Την άνοιξη του ’13 γνωρίσαμε το σκοτεινό και σκανδαλώδη κόσμο της πολιτικής μέσα από τη σειρά “House of Cards” της οποίας το στίγμα έχει χαραχθεί με πρωτοφανή τρόπο στην σύγχρονη ποπ κουλτούρα.
“A cat likes to play with a mouse before the killing blow.” – Frank Underwood
Το ‘House of Cards‘ βασίζεται στο πλέον κλασσικό, ομώνυμο πολιτικό θρίλερ του BBC, που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του ’90. Η κύρια ιδέα φυσικά προήλθε από μια νουβέλα με συγγραφέα τον Michael Dobbs – νυν εκτελεστικό παραγωγό της αμερικανικής διασκευής αλλά και μέλος της ομάδας σεναριογράφων.
Η δραματική σειρά ήδη από την αρχή της προβολής της έχει καταφέρει να γίνει ένα από τα δυνατότερα χαρτιά του Netflix. Αυτό διότι στηρίχθηκε σε ένα πρωτόγνωρο και επαναστατικό μοντέλο τηλεθέασης – την online διάθεση των επεισοδίων ολόκληρου του κύκλου την ίδια στιγμή.
Από την πρώτη κιόλας σεζόν ξεχώρισε, έχοντας κερδίσει τρία βραβεία EMMY, συμπεριλαμβανομένου εκείνου της καλύτερης σκηνοθεσίας, για τον διευθυντή παραγωγής David Fincher, ενώ ο Kevin Spacey απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου ανδρικού ρόλου σε δραματική σειρά για την ερμηνεία του.
Η ιστορία πριν (και πίσω από) την επιτυχία
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας ασκούμενος σε ένα μικρό και ανεξάρτητο στούντιο παραγωγής δεν σταμάταγε να μιλάει για τη βρετανική μίνι-σειρά. Οι συνεργάτες του τη μελέτησαν και αποφάσισαν να αγοράσουν τελικά τα δικαιώματα από τον συγγραφέα κάποια στιγμή μέσα στο 2008.
Το στούντιο πλάσαρε το project στον σκηνοθέτη David Fincher (βλέπε ‘Gone Girl’, ‘Fight Club’) και εκείνος έδειξε άμεσα ενδιαφέρον. Μοναδικό του αίτημα ήταν να γίνει τηλεοπτική σειρά και όχι ταινία. Ήθελε να επενδύσει σε περιεχόμενο μακράς μορφής (long-form content) καθότι είναι της άποψης ότι οι καλύτεροι ρόλοι, από πλευράς ανάπτυξης χαρακτήρα, τα δέκα τουλάχιστον τελευταία χρόνια, έχουν γραφτεί για τη μικρή οθόνη.
Με τον Fincher πλέον στην ομάδα και τον Kevin Spacey ως πιθανό πρωταγωνιστή, το στούντιο άρχισε να παζαρεύει τη σειρά σε διάφορα δίκτυα, όπως HBO, Showtime και AMC. Τελικά, η Netflix κέρδισε τη ‘δημοπρασία’ έπειτα από μια έρευνα που έκανε στις συνήθειες των χρηστών της σχετικά με το αν υπάρχει κοινό για μια τέτοιου είδους σειρά.
Το αποτέλεσμα της έρευνας έδειχνε μάλιστα τόσο ελπιδοφόρο που η Netflix δεν έμεινε στην παραγγελία ενός μονάχα ‘πιλοτικού’ επεισοδίου. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα δίκτυα, εκείνη ζήτησε δύο ολόκληρους κύκλους, δηλαδή 26 επεισόδια στο σύνολο με το κόστος να φθάνει τα 100 εκατομμύρια. Επί της ουσίας πόνταρε σε ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα στη βιομηχανία των μέσων μαζικής ψυχαγωγίας και απ’ ότι αποδείχθηκε δεν έπεσε έξω.
Λίγα λόγια για την υπόθεση (και τον κεντρικό χαρακτήρα)
Η βραβευμένη σειρά εξελίσσεται σε μια σύγχρονη Ουάσινγκτον και καταγράφει το χρονικό αναρρίχησης ενός αδίστακτου πολιτικού, με τη βοήθεια της γυναίκας του, σε θέσεις μεγαλύτερης ισχύος. Μέσα από περίτεχνα και δαιμόνια παιχνίδια συνωμοσίας και εκδίκησης γινόμαστε μάρτυρες μιας στυγνής και μακιαβελικής θεώρησης πραγμάτων στο στήσιμο μιας πολιτικής σκηνής προς ιδίον όφελος.
Στη μία γωνία του δωματίου έχουμε, λοιπόν, τον Francis ‘Frank’ Underwood, έναν ετοιμόλογο, τελειομανή και πανούργο σε βαθμό ιδιοφυΐας αντιήρωα. Πλάι του έχουμε την καλλονή και ακτιβίστρια γυναίκα του Claire Underwood, υπεύθυνη μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης, μια δυναμική και επιβλητική φυσιογνωμία. Απέναντι τους, στέκονται όλοι οι υπόλοιποι.
Όλα ξεκινάνε όταν ο Frank δεν ανταμείφθηκε με την υπουργική θέση που του είχαν υποσχεθεί στο κόμμα το οποίο είχε βοηθήσει να κερδίσει στις εκλογές. Η εξέλιξη αυτή οδηγεί σε μια παρτίδα για έμπειρους παίχτες. Η τράπουλα της πολιτικής αυτής ίντριγκας στήνεται αφενός τόσο προσεγμένα και αφετέρου με τον πιο αντισυμβατικό και ωμό τρόπο που υπάρχει.
Κατά τη διάρκεια του μελετημένου στησίματος των ‘καρτών’, ο δολοπλόκος Underwood αναρριχάται στις βαθμίδες της πολιτικής ιεραρχίας. Δίχως να χάνει πολύτιμο χρόνο, επιστρατεύει όποια ανορθόδοξα και βρώμικα μέσα διαθέτει, καταφέρνει να καταστρέψει οποιονδήποτε σταθεί εμπόδιο στον έναν αληθινό του στόχο – την εκπόρθηση του Λευκού Οίκου.
Ο Frank Underwood είναι το πρότυπο ενός λομπίστα. Τον διακατέχει μια αιθέρια ψυχραιμία η οποία δίνει στο χαρακτήρα του μια περισσότερο κρύα και απόκοσμη εντύπωση. Τίποτα από όσα λέει, όσα κάνει και όσα πράττει, δεν είναι στην τύχη. Διαθέτει ένα έμπιστο και άρτια κουρδισμένο επιτελείο ανθρώπων, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι εμπιστεύεται κάποιον άλλον εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό.
Μερικές από τις πιο εμβληματικές ατάκες του πρωταγωνιστή
«Για όσους από εμάς που αναρριχώνται στην τροφική αλυσίδα, δεν μπορεί να υπάρξει έλεος. Υπάρχει, όμως, ένας μόνο κανόνας: Κυνηγήστε ή θα σας κυνηγήσουν.»
«Χαιρετίστε με το δεξί σας χέρι, αλλά κρατήστε μία πέτρα με το αριστερό.»
«Υπάρχουν δύο ειδών πόνοι. Ο πόνος που σε κάνει δυνατό ή ο άχρηστος πόνος. Αυτός που σε κάνει μόνο να υποφέρεις. Και δεν έχω καμία ανοχή για άχρηστα πράγματα.»
«Ο δρόμος προς την εξουσία είναι στρωμένος με υποκρισία και απώλειες.»
«Ένας σπουδαίος άνθρωπος είχε πει ότι τα πάντα έχουν να κάνουν με το σεξ. Εκτός από το σεξ. Το σεξ έχει να κάνει με την εξουσία.»
«Από όλα τα πράγματα που εκτιμώ πολύ, οι κανόνες δεν είναι ένα από αυτά.»