Παγωτό: Μία λέξη, εκατοντάδες γεύσεις, χιλιάδες συναισθήματα, σκέψεις, εικόνες, αναμνήσεις παιδικών χρόνων. Κι αν η ζωή ήταν σαν το παγωτό;
Ένα ακόμη καλοκαίρι τελείωσε. Κι εσύ εδώ συνεχίζεις να δημιουργείς τις στιγμές σου. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι μένουν. Πράγματα και καταστάσεις έρχονται, φεύγουν, μένουν. Και κάπου-κάπου μένεις μόνος, κοιτάζεις το ταβάνι, το απέραντο γαλάζιο, τον δρόμο με τα διερχόμενα οχήματα, τα τρένα που περνούν στο σταθμό, τους περαστικούς στον πεζόδρομο, ή οπουδήποτε αλλού θέλεις τέλος πάντων. Κι αν λατρεύεις το παγωτό και όλες (ή σχεδόν όλες) τις πιθανές γεύσεις του, (και σίγουρα έφαγες αμέτρητα και φέτος) ίσως κάνεις μαζί μου έναν συνειρμό. Αν η ζωή ήταν σαν το παγωτό, ποια γεύση θα διάλεγες από όλες;
Σοκολάτα
Σοκολάτα γάλακτος ή σοκολάτα bitter; Η πρώτη έχει μια πιο γλυκιά γεύση που ξυπνάει τις αισθήσεις, όπως όλες εκείνες οι στιγμές που νιώθεις χαρούμενος, ευτυχισμένος. Εκείνες οι στιγμές που νιώθεις τον χρόνο να έχει σταματήσει και οι σκέψεις σου είναι μόνο στο εδώ και στο τώρα. Οι στιγμές που χαμογελάει και το παραμικρό σου κύτταρο.
Η δεύτερη επιλογή ίσως σου αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση. Είναι και γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα. Έχει ένα μυστήριο. Δεν ξέρεις αν θέλεις να γελάσεις, να στεναχωρηθείς, να κλάψεις, ή να παραμείνεις ουδέτερος χωρίς κανένα συναίσθημα. Όπως γίνεται και με εκείνες τις στιγμές που σε βρίσκουν λίγο απροετοίμαστο, έχουν και τα πλεονεκτήματά τους, αλλά και τα μειονεκτήματά τους, και για μια στιγμή δεν ξέρεις με τί να χαρείς ή να κλάψεις αντίστοιχα.
Αλλά ίσως τελικά να πρέπει να χαρείς. Γιατί όπως και να το κάνουμε, σοκολάτα είναι αυτή. Είτε γλυκιά, είτε πικρή, στο τέλος αυτό που σκέφτεσαι είναι ότι είναι σοκολάαααατα. Και χαμογελάς.
Βανίλια
Η αγαπημένη μας (ή και όχι) βανίλια έχει μία ουδετερότητα στη γεύση. Δεν είναι ούτε γλυκιά όπως αυτή της σοκολάτας, ούτε αλμυρή, ούτε ξινή, αλλά και σε καμία περίπτωση πικρή. Τρως μία κουταλιά βανίλια και δεν μπορείς να καταλάβεις αν είσαι τόσο χαρούμενος, όσο είσαι τρώγοντας σοκολάτα, αλλά ούτε και στεναχωρημένος όπως στα πρώτα δευτερόλεπτα που δοκιμάζεις λίγη σοκολάτα bitter.
Δεν είσαι σίγουρος αν σου φταίει κάτι ή όχι, κι αν απλά θα πρέπει να συμβιβαστείς με αυτή τη γεύση, ή αν την επόμενη φορά, απλά δεν θα επιλέξεις να τη δοκιμάσεις σκέτη. Κάπως έτσι δεν είναι κι αυτές οι ουδέτερες στιγμές στη ζωή; Αυτές που νιώθεις ότι όλα κυλούν ήρεμα και λειτουργούν ρολόι, αλλά από την άλλη σκέφτεσαι πως θα ήθελες και λίγη περιπέτεια.
Κάτι να ταράξει (ευχάριστα πάντα) αυτή την ηρεμία. Λίγο γλυκό βύσσινο πάνω από τη βανίλια βρε αδερφέ! Ή μία κουταλιά πραλίνα. Ή λίγο τριμμένο καβουρδισμένο αμύγδαλο. Ή ό,τι άλλο προτιμάς.
Φράουλα και λοιπά φρούτα
Εδώ υπάρχουν και χρώματα. Παγωτό ροζ ή κόκκινο, αν διαλέξεις φράουλα ή φρούτα του δάσους, παγωτό ελαφρώς κίτρινο αν διαλέξεις μπανάνα ή λεμόνι, πορτοκαλί αν διαλέξεις με γεύση ροδάκινο, βερίκοκο ή πορτοκάλι. Με το που δοκιμάσεις γελιέσαι νομίζοντας ότι είναι γλυκιά η γεύση του παγωτού σου, αλλά καθώς κυλούν τα δευτερόλεπτα, το ξινό κυριαρχεί στον ουρανίσκο σου. Αλλά σχεδόν κάθε φορά θα θέλεις να υπάρχει και αυτή η γεύση στο παγωτό σου.
Κάπως έτσι καταλήγουν και οι στιγμές σου τις περισσότερες (ή και όχι) φορές. Εκεί που λες πόσο ωραία και γλυκά περνά ο χρόνος, τσουπ εμφανίζεται κάποιος ή κάτι και σε κλάσματα δευτερολέπτων σου μετατρέπει όλη αυτή τη γλύκα σε…ξινίλα.
Αλλά τελικά τα καταφέρνεις. Το αντιμετωπίζεις!
Είτε συνεχίζοντας μέχρι και την τελευταία κουταλιά με μεγάλη υπομονή, είτε απλά συνδυάζοντας αυτή τη γεύση και με λίγη σοκολάτα…
Φιστίκι και λοιπά ξηροκάρπια (παρφέ)
Εδώ η κατάσταση είναι περίπλοκη. Ανάμεικτες γεύσεις, ανάμεικτες αισθήσεις. Μπορεί να σπάσεις και κανένα δόντι, αν ο λατρεμένος ζαχαροπλάστης ήταν απρόσεκτος και του ξέφυγε κάποιο τσόφλι από φιστίκια μέσα στο παγωτό. Μπορεί και να έτυχες και σε κάποιο πικραμύγδαλο και να σου χάλασε κατευθείαν τη διάθεση, από την πρώτη κιόλας κουταλιά.
Αλλά εσύ απτόητος! Συνεχίζεις μέχρι να αδειάσεις το κυπελλάκι.
Γιατί μία ατυχία της στιγμής δεν συνεπάγεται πως όλο το παγωτό σου (όλη σου η ζωή) θα είναι γεμάτο (γεμάτη) πικραμύγδαλα και τσόφλια…!
Αν η ζωή ήταν σαν το παγωτό, όποια γεύση κι αν διάλεγες, είτε την συνόδευες με κάποιο χωνάκι ή κυπελλάκι, σίγουρα θα πρόσεχες να το φας πριν λιώσει. Και σίγουρα θα δυσκολευόσουν να το μοιραστείς. Κι αν τελικά το μοιραζόσουν, θα επέλεγες πολύ προσεκτικά με ποιους.
Γιατί το παγωτό, όπως και η ζωή, είναι αυτή τη στιγμή στα χέρια σου. Και είναι δικό σου. Και είναι δική σου.
Και ή θα αφήσεις τα λεπτά να κυλούν, κι αυτό (κι αυτή) να λιώνει στα χέρια σου, ή θα το (την) απολαύσεις όσο προλαβαίνεις. Κι ας είναι η σοκολάτα bitter. Κι ας έχεις βάλει και μία μπάλα παρφέ στον πάτο. Παγωτό είναι αυτό. Ζωή είναι αυτή! Ας την φάμε με το κουτάλι (ή σε χωνάκι)! 😉
Πηγή εικόνων: leisure-italy.com, healthline.com, iso.500px.com, epicourius.com.