11 μικρά διηγήματα στο βιβλίο «Χωρίς Αυταπάτες» του Δημήτρη Γρυπαίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, προκαλούν τον αναγνώστη να ελευθερωθεί από τα δεσμά κάθε του αυταπάτης.
Πόσα πρέπει αφήνουμε καθημερινά να μας καθορίζουν; Πόσα πρέπει και πόσα καλούπια βάζουμε καθημερινά στη σκέψη και την αντίληψή μας; Πόσα περιθώρια αντέχουμε τελικά και τί μας απομακρύνει από το να δούμε και να αντιληφθούμε τα πράγματα όπως ακριβώς είναι; Μήπως βολευόμαστε στην πλάνη που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε και τελικά την αφήνουμε να μας καθορίζει; Το βιβλίο «Χωρίς Αυταπάτες» του Δημήτρη Γρυπαίου, μέσα από τα διηγήματά του, μπορεί να κάνει κάθε αναγνώστη να προβληματιστεί και να αναλογιστεί σε πόσες πλάνες έχει αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του από όταν ήταν ακόμα παιδί…
«Το πιο εύκολο πράγμα είναι η αυταπάτη, γιατί ό,τι ο καθένας επιθυμεί, αυτό φαντάζεται ως αληθινό.»
Καθώς ο αναγνώστης διαβάζει καθένα από αυτά τα έντεκα μικρά διηγήματα μπορεί να αφεθεί σε μία πλάνη, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά ότι «τα φαινόμενα απατούν». Αυτό το αντιλαμβάνεται όμως όταν φτάσει στο τέλος καθενός από αυτά. Κι αυτό ίσως να είναι που τον παρακινεί να συνεχίσει την ανάγνωση μέχρι να φτάσει έως το τέλος του βιβλίου.
Καθεμιά από αυτές τις έντεκα μικρές ιστορίες παίζει με το μυαλό του αναγνώστη προκαλώντας τον να σκεφτεί τί είναι πλάνη και τί πραγματικότητα τελικά…
Όντας ακόμη παιδιά, κάνουμε όνειρα χωρίς να υπολογίζουμε κάποιους αστάθμητους παράγοντες. Μεγαλώνουμε, αφήνοντας ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες, νομίζοντας ότι θα κάνουν ξανά την εμφάνισή τους στο μέλλον. Αλλά…πόσο σίγουροι είμαστε γι’ αυτό;
Νομίζουμε ότι είμαστε ανώτεροι, δίνοντας. Είμαστε;
Το βιβλίο «Χωρίς Αυταπάτες» μπορεί να κάνει τους αναγνώστες να ταυτιστούν με τις ιστορίες και να αισθανθούν, έστω και για μια στιγμή, ότι διαβάζουν στις σελίδες του για τη ζωή τους και τις εμπειρίες τους.
Προκαλεί τη μνήμη τους να ανατρέξει σε όλες εκείνες τις στιγμές που πιθανόν να ξεγελάστηκαν και ίσως τους δίνει θάρρος για να συνεχίσουν…χωρίς αυταπάτες πια.
«…και θα νομίζει πως είναι αυτός ή πως θα γίνει αυτός, και πως θα ζήσει κι ο ίδιος σαν κι αυτούς κάποια στιγμή, πως θα πιει τη ζωή στο ποτήρι. Πότε όμως; Ήταν είκοσι, ήταν είκοσι πέντε, και είναι τριάντα…»
Εικόνα από το αρχείο του frapress.gr