“Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά μπορείς να καταστρέψεις το παρόν με το να στενοχωριέσαι για το μέλλον.” Γούντυ Άλλεν
“Δεν είμαι από αυτούς που συνηθίζουν να μιλούν με μίσος για το άγχος. Δεν είμαι από αυτούς που αγχώνονται και μπορούν να το ελέγξουν.”
Το άγχος μπορεί να δημιουργήσει αμέτρητα προβλήματα κυρίως δε ψυχοσωματικά. Τα χέρια τρέμουν, η αναπνοή σταματά, η όρεξη για φαγητό εξαφανίζεται. Είναι απειλή για την υγεία και αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Μπορεί να φέρει αμέτρητες αντιπαραγωγικές ώρες και αποτελέσματα αντίθετα από αυτά τα οποία αξίζουμε. Κατά αυτήν δε την περιγραφή το άγχος είναι εμπόδιο και μάλιστα από τα πιο δύσκολα να τα προσπεράσεις.
Μήπως υπερέβαλα στην παραπάνω προσπάθεια περιγραφής του; Όχι. Μήπως αναφέρομαι σε μια μόνο συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων, ξεχνώντας τους υπόλοιπους; Ίσως. Το άγχος για ορισμένους λειτουργεί αντιστρόφως. Πρόκειται κατ΄ αυτούς για το «εποικοδομητικό» άγχος, το λειτουργικό άγχος που πυροδοτεί ταχύτερες και αποτελεσματικότερες ενέργειες. Μερικοί κινητοποιούνται μια μέρα πριν την λήξη, για παράδειγμα, της εκάστοτε προθεσμίας, άλλοι μόλις μια μέρα πριν τις γραπτές εξετάσεις. Η ανησυχία και η αγωνία αυτή της τελευταίας στιγμής είναι αρκετή για να τους οδηγήσει τελικά σε θετικό αποτέλεσμα. Δεν συμβαίνει όμως πάντα σε όλους.
Δεδομένου πως είναι παραγωγικό και βοηθητικό, το «καλό» άγχος διακρίνεται από το ανυπόφορο «κακό». Το πρώτο είναι κινητήριος δύναμη, το δε δεύτερο η έναρξη κάθε αποτυχίας.
Στα κατάλληλα όρια το άγχος ίσως τελικά να είναι κάτι επιθυμητό. Ίσως μας βοηθά να είμαστε σε εγρήγορση και να πετυχαίνουμε περισσότερα πράγματα ταυτοχρόνως. Πρόκειται πάνω από όλα για την αξιολόγηση της έντασης του άγχους που έχουμε κάθε φορά σε συνάρτηση με το πόσο το αντέχει κάθε ξεχωριστό άτομο και πόσο πραγματικά εν τέλει τον βοηθάει.