Κατερίνα ΧλιάραΜετά τη μεγάλη ήττα της στην έδρα της Συρίας, η Αμερική βγαίνει η μεγάλη χαμένη και στο μεγάλο ντέρμπι της Ουκρανίας με τη Ρωσία.
Τότε, το Σεπτέμβριο του 2013, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (ΗΠΑ) ετοιμάζονταν για εισβολή στη Συρία, ώστε να λύσουν το ξαφνικό και δυστυχές πρόβλημα των χημικών όπλων και –γιατί όχι;- να επιβληθούν ξανά στην περιοχή, επί Μπαράκ Ομπάμα αυτή τη φορά. Όμως, απρόσμενα, ο Βλάντιμιρ Πούτιν αποφασίζει να απαλλάξει τη σύμμαχη Συρία από τα χημικά όπλα, μεταφέροντάς τα στη Ρωσία. Κι έτσι γίνεται το 0-1. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντιδράσουν, οπότε και παραμένουν άπρακτες κάνοντας δηλώσεις στον Τύπο.
Τώρα, μετά τις διαδηλώσεις της Ουκρανίας, οι οποίες από κρίση μετατράπηκαν σε εμφύλιες διαμάχες με 94 νεκρούς, η Ρωσία αποφασίζει να επέμβει, τουλάχιστον στην Κριμαία, ώστε να απαλλάξει την Ουκρανία από ένα (πληθυσμιακό) βάρος. Πιο ρεαλιστικά και στρατηγικά, θα λέγαμε, ότι θέλει να προστατέψει την πρώην σοβιετική κτήση της, που αποτελεί κι εδαφική ασπίδα της προς τη Δύση. Υπάρχουν φυσικά κι άλλοι ακόμα λόγοι, καθώς η Ουκρανία συνδέεται πνευματικά και ιστορικά με τη Ρωσία ήδη από τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, το μακρινό 1920. Απόδειξη αυτού η γλώσσα και το μεγάλο ποσοστό του φιλορώσου λαού. Έτσι, ο Βλ. Πούτιν προτείνει την, ήδη χρονικά καθυστερημένη, ιδέα του δημοψηφίσματος. Η Κριμαία κρίνεται να αποφασίσει κατά πόσο θέλει να ανήκει στη Ρωσία και την Ομοσπονδία της ή στην Ουκρανία και το Ουκρανικό Σύνταγμα.
Η Αμερική, για άλλη μία φορά απροετοίμαστη, περιορίζεται σε απειλές για κυρώσεις ενάντια στη συγκεκριμένη διαδικασία, καθώς ένα παρόμοιο δημοψήφισμα παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και κατά βάση την αρχή της εθνικής κυριαρχίας. Στο πλευρό της τάσσονται ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και πολλές χώρες της Δύσης.
Ο Πούτιν αποφασίζει να λάβει το ρίσκο της απειλής του Ομπάμα.
Η Κριμαία αποφασίζει την Κυριακή 16 Μαρτίου 2014 με ποσοστό 96,6% να ενταχθεί στη Ρωσία, παρά το μποϊκοτάζ που λέγεται ότι εφαρμόστηκε από αντι-ρώσους Ουκρανούς και Τατάρους.
Τη Δευτέρα, ο Πούτιν υπογράφει το διάταγμα με το οποίο η Κριμαία αναγνωρίζεται ως κυρίαρχο κράτος και μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα αποφασίζει να προχωρήσει στη διάλυση του στρατού της Ουκρανίας και να υιοθετήσει το ρούβλι, ως δεύτερο νόμισμα, ώστε να προσαρμοστούν με τον καιρό οι συναλλαγές με τη μητέρα Ρωσία.
Έτσι γίνεται και το 0-2.
Η Αμερική επιβάλλει τις κυρώσεις που υποσχέθηκε, για να δείξει το μέγεθος της επιβολής της. Όμως, δεν επεμβαίνει. Δε μεταφέρει στρατό στα γειτονικά σύνορα. Δε στέλνει αεροσκάφη για να δείξει ότι δε συμμορφώνεται στη νέα «απαράδεκτη» κατάσταση. Με ομόφωνη δήλωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποφασίζει να τιμωρήσει 21 Ρώσους και Ουκρανούς αξιωματούχους ως «υπεύθυνους για την υπονόμευση της εδαφικής ακεραιότητας και αυτοκυριαρχίας» της Ουκρανίας.
Παράλληλα, ο μεταβατικός Υπουργός Άμυνας της Ουκρανίας, Ιγκόρ Τένιουκ, δηλώνει ότι ο στρατός της Ουκρανίας δεν πρόκειται να αποχωρήσει από τα ουκρανικά εδάφη, εννοώντας την Κριμαία. Ισχυρίζεται ότι «δεν υπάρχει ίχνος νομιμότητας», αλλά παραμένει σε κατάσταση αναμονής των ρωσικών κινήσεων.
Και, ως Έλληνες, αναρωτιόμαστε ποια θα έπρεπε να είναι η δική μας θέση. Υπέρ της Ουκρανίας; Υπέρ της Ρωσίας; Υπέρ της Κριμαίας; Στην πραγματικότητα, έχουμε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουμε όποια πλευρά θεωρούμε σωστότερα τοποθετημένη στη δικαιοσύνη. Τουλάχιστον, ας μην ξεχνάμε, ότι η εδαφική ένταξη μιας περιοχής σε μια άλλη χώρα, είναι ένα θέμα που προσβάλλει την Ελλάδα βόρεια στα Σκόπια και νοτιοδυτικά στην Κύπρο εδώ και πολλά χρόνια.
Η συντριπτική πλειονότητα της Κριμαίας θέλησε να γίνει ρωσική, παρά τις δυτικές απειλές. Η ένταξή της στη Ρωσία είναι μια διαδικασία που θα διαρκέσει σχεδόν ένα χρόνο. Πόσο νωρίς είναι να προβληματιστούμε για τα δικά μας ελληνικά εδάφη; Ή μήπως είναι αργά;