Έχουν περάσει 99 χρόνια από το θάνατό του και ο καλλιτέχνης του 20ου αιώνα Egon Schiele εξακολουθεί να είναι τόσο ριζοσπαστικός και παραγωγικός όσο ήταν τότε.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του (1890-1918), ο καλλιτέχνης προκάλεσε σφοδρή επίθεση με το ανεπανάληπτο και εξαιρετικό στυλ του. Το έργο του είναι γνωστό για τον αγωνιζόμενο ερωτισμό, τη ρητή σεξουαλικότητα και το γυμνό του.
Καθώς και τα υπερβολικά και παραμορφωμένα σώματα, που απεικονίζονται μέσα από γωνιακά στρεβλωμένα σκίτσα και βαριές γραμμές.
Αποφεύγοντας τα συμβατικά ιδεώδη της δυτικής ομορφιάς για μια ακατέργαστη γραφική παράσταση, η γυμνή, σεξουαλική αμεσότητα του έργου του ενσωματώθηκε σε μια ουσιαστική γραφική χρήση του χρώματος, της γραμμής και του περιγράμματος.
Ο διάσημος ιστορικός τέχνης Tobias G. Natter έγραψε το Egon Schiele. The Complete Paintings 1909–1918, και εκδόθηκε από τον Taschen.
Είναι μια έρευνα 608 σελίδων με 367 έργα ζωγραφικής, σχέδια, ακουαρέλες και πάνω από 600 εικόνες από την πιο καινοτόμο και προκλητική δεκαετία.
Δυστυχώς, έληξε άδοξα λόγω του τραγικού του θανάτου από την ισπανική γρίπη σε ηλικία 28 ετών. Ακριβώς όπως φημίζεται για τη δουλειά του, ο Taschen περιελάμβανε βιογραφικά στοιχεία, δοκίμια από ιστορικούς τέχνης και αρχειακά αποσπάσματα από το γράψιμο του Schiele.
Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Egon Schiele έκανε αίτηση στη σχολή Art and Crafts στη Βιέννη σε ηλικία 16 ετών, αλλά λόγω της απίστευτης ικανότητάς του, αποστέλλεται στην παραδοσιακή Ακαδημία Καλών Τεχνών κατά το πρώτο έτος.
Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του, το 1907, ζήτησε την καθοδήγηση του Gustav Klimt, ο οποίος αναφέρθηκε ως πρωταρχική επιρροή στην ανάπτυξη του Schiele ως νεαρού καλλιτέχνη.
Αν και η πρακτική του Klimt είναι γνωστή για την παλέτα και τα σχέδια του Art Nouveau, εξακολουθεί να επενδύεται σε μια ανησυχητική συναισθηματική ένταση και έναν ακόρεστο ερωτισμό.
Ο Schiele κατέληξε να εγκαταλείψει την Ακαδημία το 1909, απογοητευμένος από το συντηρητικό της στυλ και το αυστηρό παραδοσιακό δόγμα, και ως εκ τούτου ίδρυσε τη «New art group» με άλλους ριζοσπαστικούς και δυσαρεστημένους μαθητές.
Βαν Γκογκ: Η μελαγχολική μορφή του μεταϊμπρεσιονιστή ζωγράφου
Οι αυτοπροσωπογραφίες και τα πορτραίτα του εξερεύνησαν την εξέλιξη της ανθρώπινης ψυχής και σεξουαλικότητας.
Ο Γερμανός ιστορικός τέχνης και επιμελητής Manfred Schneckenburger σχολίασε μια «ζωγραφική ψυχανάλυση» που εκτείνεται σε όλο το έργο του Schiele.
Ο Egon Schiele εργαζόταν κατά τη διάρκεια της εμφάνισης της φροϋδικής ψυχανάλυσης (ο Freud έζησε επίσης στη Βιέννη σε αυτή την περίοδο). Τα πορτραίτα του και οι αυτοπροσωπογραφίες του επιδιώκουν επίσης να δώσουν μια εικόνα για την ανθρώπινη κατάσταση και τις πολλαπλές λειτουργίες του νου.
Οι αυτοπροσωπογραφίες του είναι μερικά από τα πιο περιπλανημένα και αντικειμενικά βασανισμένα έργα του, όχι μόνο που αντιπροσωπεύουν τον εαυτό του, αλλά τον αναζητούν επίσης.
Ο Schiele συχνά έγραφε ότι είχε τον καταναγκασμό και την εσωτερική ανάγκη να δημιουργήσει αυτοπροσωπογραφίες, που με τη σειρά τους έγιναν μια «οικεία μονολογική αποκάλυψη της προσωπικότητάς του».
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Schiele εργάστηκε ως υπάλληλος σε στρατόπεδο POW κοντά στην πόλη Mühling, όπου του επιτράπηκε να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει φυλακισμένους Ρώσους αξιωματικούς.
Ένα σημαντικό κεφάλαιο της έκδοσης TASCHEN είναι αφιερωμένο στο έργο του Schiele κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κατά την οποία η εικόνα του ανθρώπου ήταν βυθισμένη με τους μακροχρόνιους φόβους του για αποξένωση, σωματική βλάβη και ψυχική διάλυση.
Τα πορτραίτα του παρουσίαζαν πρωτίστως τα θηλυκά του καθίσματα στο γυμνό από αποκαλυπτικές και σαφείς γωνίες. Ήταν ένας έντονος συλλέκτης της ασιατικής τέχνης, όπως και ο Klimt. Λέγεται ότι διέθετε μία από τις καλύτερες συλλογές ιαπωνικής erotica στη Βιέννη.
Παραλληλισμοί μπορούν να γίνουν μεταξύ της ρητής απεικόνισης του Schiele για τα γυναικεία γεννητικά όργανα και της παράδοσης των ιαπωνικών εκτυπώσεων ξύλου, όπως η Shunga.
Για παράδειγμα, τα μαύρα και κόκκινα γεννητικά όργανα που εμφανίζονται στις εικόνες του 1911, τα χρώματα των οποίων αντιβαίνουν με το χλωμό δέρμα των γυναικείων μοντέλων του, είναι ένα εξέχον μοτίβο ιαπωνικής τέχνης.
Ωστόσο, η άρνηση του Schiele να ρίξει αυτές τις γυναίκες ως παθητικές αντιστάθηκε στο πρόβλημα του ανδρικού βλέμματος μέσα σε τόσες άλλες απεικονίσεις του γυναικείου γυμνού στη δυτική τέχνη.
Καθ ‘όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, ο Egon Schiele προτίμησε να πληρώσει πόρνες για να του ποζάρουν σε μη συμβατικές στάσεις, σε αντίθεση με τη χρήση συμβατικών γυναικείων προτύπων.
Τα παιδιά του δρόμου, τα νεαρά κορίτσια, οι ξαπλωμένες έγκυοι, οι λεσβίες και τα νεογέννητα μωρά εμφανίζονται επίσης σε όλη τη δουλειά του.
Η όλη πρακτική του Schiele επικεντρώθηκε στο να φέρει έντονο συναισθηματικό περιεχόμενο σε ισορροπημένη επίσημη δομή, προκειμένου το ανθρώπινο άτομο να καταλάβει τον κόσμο γύρω του.
Τα αρχειακά έγγραφα δείχνουν ότι ο Egon Schiele δοκιμάσε το χέρι του στην ποίηση από το 1903 και έπειτα. Γράφει ποιήματα αγάπης καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1906, όντας μόλις 16 ετών. Θεωρείται γλωσσοπλάστης.
Έδωσε επίσης στους καλλιτέχνες του μεγάλους φορτισμένους ποιητικούς τίτλους. Η ένταση των λογοτεχνικών επιδιώξεων του Schiele αντικατοπτρίζει την εξπρεσιονιστική καλλιτεχνική του πρακτική.
Μετέδωσε εμπειρίες και παρατηρήσεις όχι μόνο με ζωγραφικά αλλά και με γλωσσικά μέσα και αφοσίωση στην ανάπτυξη μιας ριζοσπαστικής και διακριτικής μορφής εναλλακτικής επικοινωνίας.
Η εμπλοκή του Schiele και η αντιπαράθεση της σεξουαλικότητας, της επιθυμίας και της ανθρώπινης εμπειρίας στην ανεπιθύμητη γοητευτική δόξα του έχουν επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες.
Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι ο Francis Bacon, ο οποίος ασχολήθηκε παρομοίως με τη σχέση του ανθρώπινου σώματος με την ψυχολογική αγωνία. Άλλοι καλλιτέχνες περιλαμβάνουν τον Julian Schnabel και τον Jean-Michel Basquiat.
Ο David Bowie γνώρισε το έργο του Schiele όταν ζούσε στο Βερολίνο τη δεκαετία του 1970. Τα καλύμματα του LP από την εποχή είναι προφανώς εμπνευσμένα από την τοποθέτηση των σκελών και των αριθμών από τον Schiele.
Μια σημαντική σύγκριση έχει γίνει μεταξύ της αυτοπροσωπογραφίας του Schiele όπως ο Saint Sebastian (1914) και του Bowie’s 1979 Cover Lodger.
Με τη σειρά του, ο Tracey Emin γνώριζε το Schiele μέσω αυτής της κάλυψης LP.
Το 2015, το Μουσείο Leopold στη Βιέννη διοργάνωσε μια έκθεση που αντιπαραθέτει το έργο του Emin και του Schiele, λόγω του καθεστώτος των καλλιτεχνών ως «τρομερού τρομακτικού» και της δέσμευσής τους σε περίπλοκα προσωπικά θέματα και αυτοπροσωπογραφία.