Γιάννης ΜπελεσιώτηςΤον τελευταίο καιρό έχω αυξήσει κατά πολύ τις εξόδους μου στην πρωτεύουσα και ναι φίλοι αναγνώστες, παραδέχομαι πως πολλές φορές έχω βρεθεί σε κάποιο ελληνάδικο-ξεφτιλάδικο. Ακόμα και εγώ λοιπόν που μέσα από αυτές τις γραμμές έχω χτίσει ένα κουλτουριάρικο και ψαγμενιάρικο προφίλ έχω ακούσει γνωστά ελαφρολαικά άσματα,όπως <<Μου ‘μαθες έρωτα, έρωτα, έρωτα>>. Στις εξόδους μου αυτές παρατηρώ πως σιγά- σιγά εκλείπουν οι πέφτουλες παλαιάς κοπής, οι οποίοι αψηφούσαν κάθε κίνδυνο για άκυρο και κυνηγούσαν τους θηλυκούς στόχους τους, μέχρι τελικής πτώσεως.Πλέον όλες,ή σχεδόν όλες , οι γνωριμίες γίνονται μέσω των παλιών καλών προξενιών. Είμαι ο Αυστραλοπίθηκος λοιπόν και σήμερα θα μιλήσουμε για τις φίλες των φίλων.
Δεν ξέρω γιατί, ίσως είναι και στην φύση μου, αποδεδειγμένα όμως είμαι μεγάλη προξενήτρα. Έχω καταφέρει πολλές φορές να κάνω φίλους και φίλες μου να έρθουν πιο κοντά . Νιώθω γαμάτος γι’ αυτό. Αρχικά γιατί έχω κάνει 2 ανθρώπους χαρούμενους και εν συνεχεία γιατί μπορώ να τους κοιτάω με λάγνο,πονηρό, wanna be σέξυ ύφος και να τους λέω με στόμφο <<Η λίστα μεγαλώνει>>, θέλοντας να δηλώσω έτσι τις υπερπροσπάθειες που κάνω στον τομέα αυτό. Όντας και φοιτητής Παντείου τα τελευταία 2,5 χρόνια της ζωής μου, έχω να πω πως ο κοινωνικός μου κύκλος έχει τιγκάρει στις φίλες. Πολλοί ξεχασμένοι τύποι του παρελθόντος μου, ένα ηλιόλουστο πρωινό με έχουν πάρει τηλέφωνο για να κανονίσουμε έναν καφέ στα γραφικά στενάκια της Παντείου, με τις ωραίες καφετέριες και τις ακόμα πιο ωραίες σερβιτόρες. Τι θέλουν από εμένα λοιπόν? Να δουν τι κάνω γιατί τους έλειψα? Να μάθουν τις απόψεις μου για για την εξωτερική πολιτική της χώρας μας? Να με ρωτήσουν για τον αν ο Πρόδρομος θα έπρεπε να ήταν ο νικητής του Big Brother? Η απάντηση είναι ΟΧΙ λοιπόν, όλοι ξέρουμε τι θέλουν.
Στην δύσκολη πορεία αυτή επί του θέματος, έχω συναντήσει πολλών ειδών φίλες. Αρχικά υπάρχουν οι φίλες που δεν τις ακουμπάς. Και τον Ενρίκε Ιγκλέσιας να τους γνωρίσεις , ο οποίος θα τους αφιερώνει το <<Tonight I am loving you>>, δεν θα συγκινηθούν σε καμία περίπτωση. Υπάρχουν επίσης οι δεκτικές σε νέες γνωριμίες, που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ από μέρους σου , σαν προξενήτρα, γιατί θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και θα ολοκληρώσουν μόνες τους επιτυχώς την γνωριμία. Αυτό είναι το καλύτερο, γιατί μπορείς να πεις το <<Η λίστα μεγαλώνει>>, με πολύ μικρή προσπάθεια. Τέλος, υπάρχει και μια κατηγορία ακόμα, οι λίγο περίεργες. Είναι αυτές που τους έχεις γνωρίσει τα πιο αξιόλογα άτομα αλλά κανένας δεν τους άρεσε ποτέ. Έχουν απογειώσει την όλη προσπάθειά σου με το επικό << Ο τάδε σιγά. Αν ήταν θα έκανα μαζί σου κάτι>> Ε ΤΟΤΕ ΚΑΝΕ ΜΩΡΗ ΣΑΛΟΥΦΑ , ΜΑΣ ΖΑΛΙΣΕΣ. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ?? Παρεκτράπηκα όμως.
Εκτός από ωραίο λέγειν βέβαια, είμαι και δίκαιος, γι’ αυτό θα αποτυπώσω και τις κατηγορίες φίλων. Υπάρχουν οι πουθενάδες, αυτοί που έχουν γνωρίσει όλες τις φίλες σου αλλά ποτέ δεν θέλησαν κάνουν κάτι, είτε γιατί δεν μπορούσαν είτε γιατίδεν πέτυχε η συνταγή, όμως επιμένουν να γνωρίσουν και άλλες φίλες σου. ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΕΣ ΡΕ , ΣΤΙΣ ΓΝΩΡΙΣΑ ΟΛΕΣ. Έχουμε του αγαπούληδες, οι οποίοι έχουν μπλεχτεί με παραπάνω από μία φίλες σου αλλά όταν τους το χτυπάς σου απαντούν<<Εσύ?? Όλα εγώ τα έκανα μόνος μου>>. Τέλος υπάρχουν και αυτοί που γνώρισαν μία φίλη σου και έκαναν μακροχρόνια σχέση μαζί της,έτσι κατέληξες να κρατάς το φανάρι για ακόμα μια φορά. Μην νιώθεις άσχημα όμως, γιατί αυτή είναι η γνήσια προξενήτρα.
Με όλα τα παραπάνω, καταλαβαίνετε νομίζω πόσο σημαντικές είναι οι φίλες των φίλων. Να το έχετε στο μυαλό σας και να προσέχετε σαν κόρη οφθαλμού τις προξενήτρες σας. Κάντε το αυτό και δεν θα καταλήξετε να ακούτε μόνος σας Αντύπα Σάββατο βράδυ.
Αυστραλοπίθηκος
Είδατε όλοι πως σκόπιμα δεν ασχολήθηκα με την wanna be γιορτή που ονομάζεται Χριστούγεννα. Δεν θα μπορούσα από την φύση μου να ασχολούμαι με έναν εορτασμό που προσπαθεί να σε κάνει να περάσεις καλά ψυχαναγκαστικά. Όπως είναι δικαίωμα όμως βέβαια του καθενός να γιορτάζει, έτσι έχει και κάποιος το δικαίωμα να νιώθει κάπως περίεργα όταν σας βλέπει να παθαίνετε ονειρώξεις με ένα ωραίο, αν μη τι άλλο, χριστουγεννιάτικο στολιδάκι. Τα Χριστούγεννα του Αυστραλοπιθήκου είναι όπως κάθε άλλης μεγάλης προσωπικότητας. Μελαγχολικά, γιατί απλά έτσι πρέπει να είναι.
Παρ’ όλα αυτά , έχω την ανάγκη να πω μερικά πράγματα. Το 2013 ήταν μία χρονιά στην οποία έγραφα κείμενα στο blog μου, το οποίο διάβαζε μόνο η μάνα μου και αυτό αν ήμουν τυχερός. Το 2014 με βρίσκει στο Frapress , να γράφω για διάφορα και να εκφράζω τις σκέψεις μου, με γνώμονα πάντα να σας δίνω μια ευχάριστη οπτική για το πως βλέπω τα πράγματα γύρω μου. Πραγματικά ευχαριστώ από καρδιάς για την ευκαιρία αυτή. Κυρίως εσένα ανερχόμενε μάνατζερ και εσένα μοναδική εν Ελλάδι οπαδού του Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς. Emotional Αυστραλοπίθηκος τέρμα εδώ όμως.
Υγ.1: Ξέρετε φίλοι μου ποια είναι η διαφορά της σαλάτας με την σαλατα? Η πρώτη έχει τόνο φυσικά.
Υγ.2: Πρέπει σιγά-σιγά να σταματήσουμε να πέφτουμε ψυχολογικά και να στεναχωριόμαστε για μαλακίες θέματα. Βάζω και εμένα μέσα στην κουβέντα και δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Πράγματα τα οποία έχουμε τα θεωρούμε δεδομένα αλλά μερικοί συνάνθρωποι μας δεν έχουν ούτε αυτά και αντιμετωπίζουν καθημερινά τα πραγματικά προβλήματα. Balls up επιτέλους.
Υγ.3: Επειδή άρχισες να γκρινιάζεις με την αναφορά στις φακές στο προηγούμενο κείμενο και λες πως δεν εκθειάζω ποτέ την μαγειρική σου, έχω να πω πως η βασιλόπιτα σου ήταν υπέροχη. Συνέχισε έτσι λοιπόν, ξεκινώντας φυσικά από την σοκολατόπιτα την οποία έχεις υποσχεθεί. Μην κάνεις πως δεν θυμάσαι. Έχω και μάρτυρες. Όχι αξιόπιστους αλλά έχω.
Υγ.4: Τραγουδάκι και σήμερα αφιερωμένο. Straight from ghetto Νέα Υόρκη
https://www.youtube.com/watch?v=CWNDW5KtiKk