Η πρώτη βαθμίδα στο σουηδικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι η προσχολική εκπαίδευση, η οποία δεν είναι υποχρεωτική. Παρέχεται από το πρώτο έτος ηλικίας των παιδιών και προσφέρεται έως και κάτω από 6 ετών. Στα 6 έτη τα παιδιά μπορούν να εισαχθούν στο νηπιαγωγείο, που είναι και αυτό μη υποχρεωτικό. Παρεχόμενα από το κράτος είναι τα εξής: παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, παιδότοποι και κέντρα ελεύθερου χρόνου.
Η χρηματοδότηση αυτών των κρατικών παροχών καλύπτεται από διάφορους παράγοντες του συστήματος. Συγκεκριμένα, τα μισά έξοδα της προσχολικής εκπαίδευσης καλύπτονται από το Εθνικό Συμβούλιο Κρατικής Πρόνοιας και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν τόσο οι δήμοι/κοινότητες, όσο και οι γονείς, ανάλογα με το εισόδημά τους (ειδικότερα, οι γονείς καταβάλλουν ένα 3% του εισοδήματός τους). Το 2004, μόνο για ορισμένες κατηγορίες οικογενειών, ψηφίστηκε νόμος για δωρεάν προσχολική εκπαίδευση.
Η γενικότερη ιδεολογία του νηπιαγωγείου είναι να προσφέρει στο παιδί πληθώρα γνώσεων αλλά και την κατάλληλη προετοιμασία και συμφωνία με το φιλελεύθερο πνεύμα του κράτους. Με άλλα λόγια, δίνεται βάση στο να μάθουν τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι και στο να εισπράξουν αξίες, όπως αυτή της άρσης των ανισοτήτων, της συνεργασίας και της ανταπόκρισης στις ανάγκες που ολοένα και αυξάνονται με την πάροδο των χρόνων.
Αξιοσημείωτα είναι και κάποια χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού συστήματος σε αυτή την βαθμίδα, με τα οποία δεν είμαστε και τόσο οικείοι, λόγω του ότι έχουμε μεγαλώσει και γνωρίσει πολύ διαφορετική εκπαιδευτική πολιτική. Κάποια από αυτά είναι η τοποθέτηση παιδιών διαφορετικών ηλικιών στην ίδια τάξη και η τοποθέτηση παιδιών με ειδικές ανάγκες σε κανονικές τάξεις. Ιδιαίτερης, τέλος, σημασίας χρήζουν τα παιδιά μεταναστών, τα οποία διδάσκονται από δίγλωσσο προσωπικό.