μερικά χιλιόμετρα από την έρημο των καζίνο και του εύκολου χρήματος.
Από το Frisco μέχρι το San Diego, μέσω Monterey, Big Sur, Santa Barbara και L.A. Κύματα ψυχεδέλειας ρέουν ακατάπαυστα τον τελευταίο αιώνα. Η σκληρή ζωή της Νέας Υόρκης υποκλίνεται μπροστά στην ανεμελιά και την γαλήνη της Northern California. Κι όσο κι αν πολλοί υποστηρίζουν, ότι η ζωή εκεί σε κάνει μαλθακό, δεν διστάζουν να παρατήσουν τα πάντα για χάρη των δυτικών παραλιών της.
Όλοι θέλουν να περπατήσουν στα δοξασμένα μονοπάτια της. Στα μονοπάτια που ξημεροβραδιαζόταν πίνοντας ο Bukowski και κατέληξε τελικά ο Kerouac στο On the Road. Εκεί που ο Morrison έγινε ο Lizard King, και έκανε τα πρώτα της βήματα όλη η γενιά του Woodstock. Εκεί που έδρασε η Οικογένεια Manson και βρήκε πρόωρα τον θάνατο η Joplin. Στα κύματα που σέρφαραν οι Beach Boys και πολύ αργότερα οι Sublime. Εκεί που οδήγησαν οι Peppers μια ολόκληρη γενιά που ζούσε στο αδιέξοδο. Στο μέρος, που αποθεώθηκε περισσότερο από ποτέ η ψυχεδελική ροκ στα 60s.
Εκεί, παρ’ όλο που στις επόμενες δεκαετίες κυριάρχησε η reggae, η ska, και το skate punk στις μουσικές εξελίξεις των πόλεων, ήδη από την αλλαγή του αιώνα έχει ξεπροβάλλει πλήθος νεο-ψυχεδελικών συγκροτημάτων, που σταδιακά δημιουργούν το δικό τους ξεχωριστό μουσικό κίνημα.
Το μόνο που τους διαχωρίζει, ίσως, στις μουσικές περιπλανήσεις τους, από τα μεγάλα συγκροτήματα των 60s-70s είναι πως, ως επί το πλείστον, έχουν μία μελαγχολία στις συνθέσεις τους, την οποία μάλλον έχουν δανειστεί από το grunge και την alternative rock που μεσουρανούσαν την δεκαετία του 90.
Σημαντικότεροι αντιπρόσωποι της σκηνής αυτής είναι οι Brian Jonestown Massacre, οι ΒRMC, οι Warlocks, οι Foxygen, οι Growlers, οι Tijuana Panthers, οι Allah-Las, ο Ty Segall, η Chelsea Wolfe, οι Young Veins καθώς και οι Black Angels από το Austin του Texas.
The Brian Jonestown Massacre (San Francisco)
Το πρώτο και εμβληματικό group της σκηνής δημιουργήθηκε πίσω στο μακρινό 1988, δεν κυκλοφόρησε όμως το πρώτο του album μέχρι το το 1993. Μένοντας στο περιθώριο του MTV για χρόνια, άργησαν πολύ να λάβουν την θέση που τους άξιζε. Αφότου όμως τα super bands της εποχής παρήλθαν, τους δόθηκε η πρέπουσα σημασία και σήμερα κατέχουν επάξια τον τίτλο των “παππούδων” της σκηνής. Παραμένουν ακόμη ενεργοί και μάλιστα κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους album τον περασμένο Μάιο. Τα μεγάλα μουσικά περιοδικά ακόμη φαίνονται διστακτικά απέναντί τους, παρ’όλο που κάθε δουλεία τους είναι αξιέπαινη. Δεν χωρά, ωστόσο, καμία αμφιβολία, ότι έχουν επηρεάσει όλους τους παρακάτω.
Black Rebel Motorcycle Club (Riverside)
Έχοντας το όνομα της συμμορίας του Marlon Brando στο Τhe Wild One, σχηματίστηκαν το 1998 από τον κιθαρίστα Peter Hayes, ο οποίος είχε περάσει και απ’ τους BJM, ένα χρόνο νωρίτερα. Με ίδια νοοτροπία, μα φανερά πιο βαρύ παίξιμο, κατάφερε να τραβήξει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Το πρώτο τους album, ‘B.R.M.C’ (2001), έγινε ανάρπαστο, ενώ ακόμη και σήμερα θεωρείται απ’ τα πιο κλασσικά δείγματα του ψυχεδελικού, βαρύ ήχου της νέας εποχής. Με έντονους τόνους ρομαντισμού, μελαγχολίας και νοσταλγίας το single ‘Whatever Happened to My Rock ‘n’ Roll’ αποτέλεσε έναν απ’ τους ύμνους της γενιάς, που μεγάλωσε στις αρχές του αιώνα.
The Warlocks (Los Angeles)
Σχηματίστηκαν το 1998 από τον κιθαρίστα Bobby Hecksher, αλλά, όπως και οι BRMC, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album το 2001. Μετά από πολλές αλλαγές στα μέλη και συνεπακόλουθα και το ύφος τους (από alternative και noise rock μέχρι drone) έχουν πλέον κατασταλάξει σε ένα αυθεντικό psych rock με shoegazing χρωματισμούς, που τους έχει κάνει ιδιαίτερα δημοφιλείς στους κύκλους των φανατικών και πολυάριθμων οπαδών της συγκεκριμένης σκηνής.
Foxygen (Agoura Hills)
Σε dream pop και indie μονοπάτια αποφάσισαν να κινηθούν οι Foxygen, θυμίζοντας ενίοτε συγκροτήματα της αγγλικής brit-pop και άλλοτε προσομοιάζοντας σε έναν καθαρό αμερικάνικο folk-rock ήχο. Οι Jonathan Rado και Sam France δημιούργησαν το συγκρότημα το 2005, αλλά περίμεναν έως το 2012, για να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους ολοκληρωμένο studio album. Έκτοτε είναι ιδιαίτερα παραγωγικοί, αυξάνοντας συνεχώς τους υποστηρικτές τους και όπως όλα δείχνουν αποτελούν μία απ’ τις πιο πολλά υποσχόμενες μπάντες της σκηνής.
Growlers (Dana Point)
Άλλοτε με περσικά χαλιά στο background, και άλλοτε με ασπρόμαυρα ή DIY skate videos, να πλαισιώνουν τις ρυθμικές, υπνωτικές συνθέσεις τους και την εβραϊκής χροιάς, συχνά ακατανόητη φωνή του Brooks Nielsen, οι Growlers αναδεικνύονται σε ένα απ’ τα πιο ενδιαφέροντα, αλλά και πιο ιδιότροπα συγκροτήματα της σκηνής. Διοργανώνουν, επίσης, τα ξακουστά ετήσια beach goth parties, όπου συμμετέχουν πολλοί psych rock, και όχι μόνο, καλλιτέχνες. Με αφορμή την κυκλοφορία του καινούριου τους album, ‘Chinese Fountain’, εμφανίστηκαν στην χώρα μας, πριν μερικούς μήνες, σε μια sold-out, ονειρική βραδιά στο An Club.
Tijuana Panthers (Long Beach)
Δημιουργήθηκαν, στην πατρίδα των θρυλικών Sublime, το 2007. Συνεχίζοντας την παράδοση της περιοχής, παίζουν ένα δυνατό surf-rock, που ακροβατεί μεταξύ της ψυχεδέλειας, της ska-punk και των κλασσικών rock n’ roll μοτίβων. Θεωρούνται, ακόμη, από τα λιγότερο αναδυόμενα μέλη της σκηνής, χωρίς αυτό να σημαίνει, πως δεν βάζουν το δικό τους στίγμα, δίπλα στα μεγάλα ονόματα του San Francisco και τους Los Angeles.
Allah-Las (Los Angeles)
Αντλώντας τα κιθαριστικά μοτίβα τους από το κλασσικό psych/surf rock, αποτελούν τους πιο άξιους συνεχιστές συγκροτημάτων όπως οι Byrds και οι Love. Έχοντας κοντά τους τον Nick Waterhouse, στα πρώτα τους βήματα, κυκλοφόρησαν το 2008 το ομώνυμο ντεμπούτο τους.
Αναμφίβολα ένα απ’ τα πιο αγαπητά συγκροτήματα της σκηνής στην Ελλάδα, κυκλοφόρησαν την περασμένη Τρίτη, το δεύτερο, μόλις, album τους, με το μέλλον να διαγράφεται λαμπρό μπροστά τους. Θα παρουσιάσουν την καινούρια τους δουλειά, την 1/11, στο Fuzz, με support τους δικούς μας My Drunken Haze.
Ty Segall (San Francisco)
Ο αυτοδημιούργητος Ty Segall είναι ένας απ’ τους πιο χαρισματικούς και εκκεντρικούς καλλιτέχνες, που έχει αναδείξει το San Francisco τα τελευταία χρόνια. Παίζοντας όλα τα όργανα μόνος του και ταυτόχρονα κάνοντας ο ίδιος τον παραγωγό του εαυτού του, ταξιδεύει σε ψυχεδελικά μονοπάτια, που έλλειπαν από την σκηνή αυτή. Στην πρώτη του δουλειά, που κυκλοφόρησε το 2008, καθώς και σε όσες ακολούθησαν, απέδειξε ότι μπορεί σταδιακά να σταθεί επάξια στο ύψος μουσικών, όπως ο Beck και o Frusciante.
Chelsea Wolfe (Los Angeles)
Με καταγωγή από το Sacramento η πριγκίπισσα της ‘drone-metal-art-folk’ αποτελεί την πιο σκοτεινή πρόταση της σκηνής της California. Ακραίοι πειραματισμοί που ενίοτε αγγίζουν το noise rock ή ακόμα και το gothic, και πλαισιώνονται από surreal σκηνικά και ονειρικά φωνητικά σχηματίζουν το μουσικό παζλ της Wolfe. Ενεργή δισκογραφικά από το 2010, κέρδισε την αναγνώριση με το δεύτερο album της, ‘Apocalypsis’, ενώ στις πιο πρόσφατες δουλειές της άρχισε να φλερτάρει όλο και περισσότερο με μία folk neo-psychedelia.
Young Veins (Topanga)
Θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό συγκροτήματα των 60s, όπως οι Kinks, είναι η δεύτερη indie αποκάλυψη της σκηνής, μετά τους Foxygen. Ιδιαίτερα νεανικοί, πιο κιθαριστικοί, ωστόσο, με λιγότερες πιανιστικές μελωδίες και πιο έντονες ρυθμικές μπασογραμμές, που μερικές φορές προσπαθούν να πάρουν λίγη από την αίγλη του surf rock. Κυκλοφόρησαν, μόλις ένα album, το ‘Take a Vacation!’ (2010), πρίν ανακοινώσουν την διάλυσή τους μερικούς μήνες αργότερα. Ένα μικρό διαμάντι, παρ’ όλα αυτά, που πληρούσε σε όλα του τα πιο αντιπροσωπευτικά σημεία της εξωτικής California.
The Black Angels (Austin,Texas)
Δεν γεννήθηκαν, ούτε κατοικούν, σε κάποια πόλη της California, δεν θα μπορούσαν, όμως, και να ενταχθούν σε κάποια άλλη σκηνή, εκτός από αυτή. Φέρνοντας στις χαοτικές συνθέσεις τους μια γεύση από τον σκοτεινό underground κόσμο της Νέας Υόρκης, με όνομα δανεισμένο από τραγούδι των Velvet Underground και φωνητικά με ουρλιαχτά, που θυμίζουν τους παροξυσμούς του Morrison, όταν δεν συνθέτουν μποέμ όπερες, παίζουν απλό και άκρως αποτελεσματικό blues rock n’ roll.
Έχουν κυκλοφορήσει 5 studio albums από το 2005 έως το 2013, ενώ το 2014 συμμετείχαν και στο ‘A Psych Tribute to the Doors’, με μία διασκευή του ‘Soul Kitchen’.
Πριν λίγο καιρό τους απολαύσαμε και στο Release Athens 2016. Ιδού οι εντυπώσεις μας.