Αν έχεις αποχαιρετήσει το club των εφήβων από καιρό και πλέον δύσκολα συγκινείσαι, τότε δες Hereditary και νιώσε το αναπάντεχο!
Για μας που η εφηβική μας αθωότητα μας έχει αποχαιρετήσει εδώ και κάποια χρόνια, δύσκολα συγκινούμαστε και πόσο μάλλον από ταινίες θρίλερ ή τρόμου. Δυστυχώς -ή ευτυχώς για κάποιους- δύσκολα θα τρομάξουμε και θα κοιμηθούμε με φώτα και τηλεόραση ανοιχτή και με το κομποσκοίνι στη χούφτα. Αν μιλήσουμε όμως για Hereditary, ίσως αλλάξεις γνώμη!
Αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότερες ταινίες θρίλερ και τρόμου συχνά έχουν αναμενόμενες σκηνές και πλάνα, και ακόμα και το τέλος είναι σχεδόν πάντα το ίδιο. Αν τις παρατηρήσουμε, μοιάζουν κατά πολύ μεταξύ τους και η πλοκή εκτυλίσσεται, περνώντας, σχεδόν πάντα, από τα ίδια στάδια.
Για αυτό και εγώ -αν και οι ταινίες τρόμου είναι από τα αγαπημένα μου είδη ταινιών- είχα αποστασιοποιηθεί από αυτό το είδος κινηματογραφικής παραγωγής, μέχρι που βρέθηκε μπροστά μου αυτό το εξώφυλλο με τίτλο: “Hereditary” και τον συνοδευτικό χαρακτηρισμό: «Η καλύτερη ταινία τρόμου της χρονιάς». Αν και δεν έχει βγει τώρα καθώς μετράει 5 μήνες κυκλοφορίας, ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα.
Μπαίνω στο imdb και βλέπω βαθμολογία 7.3. Πολύ σπάνιο για θρίλερ, σκέφτηκα.
Προχωράω στην υπόθεση και βλέπω ότι ήταν πανομοιότυπη με όλες τις υποθέσεις των ταινιών τρόμου που έχω διαβάσει:
«Μετά από έναν σημαντικό θάνατο, μια οικογένεια στοιχειώνεται από υπερφυσικές δυνάμεις, οι οποίες θα αποκαλύψουν σκοτεινά μυστικά για τα μέλη της».
Βλέπω το cast, μου φαίνεται ενδιαφέρον.
Μιας και τα πρωινά Σαββάτου έχω πάντα όρεξη για περίεργες ταινίες, είπα ας την βάλω. Και ευτυχώς δεν το μετάνιωσα.
Η σκηνοθεσία καθώς και το σενάριο είναι αποκλειστικά δημιουργήματα του Ari Aster. Είναι ένας σχετικά ανερχόμενος δημιουργός που έχει σκηνοθετήσει, γράψει αλλά και παίξει ως ηθοποιός σε διάφορες παραγωγές, και ίσως ξέρεις κι εσύ από την ταινία “The Strange Thing About the Johnsons”.
Η σκηνοθεσία αν και είναι ενδιαφέρουσα, θα μπορούσα να πω ότι δεν είναι αυτό που ξεχωρίζει την ταινία από τις αντίστοιχες του είδους της. Αυτό το καταφέρνουν κυρίως το σενάριο και φυσικά η ερμηνεία, που δεν θυμίζει σε τίποτα το κλασσικό είδος τρόμου που έχουμε συνηθίσει. Κι αυτό ίσως γιατί αυτή η ταινία είναι ένα κράμα από τρία διαφορετικά είδη: δράματος, μυστηρίου και τρόμου.
Αν κάποιος την χαρακτηρίσει θρησκευτικό θρίλερ, θα ήταν το λιγότερο αβάσιμη αυτή η σκέψη. Αν την χαρακτηρίσει ψυχολογικό θρίλερ, ίσως και να έχει δίκιο, αλλά και πάλι είναι μια ταινία που δεν μπορείς να βάλεις εύκολα μια ταμπέλα πάνω της. Με μια γρήγορη ματιά, ο χαρακτηρισμός «περίεργη» είναι μια σωστή άποψη.
Η πλοκή εξελίσσεται αρκετά αργά αλλά κρατάει το ενδιαφέρον σου μέχρι το τέλος.
Συνοπτικά λοιπόν, η ταινία μιλά για μια τετραμελή οικογένεια,η οποία θρηνεί μια συγγενική απώλεια. Η μητέρα (Toni Collette) , όπως και η κόρη (Milly Shapiro), φλερτάρουν με το υπερφυσικό με έναν μυστήριο τρόπο που, φυσικά, προήλθε από το δυσάρεστο γεγονός. Όταν η οικογένεια θα υποστεί μια ακόμα απώλεια, τα μέλη της θα στραφούν σε παράδοξους τρόπους αντιμετώπισης της θλίψης τους, μέχρι να αποκαλυφθούν σκοτεινά μυστικά τόσο για τα ίδια τα μέλη, όσο και για τις οντότητες που τα στοιχειώνουν.
Το τέλος είναι τελείως μη αναμενόμενο και ανατριχιαστικό. Αν και δεν μπορώ να πω βέβαια ότι τρόμαξα, είναι μια ταινία που σε καθηλώνει και σε καθιστά «ενεργό» μέλος της σκηνής.
Η μαμά της ταινίας, όπως και ο γιος (Alex Wolff) ερμηνεύουν με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από ότι έχουμε συνηθίσει.
Μεταφέρουν στον θεατή την ατμόσφαιρα της κάθε σκηνής σχεδόν αβίαστα, και κυρίως μέσω των έντονων εκφράσεων της μητέρας, κάτι που είναι σχεδόν χαρακτηριστικό της ταινίας.
Η αισθητική της, που οφείλεται κυρίως στην διεύθυνση φωτογραφίας (Pawel Pogorzelski), στην μουσική επιμέλεια (Colin Stetson), στην διακόσμηση (Brian Lives), στην ενδυματολογική επιμέλεια (Olga Mill), καθώς και στον art director (Richard T. Olson), είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα, και εισάγει κάτι διαφορετικό στο είδος αυτό που λέγεται ταινίες τρόμου.
Αν θες λοιπόν να δεις κάτι που θα σε σοκάρει, θα σε καθηλώσει και θα σε προβληματίσει, αυτή η ταινία είναι για σένα.
Πρόταση:
Δες την μόνος/η σου για να μπορείς να την απολαύσεις και την αντιληφθείς καλύτερα. Αυτή η ταινία έχει πολλά νοήματα που αν δεν είσαι ανοιχτός/η να τα ανακαλύψεις, είναι απλά και μόνο «περίεργη». Αν αφοσιωθείς δύο ώρες σε αυτή, θα είναι απλά και μόνο «καταπληκτική».