Οι ρίζες αιμοδοτούν την ύπαρξη μες την φύση…
Κατά καιρούς σίγουρα έχεις γνωρίσει ανθρώπους που έχουν αδυναμία σε κάποιο στοιχείο της φύσης, ίσως γιατί τελικά βρίσκουν στοιχεία της προσωπικότητάς τους εκεί. Εδώ θα επικεντρωθούμε στα δέντρα και στο πόσες ομοιότητες έχουμε με αυτά μέσα από τη δική μας φύση, την ανθρώπινη.
Υπάρχουν πολλές μελέτες που προσπαθούν να εξηγήσουν τι σημαίνει η στάση του σώματος και πως να την ερμηνεύουμε. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτή η γλώσσα είναι αυτή που προδίδει όσα ποτέ δεν θα ακουστούν αλλά εμείς χρειάζεται να γνωρίζουμε. Πόσες όμως είναι οι ομοιότητες του ανθρώπινου κορμιού με έναν κορμό δέντρου; Πόσο διαφορετικά αντιδράνε αυτές οι δύο οντότητες μέσα στο περιβάλλον τους όταν οι ρίζες που τα στηλώνουν χειμωνιάζουν και θεριέουν;
Ένα ποίημα που διαπραγματεύεται ακριβώς αυτό…
“ Κορμ (ο) ί “
Τα κεντρώματα στα δέντρα,
σαν τα χέρια μες στις τσέπες,
χουφτιάζουν σφιγμένα
πάνω στον κορμό.
Κορμί, απ’ τα νύχια πελεκημένο
θρέφει τ’ αγκάθια των ψυχών
που έμελλε στους όψιμους καιρούς
εσωχιές να το βλαστίσουν.
Και εκείνος ο καιρός,
που τις νύχτες με μεγαλώνει,
πάντα θα γυρίζει
στα ένστικτα,
στις ρίζες που μας διψούν.
Γιατί τα ένστικτά υπάρχουν και εμφανίζονται στους χειμώνες για να μας προστατέψουν. Να μας κρατήσουν μάχημους, κόντρα με τους ανέμους… 