ΑναγνώστηςΣήμερα, ύστερα από αρκετό καιρό αποφάσισα να πάω σινεμά. Ήθελα να δω αρκετές ταινίες τελευταία, απλά δεν Έτυχε ποτέ να το αποφασίσω να πάω. Ε, λοιπόν αυτήν τη φορά Πέτυχε. Αποφάσισα με την παρέα μου να δούμε το Edge of Tomorrow με τον ανανεωμένο , θα τονίσω, Tom Cruz. Όμως, από ένα λάθος ενός από τα παιδιά της παρέας, βρεθήκαμε να περιμένουμε στην ουρά για να αγοράσουμε εισιτήριο για το 22 Jump street.
Η συγκεκριμένη ταινία ήταν από αυτές που περίμενα να δω εδώ και κάποιον καιρό και ήμουν περίεργος για το τι πρόκειται να δω. Πολλοί θα έχετε δει την 1η ταινία με τον σχετικά παραπλήσιο τίτλο («21 Jump street») που είχε αρκετή επιτυχία ομολογουμένως. Ωστόσο, όπως αναμένεται σε αυτές τις περιπτώσεις, η συνέχεια μιας καλοστημένης ταινίας είναι πιθανόν να μην έχει την ίδια επιτυχία. Το «22 Jump street» δεν ήταν πολύ εντυπωσιακό, αλλά ήταν αρκετά καλύτερο του αναμενομένου.
Το τρελό γνωστό δίδυμο αστυνομικών έχει και σε αυτήν την ταινία την ίδια αποστολή. Να αναζητήσει και να συλλάβει εκείνον που προωθεί ένα νέο είδος ναρκωτικού στην αγορά. Η ιστορία ίδια, η ομάδα ίδια (με Ice Cube σε μεγάλη φόρμα!) με τη μόνη σημαντική διαφορά ότι το σκηνικό δεν διαδραματίζεται σε ένα λύκειο της γειτονιάς …αλλά έχει θέα τη πανεπιστημιακή ζωή! Επομένως η πλοκή είναι λίγο πολύ αναμενόμενη. Οι δύο μυστικοί αστυνομικοί διεισδύουν στην καθημερινότητα της φοιτητικής ζωής με απώτερο στόχο την εύρεση του επίδοξου “εμπόρου” ναρκωτικών. Η μεγαλύτερη προσμονή μου ήταν στο πόσο κουραστική θα ήταν η παρουσίαση της, για μία ακόμη φορά, της πολυ-προβεβλημένης φοιτητικής ζωής στα αμερικάνικα πανεπιστήμια με τα τρελά πάρτι, της κόντρες μεταξύ των διαφορετικών αδελφοτήτων και τα επιβεβλημένα ζευγάρια της χρονιάς. Εδώ η ταινία με εξέπληξε θετικά. Να πω την αλήθεια είμαι λάτρης των “καμένων” χαζο-αμερικάνικων ταινιών με φόντο τα φοιτητικά πάρτι, καλοκαίρια αποφοίτησης, τελευταία μέρα στο σχολείο κι άλλες τέτοιες αντίστοιχες υποκουλτουριακές ταινίες, που τις χαζεύεις απλά για να πείσεις τον εαυτό σου ότι έπρεπε κι εσύ να σπουδάζεις στην Αμερική και μέρος της ζωής αυτής… (Μόνο που πάντα έχεις στο νου σου ότι θα είσαι ο “κουλ” του σχολείου κι ο νταής του προαυλίου με τη πιο γαμάτη γκόμενα, ενώ στην πραγματικότητα θα ήσουν το παιδί της φάπας που θα έμενε κάθε Σάββατο σπίτι του και όποτε πήγαινε στα πάρτι θα ήταν ο τύπος που ξέρναγε και θα γελούσαν οι υπόλοιποι μαζί του καθώς βάφανε με μπογιά στην πλάτη σου τη λέξη LOSER! Εδώ βάζω κι εμένα…!)
Επιστρέφοντας στο θέμα του «22 Jump street», η φοιτητική αυτή ζωή στο πανεπιστήμιο δεν αποτελεί το επίκεντρο της ταινίας αλλά το περιβάλλων χώρο που η ιστορία λαμβάνει χώρα. Χωρίς κουραστικές υπερβολές, η ταινία προχωρά προβάλλοντας το πώς οι δύο αστυνομικοί αντιλαμβάνονται και ζουν το νέο τους χαρακτήρα, αυτού του ξέγνοιαστου 20χρονου φοιτητή. Κι εκεί που είσαι έτοιμος να
πεις ΟΚ ήταν ένα χαρούμενο μιαμισάωρο με γέλιο και καλή φάση με αναμενόμενη πλοκή έρχεται το τέλος της ταινίας (δεν παίζει SPOILER!) να τα …δώσει ρέστα! Ο σαρκασμός με όλη την έννοια της λέξης. Τρελό γέλιο και εκεί που σκέφτεσαι ότι έχει τελειώσει το πανηγυράκι τον τίτλων λήξης… συνεχίζεται μέχρι να φωνάξεις «ΕΛΕΟΣ όχι άλλο κάρβουνο!».
Προσωπική μου άποψη , όντας λάτρης αυτού του είδους ταινιών, είναι ότι αξίζει να την παρακολουθήσεις ακόμα και στο σινεμά. Έχει καλό ρυθμό και σε κρατά με τις ατάκες και τα διάφορα “σκηνικά” που συναντούν οι δυο μυστικοί αστυνομικοί.
ΚΑΛΗ ΠΡΟΒΟΛΗ!
Σωκράτης Ροντογιάννης