Ένα βιβλίο γεμάτο ερωτήματα περί ζωής, ευτυχίας, αγάπης και όχι μόνο είναι εδώ να μας προβληματίσει!
Ο Ρόλφ Ντόμπελλι είναι Ελβετός συγγραφέας και επιχειρηματίας. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Ζανκτ Γκάλλεν. Έγινε ευρέως γνωστός το 2002 όταν εξέδωσε το βιβλίο Η Τέχνη της καθαρής σκέψης για το οποίο οι Times τον επευφήμησαν αποκαλώντας “τον γκουρού της αυτοβοήθειας που οι Γερμανόφωνοι αγαπούν“.
Εγώ μέχρι αυτό το καλοκαίρι δε γνώριζα τίποτα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το συγκεκριμένο βιβλίο, που φέρει τον τίτλο “Ερωτήματα περί ζωής”. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελείται από 45 υποενότητες, η καθεμία από τις οποίες αναφέρεται σε κάποιον “τομέα” της ανθρώπινης ζωής και καθημερινότητας, όπως για παράδειγμα η σχέση του ανθρώπου με το χρήμα, τους φίλους, τα συναισθήματα, την πολιτική κοκ.
Το περίεργο όμως είναι ότι η κάθε υποενότητα περιλαμβάνει αποκλειστικά ερωτήσεις. Κάποιες είναι αστείες, κάποιες σοβαρές, κάποιες περίεργες. Ωστόσο όλες έχουν ένα μοναδικό στόχο: να σε προβληματίσουν!
Παρακάτω παραθέτω ορισμένες αυστηρώς προσωπικές και συμπυκνωμένες σκέψεις που προέκυψαν από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Άλλωστε το βιβλίο επικεντρώνεται σε πολύ προσωπικά ζητήματα και δυσκολεύτηκα αρκετά να βρω ερωτήματα στα οποία δε θα εξέθετα γεγονότα της ζωής μου.
Έτσι παρακάτω θα βρεις κάποιες γενικές ερωτήσεις και κάποιες προσωπικά γενικές απαντήσεις (if you know what i mean) που στόχο έχουν να πυροδοτήσουν τις δικές σου απαντήσεις. Και αν δεν κατάλαβες, συνέχιζε να διαβάζεις…
Χρειάζεστε κάποιο λόγο για να είστε δυστυχισμένοι;
Πιστεύω πως η ευτυχία είναι ένα αυστηρώς προσωπικό θέμα, οπότε όχι. Άλλωστε όπως ειπώθηκε και από τον Albus Dubledore “η ευτυχία μπορεί να βρεθεί και στα πιο σκοτεινά μέρη, αν βρεθεί κάποιος να ανάψει το φως.” Αυτός ο άλλος δε θα μπορούσε να είναι κανείς άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Το ίδιο ισχύει και για τη δυστυχία!
Δύο ορειβάτες. Ο ένας πέφτει σε μια χαράδρα παγετώνα. Μπορείτε να τον σώσετε αν οργανώσετε μια επιχείρηση διάσωσης, αλλά δεν το κάνετε και πεθαίνει. Τον δεύτερο τον σπρώχνετε εσείς.
Ποια πράξη αποτελεί βαρύτερο αδίκημα; Γιατί;
Η ηθική -ως ένα σημείο- θεωρώ πως είναι επίσης προσωπική. Ωστόσο στα πλαίσια της κοινωνίας χρειαζόμαστε κανόνες οι οποίοι θα μας οριοθετούν και θα μας κάνουν να σεβόμαστε και να βοηθάμε τον διπλανό μας ακόμη κι όταν δεν είμαστε πρόθυμοι. Σύμφωνα με το δικό μου αξιακό σύστημα και οι δύο πράξεις είναι βαριές, αλλά η δεύτερη είναι λίγο πιο βαριά. Ο λόγος είναι ο εξής: ο πρώτος μπορεί να ήθελε να πέσει, ενώ ο δεύτερος όχι.
Γιατί είναι τόσο περίπλοκο να εκφραστούμε με απλό τρόπο;
Γιατί για να εκφραστούμε απλά πρέπει να έχουμε κατανοήσει κάτι σε βάθος εσωτερικά. Και η κατανόηση είναι μία πολύπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία.
Αν υποθέσουμε ότι παίρνετε περισσότερη αγάπη από όση δίνετε, θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας κερδισμένο;
Aν υποθέσουμε ότι η αγάπη είναι το κύριο συστατικό της ευτυχίας και ότι όπως είπε και κάποιος παλιά η ευτυχία είναι το μόνο πράγμα που πολλαπλασιάζεται όταν διαιρείται (κοινώς μοιράζεται), τότε είναι περισσότερο κερδισμένος αυτός που δίνει.
Το τελευταίο πεντάλεπτο όπου κάποιος κείτεται στο κρεβάτι του θανάτου κάνει τον απολογισμό του. Γιατί έχει σημασία τι αποτέλεσμα θα βγάλει ο απολογισμός αφού έτσι κι αλλιώς, αμέσως μετά θα είναι νεκρός;
Ίσως γιατί αν εκείνη τη στιγμή νιώθει την απόλυτη πληρότητα, αυτό σημαίνει ότι έφτασε στην απόλυτη ευτυχία, ενώ αν νιώθει άδειος την απόλυτη δυστυχία. Και ίσως αυτός ο ψυχικός πόνος να είναι πιο δυνατός και από τον φυσικό που του προκαλεί ο θάνατος από μόνος του.
Αυτές ήταν κάποιες ενδεικτικές ερωτήσεις φυσικά. Αν παρόλα αυτά ένιωσες μία δυσφορία με τις σκέψεις-απόψεις μου ή ένιωσες ότι κάτι λείπει, μπορείς πάντα να απαντήσεις στη στήλη άρθρα αναγνωστών. Και έτσι που ξέρεις; Μπορεί να ξεκινήσει ένας γόνιμος φιλοσοφικός διάλογος μεταξύ μας και αν είμαστε τυχεροί η συζήτησή μας να μεγαλώσει με παραπάνω συμμετέχοντες.
