Ναταλία ΝικολοπούλουΗ αρθρογράφος μας πήγε διακοπές στα Κουφονήσια πριν μερικά χρόνια και μας περιγράφει την εμπειρία της…
Στα 19 μου θα πήγαινα για πρώτη φορά διακοπές με αγόρι.. Τρομακτικό! Έπρεπε όλα να είναι τέλεια! Όλα ξεκίνησαν όπως ξεκινάνε πάντα οι διακοπές.. με τη γνωστή φράση: «Πού λες να πάμε φέτος;»
Το αγόρι ήταν συνηθισμένος «καμπιστής» και επέμενε πως το camping είναι εμπειρία μοναδική (και οικονομική). Λεφτά δεν είχαμε, ενδοιασμούς δεν είχαμε κι ό,τι είχαμε όλο κι όλο ήταν ένα ελάχιστο χαρτζιλίκι από παππούδες και γιαγιάδες.
Είπαμε, λοιπόν, πως τα δωμάτια και οι πολυτέλειες θα μπορούσαν να περιμένουν λίγα χρόνια μέχρι τη στιγμή που θα είχαμε την άνεση να κάνουμε και πιο… large διακοπές. Κι έτσι τον άφησα να με μυήσει στο camping. Κάτι που τελικά αξίζει κανείς να ζήσει όχι μόνο για λόγους οικονομικούς!
Με μοναδικό κριτήριο να αποφύγουμε την βαβούρα, επιλέξαμε σχεδόν τυχαία τα Κουφονήσια! Κλείσαμε τα εισιτήριά μας και η μέρα έφτασε. Όταν ξεκινάς από τον Πειραιά δύσκολα αφήνεις πίσω σου την φριχτή εικόνα του γκρίζου λιμανιού και της πόλης. Κι ενώ ο σκοπός μας ήταν να αλλάξουμε παραστάσεις και να ηρεμήσουμε, όταν φτάσαμε στο λιμάνι του Άνω Κουφονησίου δεν περιμέναμε τέτοιο πολιτισμικό σοκ! Κατευθείαν μας έπιασε αυτή η γαλήνη που εκπέμπει το νησί και απότομα μπήκαμε σε ρυθμούς πολύ νωχελικούς.
Το λιμάνι έμοιαζε πιο πολύ με παραλία παρά με λιμάνι. Τα νερά .. κρυστάλλινα. Μας είπαν ότι στο νησί δεν υπάρχουν αυτοκίνητα και πως όλες οι διαδρομές καλύπτονται ή με τα πόδια ή με ποδήλατα. Νοικιάσαμε ποδήλατα (αν και τελικά αποδείχτηκε πως δεν ήταν απαραίτητο) και πήγαμε να κατασκηνώσουμε στο εγκαταλελειμμένο-ρημαγμένο camping.
Από την πρώτη κιόλας μέρα αρχίσαμε να εξερευνούμε τις παραλίες. Η μία πιο όμορφη από την άλλη και όλες ιδιαίτερες για έναν διαφορετικό λόγο. Η Ιταλίδα και ο Φοίνικας είναι δύο παραλίες από αυτές που θυμίζουν Bali. Το μάτι του διαβόλου ήταν μια τρύπα μέσα στα βράχια που γύρω γύρω μαζευόντουσαν οι λουόμενοι και κάνανε βουτιές. Η αγαπημένη μου όμως παραλία όλων των εποχών και των νησιών ήταν, είναι και θα είναι το Γάλα. Μία παραλία στην άκρη του νησιού, που για να φτάσεις πρέπει να σκαρφαλώσεις απόκρημνα βράχια για να καταλήξεις σε μία τεράστια «λακούβα» του γκρεμού με λευκά βότσαλα και τιρκουάζ νερά.
Με ένα μακροβούτι μπορείς να περάσεις κάτω από τα βράχια και να βρεθείς εκτεθειμένος στο πέλαγος. Φυσικά και κάναμε βουτιές στο Πορί με τα πανύψηλα βράχια στη νότια πλευρά του νησιού! Προσωπικά μπορεί να μου πήρε γύρω στα είκοσι λεπτά να το τολμήσω αλλά τελικά τα κατάφερα! Πέντε μέρες εκεί και ήταν αρκετές να νιώσω Brooke Shields στη γαλάζια λίμνη.
Από φαγητό δεν στερηθήκαμε τίποτα. Τα νοστιμότερα ψάρια τα έχω φάει στα Κουφονήσια, έχω να το λέω.
Γραφικά ταβερνάκια, φιλικοί ντόπιοι, ένα μπαράκι όλο κι όλο που μάζευε τη λιγοστή νεολαία τα βράδια, μία καφετέρια στον μύλο του νησιού. Όλα μαγικά και γραφικά! Όπως σε όλες τις Μικρές Κυκλάδες.
Με ένα καραβάκι μπορούσες να περάσεις στο Κάτω Κουφονήσι που είναι σχεδόν ακατοίκητο. Εκεί πάνε οι λάτρεις του ελεύθερου camping αλλά αν ψάχνεις ρεύμα… ή νερό ή προμήθειες θα πρέπει να περιμένεις το επόμενο καραβάκι για το Άνω Κουφονήσι. Το κοντινότερο που έχει το Κάτω Κουφονήσι σε πολιτισμό είναι ένα μικρό ταβερνάκι με δροσερή σκιά και φανταστικό μαγειρευτό φαγητό! Αυτή είναι και η ομορφιά του άλλωστε.
Για πολλά χρόνια δεν ήθελα να διαφημίζω τον μικρό παράδεισο που ένιωθα πως είχα ανακαλύψει, από φόβο μη γίνει μια μέρα το νησί κοσμικό! Το εμπιστεύτηκα όμως σε λίγους και καλούς και κανείς μα κανείς δεν γύρισε παραπονεμένος. Δυστυχώς όσοι πήγαν πρόσφατα μου είπαν πως το νησί δεν την γλίτωσε.. και γίνεται όλο και πιο διάσημος προορισμός, με τα clubs του και τα απ’ όλα του αλλά τι να κάνουμε! Τα ωραία δεν μένουν για πάντα κρυφά. Έτσι κι εγώ δεν υπάρχει λόγος να το κρατάω πια μυστικό κι αποφάσισα να μοιραστώ την δική μου εμπειρία από τα Κουφονήσια.
Αν και τώρα κλίνω πιο πολύ προς την πολυτέλεια που σου προσφέρει ένα δωμάτιο με το a/c και το μπάνιο του παρά στο χύμα του camping, νιώθω πως ακόμα κι έτσι ήρθε η στιγμή να ξαναπάω στα Κουφονήσια … και σύντομα.
