Ο Χρήστος και ο Αντώνης γράφουν τις δικές τους προτάσεις για ένα σαββατοκύριακο λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Επιμέλεια: Χρήστος Σκρέτας,
Αντώνης Μαντζαβίνος
Έχεις μήπως βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια;
Είσαι από αυτούς που έχουν εγκλωβιστεί στην Αθήνα, μήνα Αύγουστο και πια νιώθεις στο πετσί σου, το τι εννοούσαν άραγε πριν από χρόνια οι Τρύπες με το «Αθήνα είσαι καμίνι»;
Μήπως θα ήθελες να σηκωθείς για λίγο από την λιωμένη πολυθρόνα σου και να κάνεις κάτι, ώστε να ανεβάσεις την αδρεναλίνη σου (μιας που πιάσαμε τις Τρύπες);
Εάν κάτι από τα παραπάνω σου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον τότε μην σταματάς να σκρολάρεις. Επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους (λένε), σε προειδοποιούμε από τώρα πως πρέπει να είσαι -έστω και λίγο- μαζόχας για να ακολουθήσεις τις προτάσεις μας για ένα χαλαρό (;) σαββατοκύριακο!
Πάρε το αγαπημένο backpack σου, τις flip-flop παντόφλες που όλοι κράζουν στο facebook, παγωμένα μπουκαλάκια με νερό, αντι-ηλιακό -όπως μας αρέσει να το λέμε- και φυσικά… το πιο γκομενοπαγίδα μαγιό σου!
Είστε έτοιμοι; Αρχίζουμε…
Ξύπνα ένα Σάββατο πρωί αλά στρατό τύπου και πήγαινε, όσο πιο γρήγορα μπορείς, στο Πεδίον του Άρεως. Κάπου εκεί πίσω επί της οδού Φιλελλήνων, πίσω από την ΑΣΟΕΕ, υπάρχει κάτι ασύλληπτο! Κρύβεται ένας νέος κόσμος από «Αφετηρίες» πολλών και διαφορετικών νέων περιπετειών… Κάπως έτσι ξεκίνησε η μέρα μας με τον φίλο μου τον Αντώνη! Με μισόκλειστα γοητευτικά μπλε μάτια (ναι, έχουμε και οι δύο) επιλέξαμε τη δική μας περιπέτεια. Ήταν ψηλή, όμορφη ντυμένη στα πορτοκαλί και γύριζε στο όνομα «ΑΘΗΝΑ-ΣΟΥΝΙΟ». Ο φίλος μου Αντώνης κάθισε στη θέση 25 και ‘γω στη θέση 26.
Σκηνή πρώτη
Η πρώτη έκπληξη δεν άργησε να μας βρει…
Συγγρού-Φιξ | Ώρα: 09.16.
Το λεωφορείο είναι ασφυκτικά γεμάτο με όρθιους και καθήμενους υποψήφιους κολυμβητές και σφίχτες, διάφορες κυρίες Νίτσες, αλλά και απλούς ταξιδιώτες της γραμμής. Κατάλαβες, να σου θυμίζει εκείνες τις σκηνές του παλιού αθάνατου ελληνικού κινηματογράφου, οπού θαρρείς πως θα πεταχτεί η Αλίκη Βουγιουκλάκη και κάποιος φίλος της με κιθάρα και θα είναι όλοι μια όμορφη παρέα παίζοντας με το τόπι μέσα στο πούλμαν.
Ή αν ανήκεις στην κατηγορία των λιγότερο ρομαντικών…
Θα μπορούσες να παρομοιάσεις το ανεπανάληπτο ελληνικό σκηνικό με εκείνη την αξέχαστη σκηνή του αγαπημένου μου κινουμένου σχέδιο «ο Βασιλιάς των Λιονταριών», (όπου για κάποιο περίεργο λόγο πάντοτε έκλαιγα όταν την έβλεπα). Ο Μουφάσα πεσμένος και νεκρός πια στη χαράδρα και τα βουβάλια να τρέχουν δίχως έλεος. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία θεατή.
Και επειδή ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΣ θυμηθείτε και αυτήν τη σκηνή!
Για καλή μας τύχη μείναμε απλώς στριμωγμένοι!
Οι γιαγιάδες και οι παππούδες από τη μία να τσακώνονται, η νεολαία από την άλλη να βάζει κακόγουστα τραγούδια με το κινητό τους, χωρίς να σέβονται κανέναν και κάπως έτσι περάσαμε στη δεύτερη σκηνή.
Σκηνή δεύτερη
… Και ενώ το δρομολόγιο καλά κρατεί, κάπου στη Γλυφάδα, τσουπ ανεβαίνει ο εισπράκτορας για τα εισιτήρια. Όλη αυτή την ώρα κόσμος έμπαινε και έβγαινε από το λεωφορείο χωρίς εισιτήριο, αλλά για εμάς τους γκάγκαρους κάτι τέτοιο είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό. Άλλωστε, έχουμε κάνει και διακοπές σε ελληνικά άιλαντς και ξέρουμε τι σημαίνει αθάνατο ελληνικό ΚΤΕΛ. Όμως πίσω μας ακριβώς καθόντουσαν κάτι Γάλλοι και πιο πίσω είχαν τα παιδιά τους, ένεκα ότι ήταν πολιτισμένοι άνθρωποι. Έπρεπε να δείτε τις φάτσες τους σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Η προσωποποίηση του πολιτισμικού σοκ. Και τότε μας ήρθε….!
Σκηνή τρίτη
Ώρα 11.00. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΜΕΣΑ ΑΛΚΟΟΛ. Εγώ δηλαδή, γιατί ο Αντώνης ήταν με 2 ώρες ύπνο -πάλι- και προτιμούσε αρχικά κάτι περισσότερο σε καφεΐνη!
Κάπως έτσι λοιπόν, το Σούνιο έγινε Ανάβυσσος! Βρήκαμε καταφύγιο σε μια παραλία εξαιρετικά οργανωμένη, καθαρή και με αρκετά ικανοποιητικό beach bar (ευτυχώς!), βρεχόμενη με καταγάλανα κρυστάλλινα νερά.
Το όνομα αυτής «Παλαιά Φώκαια».
Ήταν ο προσωπικός μας παράδεισος! Μη ξεχνάτε, πως όλα αυτά που σας περιγράφουμε, βρίσκονται μόλις 25χλμ μακρυά από την Αθήνα. Ποτέ δεν αγάπησα περισσότερο αυτή τη πόλη που είναι καμίνι (αλήθεια δεν υπονοώ κάτι περί δημάρχου, απλά μου έχει κολλήσει το συγκεκριμένο τραγούδι).
Σκηνή τέταρτη
Τώρα, μόνο ένα πράγμα έλειπε: να διώξουμε την ένταση και τα νεύρα από το ταξίδι!
1η γύρα: Φυσικά ξεκίνησα με μια corona, το σήμα κατατεθέν του καλοκαιριού συνδυασμένη με πινελιές από house μουσική.
Η παραπάνω φωτογραφία δεν αποτελεί με οιονδήποτε τρόπο τοποθέτηση προϊόντος.
Αλλά δεν έγινε τίποτα… Είχαμε ακόμη νεύρα.
Το μπάνιο στη θάλασσα ήρθε για να καλύψει το όποιο κενό μέσα μας. Όπως κάθε θάλασσα της Αττικής που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και στη συγκεκριμένη πρέπει να περπατήσεις αρκετά για να βαθύνει. Μόλις όμως μπεις στα βαθειά νιώθεις, πως είσαι στον παράδεισο. Κολυμπήσαμε αρκετή ώρα, πνιγήκαμε κανά δυο φορές, αλλά το μόνο που σκεφτόμασταν είναι τι κρίμα που δε μπορούσαμε να έχουμε το cocktail μαζί μας και να είμαστε ξαπλωμένοι πάνω σε κάποιο φουσκωτό, κατά προτίμηση με τη μορφή πάπιας.
Σκηνή πέμπτη
2η γύρα: Cocktails! Τι καλύτερο από ένα mohito και ένα apple martini; Ή μήπως 2 mohitos και 2 apple martinis; Το πιάσατε το νόημα…
Ξαφνικά, τις γιαγιάδες τις αγαπήσαμε λίγο περισσότερο, το ηχείο πάνω από το κεφάλι μας δε μας ενοχλούσε καθόλου πια και αυτά τα συμπεθάστατα παιδιά δίπλα μας αν και μόνο συνεσταλμένα δεν τα χαρακτηρίζεις, τους δικαιολογήσαμε κάπως καλύτερα, αναπολώντας και τα δικά μας καμώματα στην ηλικία τους.
Αυτό, που όμως πραγματικά θα μείνει ανεξίτηλο στο μυαλό μας από το mini ταξίδι, ήταν οι Γάλλοι. Τους Γάλλους τους είχαμε αγαπήσει από την αρχή, από τις ενδιαφέρουσες εκφράσεις τους και μόνο!
Σκηνή έκτη
Η στιγμή της αναχώρησης | Ώρα 19.30
Το χαμόγελο πια οριστικά ζωγραφισμένο στα όμορφα πρόσωπα μας και να μπορείτε να μας βρείτε πια στη γαλαρία του λεωφορείου (όπως τότε στην πενθήμερη, θυμάσαι;) στις θέσεις 48 & 49.
Κάποιοι νέοι δίπλα μας άκουγαν δυνατά ποπ μουσική και… οι Γάλλοι να έδειχναν σα να μην έχουν συνέλθει ακόμη από το αρχικό τους σοκ. Ναι ήταν πάλι στο ίδιο λεωφορείο! Αυτή τη φορά είχαμε κάτσει δίπλα στα παιδιά και όχι στους γονείς, καθώς οι γονείς θέλησαν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στις ίδιες θέσεις, που ήταν πιο πριν.
Συμπερασματικά, παρ’ όλη τη ταλαιπωρία… η μονοήμερη εκδρομή άξιζε! Σηκωθήκαμε από το καναπέ μας, κάναμε μπάνιο σε μια καθαρή και ρηχή θάλασσα, ήπιαμε, την «ακούσαμε» και ήμασταν πια έτοιμοι να αντέξουμε να ακούμε τα προβλήματα με το γκόμενο που έχει η κυρία Κούλα από τη παρέα μας.
Μιας που έχουμε την προσοχή σας, σας κρατήσαμε για το τέλος την τελευταία σκηνή. Ένα extra tip.
Σκηνή έβδομη
Πολλή προσοχή στους δρόμους. Να κυκλοφορείτε με το δικό σας μέσο, εφόσον ήσαστε νηφάλιοι και φορώντας τη ζώνη ή το κράνος σας… Στο τέλος της ημέρας, αυτό ήταν το πραγματικά άσχημο περιστατικό, που γίναμε θεατές και όχι το Υπεραστικό ΚΤΕΛ.
Κοντά στο Φλοίσβο!
Αν δεν σου άρεσαν οι προτάσεις μας, έλα να μας προτείνεις το δικό σου χαλαρό σαββατοκύριακο!
Το ξέρεις πως αυτή τη περίοδο αναζητούμε αρθρογράφους; 😉