Πέντε λεπτά…

Τι θα γινόταν αν αφιέρωνες παραπάνω πέντε λεπτά… για σένα, για την κοινωνία σου, για τα παιδιά και τον πόλεμο χωρίς στο τέλος να κοιμηθείς;

Αν μου έδιναν ένα λεπτό να αναλογιστώ την καταισχύνη του σύγχρονου πολέμου, το βλέμμα μου θα καρφωνόταν σε παιδικά πρόσωπα και περισσότερο από όλα θα προσπαθούσα να αποτυπώσω το παιδικό δάκρυ. Και αυτό γιατί είναι γεγονός πως χιλιάδες παιδικά κορμιά χάνονται από εκρηκτικά κάθε χρόνο και χιλιάδες σωροί τυλιγμένοι σε πανιά στοιβάζονται νεκροί έτσι “ξαφνικά” και “άδικα” . Και περισσότερο από όλα είναι αυτό το “ξαφνικά” και το “άδικα” που με προβληματίζει.

Άλλες φορές πάλι για ένα λεπτό σκέφτομαι τι θα γινόταν αν έτσι “ξαφνικά” και “ άδικα” έχανα τα πάντα και αν αυτός από τον οποίο περίμενα τάχα δικαιοσύνη με ξεχνούσε η χανόταν κι αυτός .Και μετά πάλι σκέφτομαι κομμάτια πανί να αρμενίζουν σε θάλασσες αντί να τυλίγουν κορμιά και καθησυχάζομαι. Καθησυχάζομαι γιατί το έχω ανάγκη. Γιατί δεν φέρω καμία ευθύνη γι’ αυτό, γιατί εμένα ο πόλεμος δεν μου αρέσει και γιατί τον κόσμο τον κινούν ανώτερες δυνάμεις. Γιατί εγώ έχω δει πανί μόνο ωραίο, καθαρό και το έχω δει να πλέει,παιδιά έχω δει να τρέχουν, να γελάνε και εκρηκτικό έχω δει πλασματικό, για το εφέ.

Κι όμως ένα λεπτό μετά τα βάζω με τον εαυτό μου και σκέφτομαι πως έχω μερίδιο ευθύνης, γιατί όλοι έχουμε. Γιατί τίποτα δεν γίνεται αν δεν το επιτρέψεις και χωρίς να το καταλάβω από το μυαλό μου τώρα περνούν τα λόγια του Κ. Καζαντζάκη: «Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ θα σώσω τούτη τη γης, εάν δεν σωθεί εγώ φταίω ».

Σε αυτό το λεπτό δυο παιδικά μάτια με κοιτούν έντονα.

Στο επόμενο λεπτό όμως… έχω κοιμηθεί!