Αντώνης ΜαντζαβίνοςΔε θα μπορούσα να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς ανθρώπους που ονειρεύονται και ζούν για να φέρουν εις πέρας τα όνειρά τους. Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν, όταν τα μάτια μου οραματίζονταν πιο φανταχτερά τη ζωή από ότι τώρα, έβλεπα γύρω μου χαρούμενες μουσούδες που ήταν φανερό ότι η ζωή τους είχε ένα νόημα και κάθε τους κίνηση γινόταν στοχευμένα για να τους οδηγήσει σε κάτι μεγαλύτερο. Το πρόβλημα για μένα είναι ότι οι άνθρωποι πλέον ζούμε χωρίς να ονειρευόμαστε.
Οι περισσότεροι πιστεύω έχουν φτάσει πλέον στο σημείο να σκέφτονται μόνο βραχυπρόθεσμα, καθώς η ανθρωπο-κεντρική οικονομική κρίση έχει ριζώσει στις σκέψεις τους και τους εμποδίζει να κοιτάξουν μακρυά, να οραματιστούν. Οποιοσδήποτε μακροπρόθεσμος σχεδιασμός φαντάζει πλατωνικός σε μεγάλο βαθμό. Η ρουτίνα είναι πλέον ο κινητήριος μοχλός των κινήσεων και μάλιστα, πολλές φορές φαντάζει γλυκιά. Οι εγκάρδιες καλημέρες με αγνώστους σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού τα πρωινά της Δευτέρας ή μία απλή ερώτηση για οδηγίες στο λεωφορείο της γραμής 040 όχι απλά έχουν εκλείψει, αλλά ταυτόχρονα έχουν αντικατασταθεί από σπρωξίματα, εκνευρισμό και διάφορες ιστορίες από ζητιάνους και ανθρώπους που επιζητούν βοήθεια.
Δεν αποτελεί για μένα προσωπικά αξιωματική παραδοχή ότι τα παραπάνω ισχύουν για όλους. Σε μία πόλη όμως, με ένα τόσο μεγάλο δείγμα όπως η πρωτεύουσα νομίζω είναι περισσότερο από εμφανές όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πλέον, οι άνθρωποι δίπλα μου δε χαμογελάνε όπως συνήθιζαν να κάνουν. Αρνούνται να μείνουν έξω από τα προβλήματά τους και να τα περάσουν με δύναμη και πυγμή. Δεν είναι απαισιόδοξο, αλλά ρεαλιστικό. Τα θέατρα και οι κινηματογράφοι μαζεύουν λιγότερο κόσμο, οι καφετέριες όμως όχι. Τίποτα δε θεωρώ πως είναι τυχαίο! Οι άνθρωποί δε νιώθουν πλέον την ανάγκη να σκεφτούν, να οραματιστούν, να ονειρευτούν και να ζήσουν με υποθετικά σενάρια, αντί αυτού επιλέγουν τη συζήτηση για ότι τους αφορά, για ότι τους προβληματίζει και αδιαμφισβήτητα κινούνται στη σφαίρα επιρροής του παρόντος. Στη βάση αυτή πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο ρεαλισμός σα ρεύμα σκέψης εμπεριέχει τους απαισιόδοξους. Ρεαλιστικά μιλώντας ωστόσο, το θέμα είναι ότι για να αλλάξουμε ρότα χρειάζεται χαμόγελο και αισιοδοξία για το μέλλον. Κατά τη λαϊκή ρήση, μέρα χωρίς χαμόγελο είναι χαμένη μέρα.
Γιατί να μην ονειρευόμαστε όταν μπορούμε απλά με μία σκέψη να το κάνουμε;
Γιατί να μη μοιράζουμε χαμόγελα, όταν αυτά κάνουν τη μέρα μας καλύτερη;
Τα όνειρα για μένα είναι κάτι απαραίτητο για να βλέπουμε που θέλουμε να πάμε. Να μπορούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή να ξεφύγουμε από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Θέλω προσωπικά να ζω για το μακροπρόθεσμό αύριο! Θέλω να θέτω τους στόχους μου και κάθε μέρα να τους κυνηγάω, μέχρι να έρθουν. Η ρουτίνα είναι σε μεγάλο βαθμό κάτι αναπόφευκτο, δε χρειάζεται όμως να είναι τροχοπέδη στα όνειρά μας. Πάντα έβλεπα τα όνειρα ως ένα δώρο Θεού. Για τον απλούστατο λόγο ότι μπορούν να σε κινητοποιήσουν όταν οι περισσότεροι από τους άλλους παράγοντες αποτυγχάνουν. Όποιος δεν ονειρεύεται βρίσκεται ήδη ένα βήμα πίσω…
Του Αντώνη Μαντζαβίνου