Βιβλιοκριτική για το θρίλερ της Romy Hausmann Καλό μου παιδί
Είναι κοινώς αποδεκτό πως τα αστυνομικά βιβλία τα οποία τα τελευταία χρόνια κάνουν μια μεγάλη στροφή προς το είδος των θρίλερ κερδίζουν την αγάπη του αναγνωστικού κοινού. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα το είδος, πέραν ορισμένων εξαιρέσεων και συγγραφέων των οποίων η λογοτεχνική πένα είναι αρκετά δυνατή. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το θρίλερ της Γερμανίδας δημοσιογράφου Romy Hausmann Καλό μου παιδί το οποίο ξεφεύγει από τα κλασικά στοιχεία του είδους του.
Υπόθεση
Η υπόθεση θυμίζει κάτι από τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου: μια γυναίκα εγκλωβισμένη σε απομονωμένη καλύβα ενός δάσους. Δίπλα της τα παιδιά της και ο άνδρας της ο οποίος ορίζει τη ζωή της. Παρουσιάζεται σαν Θεός και είναι ο μόνος που έχει επαφές με τον εξωτερικό κόσμο.
Παράλληλα, ως αναγνώστες παρακολουθούμε την αγωνία δύο γονέων να βρουν την κόρη τους που εξαφανίστηκε πριν από αρκετά χρόνια. Και κάπου εδώ ξεκινάει η δέσις της ιστορίας: τα πράγματα περιπλέκονται, οι ζωές των δύο γυναικών που αναζητούνται ταυτίζονται και διαχωρίζονται την ίδια στιγμή. Ακόμα και όταν υπάρχει μια διαφυγή, το μυστήριο παραμένει και οι προσωπικοί δαίμονες επανέρχονται.
Το Καλό μου παιδί δεν είναι ένα κλασικό βιβλίο θρίλερ
Εξετάζει εκ των έσω την ανθρώπινη φύση, τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, προσεγγίζει θέματα που εφάπτονται στις σπουδές φύλου και μελετά την επαφή του ιδιωτικού με τον δημόσιο χώρο. Και δεν αποτελεί ένα κλασικό θρίλερ κυρίως γιατί είναι αναίμακτο. Δεν υπάρχουν σκηνές βίας. Η πραγματική βία ασκείται στον χώρο του εγκεφάλου με τις σκέψεις να έρχονται και να ταράσσουν τους χαρακτήρες.
Πολυπρόσωπο ως προς την αφήγηση καθώς την σκυτάλη παίρνουν όλοι οι βασικοί ήρωες και εκμυστηρεύονται καταστάσεις σαν να κρατούσαν ημερολόγιο, το Καλό μου παιδί τοποθετεί ως θεματική του βάση τον ύμνο στις επιλογές της απόδρασης και της απελευθέρωσης. Υπόγεια κινούνται όλα τα χαρακτηριστικά ενός βιβλίου μυστηρίου, θρίλερ ή και οικογενειακού δράματος για να συναντηθούν στην επιφάνεια του. Αιχμαλωτίζει εύκολα τον αναγνώστη, αν και μπορούμε να παρατηρήσουμε μια προβληματική εξέλιξη των ηρώων. Ήρωες οι οποίοι απλώς δρουν, χωρίς να είναι εξαρχής κακοί ή καλοί. Άλλωστε, η ίδια η συγγραφέας έχει δηλώσει για το Καλό μου παιδί πως:
Δεν μιλάει για έναν κακό άνθρωπο που είναι τρελός ή αχρείος εκ γενετής […]. Μιλάει για κανονικούς ανθρώπους που φέρουν «γρατσουνιές» στην ψυχή […].