Μια urban συνέντευξη με την Μάριον Παλιούρα
Το κορίτσι αυτό που λέγεται Μάριον Παλιούρα το ανακάλυψα τυχαία πριν μερικούς μήνες στο tumblr. Μου έκαναν σίγουρα εντύπωση τα παντζαροκοκκινορόζ μαλλιά της (Μοιραράκη calling) τα οποία υποστηρίζει τρομερά, αλλά ακόμα περισσότερο το bio της που γράφει: ‘‘Η Marion βοηθάει την πόλη να ξεπεράσει τα κόμπλεξ της”.
Κι αλήθεια πόσα κόμπλεξ έχει να ξεπεράσει αυτή η πόλη; Όταν σκέφτηκα αυτή τη νέα στήλη, η Μάριον μου ταίριαξε απόλυτα, με το στυλ που ήθελα να της δώσω και νιώθοντας τα θετικά της vibes, αποφάσισα να μου την εγκαινιάσει.
Η Μάριον Παλιούρα είναι απ’ τα κορίτσια που τα θες για φίλη σου. Σχεδόν αποστομωτικά ειλικρινής και ντόμπρα λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος. Είναι προσγειωμένη, κορίτσι της διπλανής πόρτας και ταυτόχρονα έχει αυτό το κάτι συναρπαστικό, κάτι από άλλη εποχή. Απολαύστε την!
Άρχισα να τη ρωτάω για το tumblr πριν ακόμα ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, είχα περιέργεια να μάθω γιατί και πώς το ξεκίνησε.
”Πριν χρόνια ήθελα να κάνω ένα λίγο πιο προσωπικό δώρο σε ένα αγόρι μου. Έτσι, έβγαλα μια γυμνή φωτογραφία απ’ τη μέση και κάτω και την τύπωσα σε μία μπλούζα. Όταν είδα το αποτέλεσμα είπα, οκ ώστε έτσι είσαι γυμνή, όχι κι άσχημα. Ένιωσα πολύ ωραία με το εαυτό μου. Αυτό το συναίσθημα ήθελα να το μεταδώσω και σε άλλους ανθρώπους, να νιώσουν ωραία με τη γυμνή εικόνα τους.” Η Μάριον είχε κάνει μια μικρή διακοπή απ’ τη σελίδα της αλλά επέστρεψε δριμύτερη!
Mιλάμε για την Αθήνα ενώ με πάει στο αγαπημένο της μέρος, την οδό Ηπίττου. Ποιος θα ήταν η Αθήνα αν ήταν άνθρωπος;
”Η Rihanna”, μου λέει αυθόρμητα και μετά το ξανασκέφτεται. ”Ναι η Rihanna είναι γιατί έχει αυτό το trashy chic, αυτό είναι η Αθήνα σκουπιδαριό, σαπίλα και ταυτόχρονα είναι γαμάτη ρε φίλε. Έχεις τα σκουπίδια, τις μηχανές μες στη μέση, τ’ αυτοκίνητα, ο ένας πατάει τον άλλον, μισογκρεμισμένα κτίρια, εγκαταλελειμένα, βρώμα, κατρουλίλα στα στενά κι όμως συγκλονιστικά όμορφη σε σημεία.”
“Αλλά, ήθελα και κάτι πιο παλιακό. Ξέρεις τι είναι η Αθήνα; Η Rihanna κι η Baddie Winkle”, λέει θριαμβευτικά. ”Στρουθοκαμιλίζω βέβαια λίγο με την Αθήνα, όταν κάτι δε μ’ αρέσει κλείνω τα μάτια, γυρνάω το κεφάλι απ’ την άλλη και στην επόμενη γωνία ξέρω ότι πάλι, θα μ’ αρέσει. Θ’ άλλαζα σίγουρα τους άστεγους, θα τους έβαζα σε σπίτια. Θα άφηνα ίδιους τους καλλιτέχνες των δρόμων, μουσικούς, χορευτές, γκραφιτάδες, ζογκλέρ.”
Η Μάριον Παλιούρα μεγάλωσε στο Περιστέρι αλλά τέλειωσε το Αρσάκειο Εκάλης. Κάπως έτσι έμαθε να επιβιώνει και να προσαρμόζεται σε διάφορες κατάστασεις. Επηρεαζόταν απ’ το σχολείο αλλά κι απ’ την περιοχή που μένει. Είναι υβρίδιο όπως μου λέει κι η ίδια.
Χρησιμοποιεί πολύ τη λέξη βαριέμαι κάτι που είναι στα resolutions της για το 2016, στο γραφείο τη φωνάζουν ξινιόλα κι οι φίλες της τη βρίσκουν οξυδερκή. ”Στην παρέα μας έχουμε ένα secret code, η κάθε μια ειδικεύεται σε άλλον τομέα. Σε μένα έρχονται για συμβουλές στα γκομενικά. Δεν είμαι η κατάλληλη για συμβουλές καριέρας. Θα την πω τη γνώμη μου αλλά μέχρι εκεί.”
“Εμπνέομαι απ’τις φίλες μου κι απ’τις σχέσεις γενικά με τους ανθρώπους. Τσακωνόμαστε σαν τις κότες μερικές φορές, βγαίνουμε έξω και φτιάχνουμε ιστορίες με αγνώστους. Είμαι κατίνα αλλά το κρύβω τεχνιέντως. Ναι, έχω ψάξει κινητό τηλέφωνο κι ας το απενεχοποιήσουμε επιτέλους. Κι όχι δε θα συζητήσουμε για το ότι έψαξα το κινητό σου, αλλά για το τι βρήκα.”
Πριν τη γνωρίσω ένιωθα πως την ξέρω αρκετά διαβάζοντας τα κείμενα της. Θέλει θάρρος να γράφεις αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι και να δείχνεις ακριβώς πως αισθάνεσαι για την κάθε κατάσταση. Κι όμως η Μάριον το καταφέρνει και εσύ είσαι μπροστά σε μια οθόνη και κουνάς το κεφάλι συγκαταβατικά.
”Δεν το κρύβω όταν μου συμβαίνει κάτι. Το αφήνω να φαίνεται στο γράψιμο. Είμαι σε φάση που σηκώνομαι, είχα σταματήσει να κάνω πράγματα επειδή μου άρεσαν, τα έκανα επειδή έπρεπε. Απογοητεύομαι απ’ τους ανθρώπους, δεν μπορώ να προσποιηθώ”.
Δεν είναι καθόλου κακό αυτό, πετάγομαι. ”Όχι δεν είναι αλλά δεν είναι και διπλωματικό. Με λίγους ανθρώπους έχω σχέσεις. Έχω καταλήξει πως η μανία μου, ο εθισμός μου είναι οι άνθρωποι και τελικά με ρουφάνε, σε όλες τις σχέσεις δίνομαι φουλ. Υπάρχει φυσικά το ρίσκο να τα χάσεις όλα αλλά πάντα είναι τέλειο να αισθάνεσαι έτσι για έναν άνθρωπο.”
Τη ρωτάω για τον απόλυτο έρωτα, τον κινηματογραφικό…
”Δεν το έχω ζήσει αλλά το θέλω πολύ. Ξέρεις αυτό που είσαι με πολύ make up και λάμπεις ολόκληρη ενώ στην πραγματικότητα είσαι άβαφη, δεν υποπτεύεσαι τίποτα, η ρουτίνα δεν είναι ρουτίνα, υπάρχει ένας άνθρωπος που σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι. Η σκηνή στο δρόμο απ’το Notebook, που βαριέμαι κατά τ’ άλλα σαν ταινία, είναι κίνητρο για τις νέες σχέσεις.”
”Θέλω όταν νιώθεις κάτι για μένα να μου το δείχνεις. Έχουν χάσει οι άντρες τον ενθουσιασμό τους. Σπαταλάνε πάρα πολύ ενέργεια αναλύοντας τα ψυχολογικά τους, είναι λίγο μιεχ, δεν έχουν ενδιαφέρον για τίποτα και συνεπαγωγικά δεν έχουν κι αυτοί ενδιαφέρον σαν άνθρωποι. Δεν έχει πολύ πλάκα να βγάζεις τα ψυχολογικά σου στους άλλους, ούτε να γκρινιάζεις συνέχεια.”
Τη ρωτάω ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχει κάνει.
Να σημειωθεί ότι αυτές οι γυναίκες, ήταν μωρομάνες κι έκαναν μικροκλοπές για να μην είναι έξω και να μπορέσουν να επιβιώσουν.
”Ήταν σαν παιδικός σταθμός γεμάτος πιτσιρίκια, που έκαναν σαν τρελά, ένιωθαν ελεύθερα, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη διαφορά. ‘Οποτε το θυμάμαι αυτό με βοηθάει πολύ γιατί εκτιμώ όσα έχω, την ελευθερία μου, όσα ζω. Ίσως να μην ακούγεται τόσο ακραίο, αλλά θα το θυμάμαι σίγουρα για καιρό, ήταν hardcore.”
Θέλει να συγκατοικήσει πολύ με κάποια φίλη της αλλά προς το παρόν δε βγαίνουν οικονομικά. Το αγαπημένο της σπίτι είναι στην πλατεία Καρύτση με τα κόκκινα παντζούρια. Έχει φτιάξει κι ιστορία σχετικα.
”Θα μένει μια κυρία με γάτες που δεν έχει παιδιά και μια μέρα θα την πετύχω που θα ποτίζει τον κήπο της και θα θέλει παρέα. Κι εγώ θα της κάνω παρέα, θα της χαϊδεύω τις γάτες και μια μέρα θα πεθάνει – συγγνώμη κυρία – και θα μου αφήσει το σπίτι.”
Την καλύτερη παράσταση της ζωής της την έχει δει στη σκηνή Κοτοπούλη. Η Γκόλφω είναι φυσικά. ”Το Εθνικό Θέατρο είναι η Αθήνα που θέλουμε. Όχι κουλτουρέ αλλά με προσωπικότητα, φαντασία και δημιουργικότητα. Να σου διεγείρει το μυαλό συναισθηματικά, να σε βάζει να σκέφτεσαι, να γυρνάς σπίτι σου και να λες κάτι έζησα και σήμερα.”
Για το τέλος κράτησα φυσικά το φαγητό, σαν γνωστή κοιλιόδουλη. ‘‘Όχι πολύ φαγητό” μου λέει και νιώθω μια απογοήτευση, ”πολύ λιγούρα όμως”, έρχεται η καρδιά στη θέση της. ”Γλυκά πολλά και μακαρόνια, αυτή είναι ζωή. Υποκύπτω σε όλα, πάντα λειτουργώ με την καρδιά κι όχι με το μυαλό.”
Τη Μάριον Παλιούρα τη βρίσκετε στο Ladylike, Menshealth και φυσικά στο tumblr. Aκολουθήστε την και στο Instagram και θα θέλετε κι εσείς να γίνετε φίλοι της. (Εγώ πάντως έγινα) In Marion we trust!
Ένας άντρας μου έστειλε μέιλ ότι θέλει να τον φωτογραφίσω γυμνό (συνεχίζεται…)
