Μαμά,Μπαμπά είμαι Αντιδραστικός

Κυριακή στην πόλη και ακούγονται φωνές . Μήπως να γίνεται γιορτή ; Μήπως να γίνεται γλέντι ; Μα για στάσου οι φωνές που ακούγονται δεν αντικατοπτρίζουν μόνο χαρά αλλά και αγανάκτηση και φόβο . Ανάμεικτα τα συναισθήματα και η αδρεναλίνη στα ύψη αυτών που τρέχουν στους δρόμους . Μα γιατί τρέχουν ; Ποιο θεριό τους κυνηγάει ; Ένα σύνθημα πλανιέται στον αέρα , «Το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το ’73» .

Υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες που κάποιος μπορεί να δει το Πολυτεχνείο . Αρχικά πολλοί του κάνουν τα 40 αποδίδοντας ένα στεφάνι στο μνημείο και  να γυρίσουν στο σπίτι τους με τη γλυκιά ανάμνηση του να του συντροφεύει . Άλλοι δεν ασχολούνται καθόλου μαζί του , το θεωρούν ξεπουλημένο και συνεχίζουν τις ζωές τους  ,και υπάρχουν και κάποιοι τελευταίοι , θα τους έλεγα ρομαντικούς , αρνούνται να επαναπαυθούν και αντιδρούν γιατί πιστεύουν ότι το Πολυτεχνείο ήταν μόνο η αρχή . Προβληματισμένοι και εκνευρισμένοι από τη ζωή τους υψώνουν ψηλά το κεφάλι και ζητούν πίσω τα χαμένα τους δικαιώματα . Γυρνούν στους δρόμους με το γλυκό στίγμα της όρεξης για ανατροπή . Η γλύκα όμως αυτή δεν είναι αποδεκτή από όλους και ο δρόμος δεν κρύβει μόνο σύμμαχους αυτών των ανθρώπων.

Οι σύμμαχοι είναι αυτοί που θα σου κρατήσουν το χέρι , που θα συμπορευτούν μαζί σου μέχρι το τέλος γιατί μαζί έχετε κάτι μεγάλο ,τον κοινό στόχο . Από την άλλη μεριά έχεις ανθρώπους που διάλεξαν έναν διαφορετικό δρόμο , διάλεξαν να σε πολεμούν γιατί τόλμησες και ονειρεύτηκες έναν καλύτερο κόσμο που όλοι θα συμβιώνουν αδελφωμένα χωρίς διακρίσεις στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις . Τόλμησες και βγήκες στο δρόμο να διεκδικήσεις, αλλά αυτό βλέπεις τρομάζει πολλούς και έτσι στέλνουν το δεξί τους χέρι να σταματήσει , να χτυπήσει , να τρομάξει το πλήθος . Οι πολίτες για αυτούς πρέπει να είναι αγαλματάκια ακούνητα και αγέλαστα για να μην τους βρει τίποτα χειρότερο. Στο προηγούμενο κείμενο μιλάγαμε για δημοκρατία και σήμερα εξετάζουμε την επέτειο της 17^ης Νοεμβρίου στη διάρκεια της οποίας χτυπήθηκαν και τρομοκρατήθηκαν άοπλοι πολίτες και αναρωτιέμαι τι είδους δημοκρατία είναι αυτή ; Ζούμε σε μια χούντα;

Αγαπητοί αναγνώστες δεν νομίζω πως η χούντα σήμερα γίνεται με τανξ και με στρατό . Αν κάποιος έχει τον έλεγχο της αστυνομίας , των ΜΜΕ και των παιδιών με τους αγκυλωτούς σταυρούς δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Στόχος μας όμως αρχικά θα πρέπει να είναι ο προβληματισμός μας πάνω σε όλα αυτά , να σκεφτούμε και να πούμε ανοιχτά την άποψή μας για να βάλουμε και εμείς ένα λιθαράκι στη λύση των προβλημάτων μας

Της Αθανασίας Χρυσανθοπούλου