Κατερίνα Χλιάρα7 ταινίες μικρού μήκους, 7 διαφορετικά μαθήματα ζωής. Οι Νύχτες Πρεμιέρας εγκαινίασαν στις 23 Σεπτεμβρίου έργα 7 δημιουργών προγραμματίζοντας 2 προβολές γι’ αυτά. Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν, ο κόσμος γέμισε τις αίθουσες.
Ας δούμε εν συντομία τις ταινίες που παίχτηκαν:
Ένα Ακόμα Παρακαλώ / One Please
Αυτό που κρατάει η μικρή είναι το δάχτυλο, την ώρα που το δίνει στον παγωτατζή!
ΗΠΑ / USA, 6′, Σκηνοθεσία / Director: Jesse Burks
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του γεύματος, η μικρή κόρη μίας οικογένειας έχει όρεξη για παγωτό και ξέρει πως οι γονείς της δεν θα της χαλάσουν το χατίρι. Βέβαια, έχουν ένα φρικώδη τρόπο να αντιμετωπίζουν αυτές τις απαιτήσεις, αλλά ως γνωστόν οι γονείς γίνονται θυσία για τα παιδιά τους.
Ο φρικτός αυτός τρόπος είναι να κόβουν τα δάχτυλά τους, ως «θυσία» για τη μοναχοκόρη τους. Oops! Έχουν δύο κόρες κι επτά δάχτυλα!
Το νόημα απλό: Οι γονείς ακόμα και τα δάχτυλά τους θα κόψουν για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες ων παιδιών τους!
Μέχρι το Άπειρο / The Karman Line
Olivia Coleman
Ην. Βασίλειο / UK, 24′, Σκηνοθεσία / Director: Oscar Sharp
Η Σάρα πάσχει από μία εξαιρετικά σπάνια πάθηση που προκαλεί την ανύψωσή της από το έδαφος με ένα αργό αλλά συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό. Ο άντρας και η κόρη της θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με την απώλεια της. Μια φιλόδοξη και γλυκόπικρη ταινία με την Ολίβια Κόλμαν («Τυραννόσαυρος», «Σιδηρά Κυρία») σε σπαρακτικό ρεσιτάλ.
Παρόλο που το κοινό της αίθουσας το βρήκε βαρετό και βλακώδες, για εμένα ήταν η αγαπημένη μου. Η τραγικότητα της δέσμευσης σε μια ασθένεια, που το μόνο που ξέρεις γι’ αυτή είναι ότι θα σε οδηγήσει αναπόφευκτα στο θάνατο, τα δάκρυα της κόρης και του συζύγου, η απόγνωση και η αυτοθυσία ήταν αρκετά για να συνθέσουν μια πανέμορφη, φιλόδοξη 24λεπτη ταινία με την Ολίβια Κόλμαν («Τυραννόσαυρος», «Σιδηρά Κυρία») σε σπαρακτικό ρεσιτάλ.
Το Μπλε Δωμάτιο / A Blue Room / Niebieski Pokoj
Γαλλία, Πολωνία / France, Poland, 14′, Σκηνοθεσία / Director: Tomasz Siwinski
Ένας άντρας ξυπνάει σε ένα μπλε δωμάτιο. Εγκλωβισμένος στο εσωτερικό του, δεν μπορεί να ξεφύγει. Ένα παράθυρο είναι ο μόνος τρόπος για να συνδεθεί με τον έξω κόσμο. Ένα παράθυρο που φιλτράρει την πραγματικότητα με ένα μυστηριώδη τρόπο.
Μια μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων, οπτικό αριστούργημα! Ο άντρας βλέπει τη ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του μέσα σε 14’ και το κοινό μένει άφωνο από την εξέλιξη της ταινίας. Στο τέλος, ο πρωταγωνιστής μαέστρος επιβιώνει το αυτοκινηστικό δυστύχημα. Ή μήπως όχι;
Ούτε Έσω, Ούτε Έξω / Within & Without / Sans Dehors Ni Dedans
Καναδάς / Canada. 16′, Σκηνοθεσία / Director: Joëlle Desjardins Paquette
Ένα δεκάχρονο αγόρι φροντίζει τη μητέρα του, μια ξεπεσμένη σοπράνο. Οι δυο τους ζουν προσωρινά σε μια αποθήκη που έχουν μετατρέψει σε αυτοσχέδιο διαμέρισμα. Μελετημένα κάδρα και λειτουργική μουσική συνοδεύουν παράξενους χαρακτήρες που δεν ξέρουν αν επιζητούν τη διαφυγή ή την απομόνωση.
Μια ταινία χωρίς πολύ ενδιαφέρον. Περισσότερη εντύπωση έκανε η ομορφιά του μικρού πρωταγωνιστή, παρά η πλοκή.
Ένας Άντρας Κάθεται / Man on the Chair
Γαλλία, Νότια Κορέα / France, South Korea, 7′, Σκηνοθεσία / Director: Dahee Jeong
Ένας άντρας κάθεται σε μία καρέκλα. Βασανίζεται και αμφιβάλλει διαρκώς για την ίδια του την ύπαρξη. Είναι απλώς μια εικόνα που έχει δημιουργήσει ή μία εικόνα που έχει δημιουργήσει κάποιος άλλος;
Πήρε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Annecy. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Συνήθως λένε ότι στους τυφλούς κυριαρχεί ο μονόφθαλμος. Δε θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι άσχημο. Θα μπορούσαμε, όμως, να το χαρακτηρίσουμε ως… αχρείαστο. Η ταινία είναι βασισμένη στο καλλιγραφικό χέρι μιας κοπέλας, η οποία, μέσα από το σώμα ενός άντρα, αλλά και τα σκίτσα της, φιλοσοφεί για την ύπαρξή της, για τον κόσμο, για την ανθρώπινη φύση.
Θα μπορούσε και να μην προβληθεί…
Snowblind / Snowblind
Αυστραλία / Australia, 15′, Σκηνοθεσία / Director: Sean Kruck
Κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου, ο έφηβος Τζακ προσπαθεί να βρει λύσεις στα οικογενειακά και ερωτικά του προβλήματα. Ευτυχώς που υπάρχουν οι Kiss και το glam rock, γιατί διαφορετικά δεν θα το άντεχε. Τελικά η ζωή είναι τόσο δύσκολη, όσο το να «γεμίσεις» μία σκηνή.
Άσκοπο. Θλιβερό και άσκοπο. Το μόνο που δεν είχε κάποιο νόημα. Άσκοπο.
Ζητώ συγνώμη από τους συμπατριώτες Αυστραλούς, αλλά, δε μου έδωσε κάτι σπουδαίο, mates…
Ο Τελευταίος / The Last One / Sonuncu
Αζερμπαϊτζάν, Ρωσία / Azerbaijan, Russia, 19′, Σκηνοθεσία / Director: Sergey Pikalov
Ένας βετεράνος του Β’ παγκοσμίου πολέμου είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη. Ο μοναχικός γέρος νιώθει πως έχει χαθεί στο χώρο και το χρόνο. Η αλήθεια είναι πως έχει ζήσει στο δικό του κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα και, έχοντας για μοναδική συντροφιά το ψυγείο του, αποφασίζει να κρύψει μέσα το παρελθόν του.
Το καλύτερο για το τέλος. Η ταινία «Ο τελευταίος» αναδεικνύει τη ζωή μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον τρόπο ζωής ενός βετεράνου που άντεξε, κατάφερε κι επιβίωσε. Η ζωή του είναι λιτή και φτωχική. Το ίδιο και η συντροφιά του. Ένα ψυγείο. Έτσι συνεχίζει… εδώ και 20 χρόνια. Μόνος του με το ψυγείο του.
Συγκινητική ταινία. Το καλύτερο φινάλε!