Πάμε του χρόνου. Πάλι

Φέτος πήγαμε Κεφαλονιά. Δεν ήταν ακριβώς από αυτές τις περιπτώσεις που ξεσκονίζεις τουριστικά βιβλία και φωτογραφίες ψάχνοντας τον ιδανικό προορισμό διακοπών. Την ιδέα έριξε η Εβίτα, βέρα Κεφαλλονίτισσα, εμ συγνώμη, ληξουριώτισσα και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Μαζευτήκαμε λοιπόν γύρω από ένα τραπέζι όπου μεταξύ τσιγάρων και φραπέδων και έπειτα από την απαραίτητη γκρίνια, συγκεντρώθηκε η ντριμ τιμ του φετινού καλοκαιριού: 4μαντράχαλοι και 2κοριτσάκια στο αμάξι ενός αεκτζή με φιλοπαοκτζίδικα αισθήματα, ταξίδι προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Το νησί πανέμορφο, καταπράσινο με πολλά πράγματα να δεις, να γευτείς και να ακούσεις, συμπρωταγωνιστεί στο Ιόνιο μαζί με την Κέρκυρα. Με την άνεση που μας προσέφερε το αυτοκίνητο του Άλκη, τα αστεία του Γιώργου και του Αλέξανδρου και η διαρκής διαμάχη του Κώστα και της Εβίτας, υπό τους ήχους του cd ‘ΔιακοπΑρουμε 2’ καταφέραμε να δούμε πολλά από αυτά. Η Κεφαλονιά μεγάλη, κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί με ακρίβεια πόσα χρόνια πίσω πάει η βεντέτα μεταξύ των δύο κυρίαρχων ‘πόλεων’ που πάντα μάχονταν για τον τίτλο της ‘πρωτεύουσας’, το Αργοστόλι και το Ληξούρι. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του αγάλματος με τα οπίσθια στραμμένα προς το Αργοστόλι εις ένδειξη περιφρόνησης, όπως μου διηγήθηκε η φίλη και οικοδέσποινα μου Εβίτα.

Κάθε πρωί σχεδόν και άλλη παραλία, ακόμα ένα καινούριο μέρος να εξερευνήσουμε και ακόμη μία αρνητική ψήφος για τον κατσούφη της παρέας ή αυτόν που είχε δείξει τη λιγότερο καλή διαγωγή την προηγούμενη μέρα. Cephalonia 2013 copyright του Αλέξανδρου με την ευγενική χορηγία της κάμερας του Γιώργου, το παιχνίδι που ξεκίνησε από μία απλή ψηφοφορία και εξελίχθηκε σε ολόκληρο ριάλιτι σόου, συνοδεύοντας μας στο υπόλοιπο των διακοπών.

Ανάμεσα στις παραλίες που είδαμε συγκαταλέγονται τα Λέπεδα, οι Πετανοί με τα διάσημα μαγειρευτά της «Ερασμίας»  και ένα από τα ελάχιστα beachόμπαρα με ωραία μουσική, το Ξι με την χαρακτηριστική κόκκινη άμμο και τα ασβεστολιθικά πετρώματα στο φόντο που θυμίζουν σεληνιακό τοπίο, ο Μύρτος με την καταγάλανη θάλασσα σε αποχρώσεις πισίνας και η αγαπημένη μου Πλατιά Άμμος με τα κάτασπρα βότσαλα και τα 467σκαλιά που αξίζουν και το ανέβασμα και το κατέβασμα. Αν είστε βέβαια φίλοι της δυνατής μουσικής και σας αρέσει να απολαμβάνετε τη μπύρα σας ανάμεσα στην ευχάριστη φλυαρία του ηλιοκαμμένου πλήθους όπως ο φίλος μας ο Κώστας, τότε επιβάλλεται μία βόλτα και από την παραλία του Πλατύ Γιαλού με το εξωτικό beach bar Costa Costa με την προειδοποίηση βέβαια ότι ο κόσμος δεν πάει εκεί για μόνο για το κολύμπι.

Ωστόσο, πέρα από τις παραλίες, το νησί διαθέτει και έναν παράδεισο γεύσεων, στις οποίες δυστυχώς δεν προλάβαμε να μυηθούμε, πλην της παραδοσιακής κρεατόπιτας, έδεσμα που φτιάχνεται με χειροποίητο φύλλο γεμιστό με πολλά είδη κρεάτων όπως κοτόπουλο, μοσχάρι και λουκάνικο, αρωματισμένα με μυρωδικά. Οποία έκπληξις(!) η κρεατόπιτα άρεσε σε όλη την παρέα, ακόμα και στον Κώστα με το δύσκολο και εκλεπτυσμένο γούστο στο φαγητό, γεγονός που μας παραπέμπει στο φλέγον ζήτημα των διακοπών που ονομάζεται «Το σουβλάκι του Αντώνη». Ο φίλος μας ο Αντώνης, κεφαλλονίτης το δίχως άλλο, μας βοήθησε πολλές φορές να ξεπεράσουμε την πείνα μας έπειτα από μία γεμάτη μέρα στη θάλασσα. Το σουβλάκι του, κατά την ταπεινή μου γνώμη πλησίαζε τον χαρακτηρισμό «εξαιρετικό», αποτελούμενο από κρέας καλής ποιότητας χωρίς πολλά λίπη και χειροποίητη πίτα, απετέλεσε όμως το μήλον της έριδος μεταξύ της παρέας. «Το σουβλάκι του Αντώνη δεν ήταν όπως έπρεπε», θα διορθώσω λέγοντας πως οι πατάτες του Αντώνη δεν ήταν όπως έπρεπε, καθότι μην όντας χειροποίητες χαλούσαν λίγο την ευαίσθητη γευστική ισορροπία της κύριας τροφής των διακοπών μας. «Πάλι σαλάτα απόψε Ελισάβετ;» «Πάλι σαλάτα Εβίτα!» χαριτολογούσαμε κάθε βράδυ μεταξύ αστείου και σοβαρού.

Σουβλάκι όπως έπρεπε(;). Διάθεση όπως έπρεπε. Διακοπές όπως ΔΕΝ έπρεπε. Γιατί στις διακοπές δεν υπάρχει η λέξη «πρέπει». Πάμε του χρόνου. Πάλι

Όσο και αν δεν θέλω να το πω αυτό χαίρομαι που το πρώτο μου άρθρο για το χειμώνα κλείνει με ένα άρθρο για το καλοκαίρι.

Καλό Σεπτέμβρη

Της Ελισάβετ Παπαγεωργίου