Οι αρθρογράφοι του Frapress μοιράζονται τις “περιέργιές” τους. Οι αθώοι ψυχαναγκασμοί μπορούν να είναι ξεκαρδιστικοί!
Οι ψυχαναγκασμοί είναι μια ψυχική ασθένεια (ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ή ΙΨΔ-Obsessibe-compulsive disorder/OCD). Συνδέεται με το άγχος και εμφανίζεται πριν ή μετά την κατάθλιψη. Στο παρόν άρθρο δεν απαριθμώνται τέτοιου είδους ψυχαναγκασμοί, αλλά απλές περιέργειες που έχουμε όλοι μας.
Πόσες φορές έχουμε συνήθειες που μας φαίνονται τόσο περιέργες που λέμε στον εαυτό μας ή τον φίλο μας “αυτό που κάνω είναι ψυχαναγκαστικό”; Σε μια αναλαμπή ειλικρίνειας οι αρθρογράφοι του Frapress αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί σας τις πιο μεγάλες περιέργειες τους.
Αποδείχτηκε ότι όλοι είχαν έστω από μια. Κάτι που είναι εντελώς φυσιολογικό. Διαβάστε τες και αν τύχει να ταυτιστείτε μην αγχωθείτε…απλά υπάρχει κάποιος άλλος εκεί έξω που έχει την ίδια περιέργεια μ’εσάς. Οι ψυχαναγκασμοί μας είναι κοινοί και δεν είστε μόνοι!
Καθαριότητα
- Σκουπίζω μόλις φύγουν οι επισκέπτες.
- Καθαρίζω τους διακόπτες με οινόπνευμα.
- Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν υπήρχε μέρα που να μην πλένω τα χέρια μου πάνω από 30 φορές. Θα μου πείτε το να πλένεις τα χέρια σου δεν το λες ψυχαναγκασμό, αλλά ανάγκη και υποχρέωση. Τι γίνεται όμως όταν ξεπερνάει τις 10 φορές εντός της ημέρας; Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, ότι αγγίξω αμέσως μετά θα πλύνω τα χέρια μου. Σε σημείο αηδίας, όπως δηλώνουν συγγενείς και φίλοι. Είτε είμαι σπίτι, είτε στην δουλειά είτε σε έξοδο, ότι πιάσω αμέσως μετά θα τρέξω κάτω από μια βρύση.
Φαγητό / Μαγείρεμα
- Δεν μπορώ να βλέπω τη σοκολάτα να κυλάει έξω από την κρέπα
- Το πρωινό μου, το φτιάχνω μόνο εγώ. Tο γάλα (ναι πίνω ακόμα!) πρέπει να έχει την κατάλληλη θερμοκρασία, την σωστή δόση κακάο (ναι κακάο, φίλε αναγνώστη!) να σερβίρεται σε συγκεκριμένη κούπα και φυσικά να έχει καλαμάκι.
- Όταν σβήνω το μάτι της κουζίνας, είναι ζωτικής σημασίας να τοποθετηθεί ένα μπρίκι με νερό πάνω στο μάτι “για να απορροφήσει τη θερμότητα και να μην καεί το σπίτι”. Δε χρειάζεται σχολιασμό. Καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Ο παραλογισμός και οι ψυχαναγκαμοί όχι μόνο μου έχουν χτυπήσει την πόρτα, έχουν γίνει και συγκάτοικοι.
- Μoυ αρέσει η γεύση του μπέικον, αλλά δε μπορώ να φάω μπέικον. Για την ακρίβεια δε μπορώ καν να το βλέπω. Το σιχαίνομαι. Όταν όμως παραγγείλω πίτσα θα πάρω μια που έχει μπέικον και θα ζητήσω από τους φίλους μου να το αφαιρέσουν, γιατί δε μπορώ να το κάνω η ίδια.
- Δεν αντέχω να είναι κοντά μου άνθρωπος που κρατάει μαχαίρι – ακόμα και η μάνα μου. Μην με πλησιάσετε με μαχαίρι. Πλήζ.
- Κάθε μέρα όταν ξυπνάω έχω μια ιεροτελεστία. Θέλω να πιω τον καφέ μου στην μεγαλύτερη κούπα που βρήκα αφού έψαξα σε 10 μαγαζιά ή το μεγαλύτερο ποτήρι – αν είναι ζεστός ή κρύος αντίστοιχα – και να κάνω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας χωρίς να μιλήσω σε κανένα. Σε κανένα. Ούτε καλημέρα. Τίποτα! Σε περίπτωση που κάτι από αυτά πάει στραβά μπορεί να μου δημιουργηθεί μέχρι και πονοκέφαλος. Ο πρώτος καφές και το πρώτο τσιγάρο της ημέρας δεν είναι ψυχαναγκασμοί, είναι ιερά!
- Όποτε βλέπω ζαχαρόκυβους προσπαθώ να φτιάξω igloo.
- Eίναι να φτιάχνω γλυκό ή φαγητό. Μαύρη σου η μοίρα άμα πλησιάσεις. Δεν είναι τίποτα προσωπικό. Είναι καθαροί ψυχαναγκασμοί. Μπορεί να μην ακολουθώ καν τη συνταγή, αλλά αν δεν γίνει όπως το θέλω, μια σύγχυση την παθαίνω, ας πούμε .
- Όταν πίνω καφέ και πιο συγκεκριμένα όταν πίνω την Φραπεδούμπα μου, θέλω το καλαμάκι να είναι σπαστό… Παράγγελνα freddo espresso, άμα ήθελα ίσιο καλαμάκι. Επίσης θέλω να ανακατεύω με το καλαμάκι τον καφέ μου ακόμα και αν δεν χρειάζεται ανακάτεμα.
- Όταν αρθρογραφώ για το Frapress θέλω να πίνω ουίσκι με κόκα κόλα σε χαμηλό ποτήρι…Ακούς μάνα; Όχι στυμμένη πορτοκαλαδίτσα!
Υπολογιστής / Internet
- Όταν ήμουν μικρή, φοβόμουν τον υπολογιστή. Είχα διαρκώς τη φοβία ότι θα εκραγεί. Ειδικά όταν άρχιζε να γρυλίζει ο εκτυπωτής, πέρναγα από βασανιστήριο μέχρι να σταματήσει. Πλέον, πέρα από το ότι δε ζω χωρίς υπολογιστή, δε μπορώ ούτε να τον βλέπω βρώμικο και ατακτοποίητο. Και όταν λέω ατακτοποίητο δεν εννοώ καλώδια από δω κι από κει. Επιφάνειες εργασίας γεμάτες άχρηστα εικονίδια, εικόνες στο φάκελο της μουσικής, πεντακόσια προγράμματα να ανοίγουν στην εκκίνηση και να έχω τον άλλο να μου αναρωτιέται «γιατί κολλάει τόσο πολύ;». ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΟΥ (και δεν τον αξίζεις, for that matter). Το δικό μου λάπτοπ είναι πιο νοικοκυρεμένο κι από γερμανική δημόσια υπηρεσία. Όταν βλέπω ξένα λάπτοπ σε τέτοια χαοτική κατάσταση τα παίρνω μια αγκαλίτσα και ζητάω από τον ιδιοκτήτη να του το τακτοποιήσω. Ειλικρινά, ρωτήστε τους φίλους μου.
- Στο σπίτι κάθε φορά που μπαίνω στο Ιντερνετ έχω την τάση να ανοίγω συνέχεια καινούριες καρτέλες στο browser μου χωρίς κανέναν εμφανή λόγο να μπω σε κάποια καινούρια σελίδα και στη συνέχεια απλά τις κλείνω! Αυτό μπορεί να το κάνω και πάνω από 20 φορές σε 1 ώρα. Αυτά τα λίγα είχα να πω για μένα. Αν και λογικά με το που στείλω το συγκεκριμένο κείμενο στην αρχισυντάκτρια μου θα μου έρθουν κι άλλοι ψυχαναγκασμοί στο μυαλό as always.
Κινητό
- Έχεις το κινητό σου σε άλλο χώρο από αυτόν που βρίσκεσαι, και χτυπάει. Δεν το προλαβαίνεις, βλέπεις την αναπάντητη κλήση, είναι αριθμός που δεν τον γνωρίζεις και, αν είσαι εσύ, κάνεις μια κλήση στον αριθμό ή περιμένεις μέχρι να σε ξαναπάρει. Αν πάλι είσαι εγώ παίρνεις αμέσως τηλέφωνο και αν δεν το σηκώσουν ξαναπαίρνεις, και ξαναπαίρνεις, και ξαναπαίρνεις και συνεχίζεις εσαεί μέχρι να μάθεις ποιος ήταν, γιατί σε ήθελε και να μπορέσεις να κοιμηθείς πάλι ήσυχος το βράδυ. Έχω κάνει 12 κλήσεις σε άνθρωπο που απλώς πήρε λάθος αριθμό. Όταν το σήκωσε ήταν τρομοκρατημένος. Να μην μιλήσω για τις περιπτώσεις των τηλεφωνικών promotion που ζούνε το αντίστροφο της δουλειάς τους με εμένα που έμπλεξαν. Αντί να με πρήζουν αυτοί, τους πρήζω εγώ σε περίπτωση που δεν προλάβω τις κλήσεις τους. Την μέρα που θα καταφέρω να αφήσω κλήση από άγνωστο αριθμό στο κινητό μου χωρίς να τηλεφωνώ μανιακά σαν υστερικός γκόμενος, θα βγω έξω στους δρόμους χαμογελώντας και θα ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον. Μέχρι τότε απλά φροντίστε να είστε στις επαφές μου.
- Όταν έχω το κινητό μου στην τσέπη του παντελονιού μου και είμαι έξω για καφέ έχω συνεχώς την αίσθηση πως χτυπάει γι αυτό και το τσεκάρω κάθε λίγο και λιγάκι.
Μέσα Μαζικής Μεταφοράς
- Όταν χρησιμοποιώ το μετρό για τις μετακινήσεις μου πηγαίνω συνέχεια και μπαίνω μόνο στα πρώτα βαγόνια. Αυτό πραγματικά δεν ξέρω γιατί μου έχει κολλήσει.
- Υπάρχουν κάποιες στάσεις που χρησιμοποιώ συνέχεια πχ για να πάω στη σχολή μου. Έχω εντοπίσει ακριβώς σε ποιο σημείο της πλατφόρμας πρέπει να κάτσω ώστε όταν βγω από το βαγόνι να βρεθώ ακριβώς στο σημείο όπου βρίσκονται οι κυλιόμενες.Σε περίπτωση που φτάσω στην πλατφόρμα την ώρα που φτάνει και το μετρό προσπαθώ σπρώχνοντας, μερικές φορές και τρέχοντας να φτάσω στο σημείο που υπαγορεύουν οι ψυχαναγκασμοί μου.
Αντικείμενα και ψυχαναγκασμοί
- Οι οδοντόκρεμες πρέπει να πιέζονται σωστά, από πάνω προς τα κάτω και ΠΟΤΕ από τη μέση. Επίσης, πρέπει πάντα να ταπώνονται-καπακώνονται-βιδώνονται και να αφήνονται στη θέση τους. Σε διαφορετική περίπτωση, όχι μόνο χαλάς τη μέρα μου που ξυπνάω και βλέπω αυτό το ΧΑΟΣ, χαλάς και τη δική σου μέρα γιατί σε ξυπνάω για να το φτιάξεις και να αποκτήσει ο κόσμος ξανά την ισορροπία που στερήθηκε.
- Όταν βρίσκομαι κοντά σε αναπτήρα, πάντα μα πάντα θα τον αναβοσβήσω με μανία μέχρι να μου τον πάρει τελικά απτα χέρια ο ιδιοκτήτης του. Αυτό, διότι για πολύ καιρό δεν είχα μάθει την τεχνική του να τους ανάβεις, στοιχειωμένη από προειδοποιήσεις των γονιών μου για τους κινδύνους της φωτιάς, σαν τον Shir Khan απ΄ το βιβλίο της ζούγκλας ένα πράγμα (παρόμοιο δράμα και με τα σπίρτα).
Ρούχα
- Όταν βλέπω κουκούλα και τσέπες που να έχουν γυρίσει προς τα έξω πάω και τα φτιάχνω.
- Yπήρξε περίοδος που τα νύχια μου (ναι ,τα νύχια μου) έπρεπε να έχουν ασορτί χρώμα με τα ρούχα μου. Ευτυχώς πλέον οι ψυχαναγκασμοί μου μου επιτρέπουν να διαλέξω μια γκάμα χρωμάτων που ταιριάζουν μεταξύ τους και όχι μόνο ένα χρώμα.
Γραμματική
- Δε μπορώ να βλέπω αγγλικό ερωτηματικό σε ελληνική ερώτηση.Τι δουλειά έχει το αγγλικό ερωτηματικό σε ελληνική ερώτηση;;;;;;;
- Ξέρετε αυτές τις μονοσύλλαβες λέξεις που δε τονίζονται ποτέ όπως το “τι”..Ε μάθετε το επιτέλους!
Φοβίες
- Δε μπορώ να κολυμπήσω μόνη μου, λόγω υπερβολικής κατανάλωσης καρχαριοταινιών στην παιδική ηλικία. Φυσικά δεν έβαλα μυαλό, αφού ακόμα βλέπω σκουπιδοταινίες με τέρατα των βυθών, και ακόμα δηλώνω αφοσιωμένη κολυμβήτρια (εφόσον παρευρίσκεται παρέα). Ναι, αυτό αφορά και πισίνες οι ψυχαναγκασμοί δε νιώθουν από λογική.
- Έχω μια ανεξήγητη φοβία, συχνά πυκνά πως οτιδήποτε μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι κακό. Παραδείγματος χάριν μπορεί να περπατάω στον δρόμο και ναδω μια αιχμηρή γωνία, ή ένα αιχμηρό αντικείμενο και να σκεφτώ ότι μπορεί να γλιστρήσω, να πέσω και να βγάλω το μάτι μου. Τότε αλλάζω πεζοδρόμιο. Άλλο παράδειγμα: μπορεί να περνάω μπροστά από ένα σπίτι ετοιμόρροπο, γιαπί ή υπό κατασκευή και ξαφνικά φοβάμαι ότι μπορεί να γκρεμιστεί ή να πέσει κάτι βαρύ ακριβώς τη στιγμή που θα περνάω από κάτω. Πάλι αλλάζω πεζοδρόμιο. Ή, όταν λείπει κάποιος από το σπίτι και έχει αργήσει να γυρίσει, σκέφτομαι χίλια άσχημα πράγματα αστραπιαία, τα οποία προσπαθώ να αποδιώξω γιατί έχω μια παράλογη αίσθηση ότι αν τα σκέφτομαι πολύ, θα συμβούν.
- Όταν βλέπω ένα θρίλερ, η επήρεια του φόβου κάνει να περάσει τουλάχιστον έναν μήνα, κατά τη διάρκεια του οποίου βλέπω σχετικούς εφιάλτες.
- Έπειτα από την πολυ-ήμερη και πολύωρη πίεση της συντακτικής ομάδας της Frapress να βγάλω τα άπλυτα μου στη φόρα, θα σας αποκαλύψω, με τη σειρά μου, το μικρό μου “ψυχαναγκαστικό” μυστικό. Όλα ξεκίνησαν όταν η μικρή Σ., μαθήτρια του δημοτικού, είδε το “Dracula: Dead & Loving it” μία διόλου τρομακτική ταινία, που για κάποιο λόγο της δημιούργησε ένα μικρό μικρό τραύμα. Φοβούμενη μήπως τα βράδια την επισκεφτεί ο Leslie William Nielsen (θεός σχωρέστον), έβαζε πάντα ένα μικρό φωτάκι στο διάδρομο που οδηγούσε στο δωμάτιο της, για να μπορέσει να κοιμηθεί ήσυχη.Τα χρόνια περνούσαν, η Σ. μεγάλωσε, μπήκε στην Ψυχολογία Αθηνών, που πάντα ονειρευόταν, και ενώ δεν πιστεύει ακόμη ότι υπάρχουν δράκουλες, οι ψυχαναγκασμοί την ακολούθησαν και επιμένει να κοιμάται τα βράδια έχοντας μέσα στο δωμάτιο το οτιδήποτε φωτίζει, έστω και λίγο. Εντάξει Frapress; Μόλις έχασα κάθε ελπίδα να πετύχω ως Ψυχολόγος !
- Φοβάμαι τόσο τα περιστέρια που έχω φάει άπειρες τούμπες εξαιτίας τους. Σε όλους φαίνεται περίεργο και αστείο αλλά αισθάνομαι ότι με κυνηγάνε και έρχονται επίτηδες προς το μέρος μου. Υπάρχουν φορές που έχω μάρτυρες ότι όντως το κάνουν! Και δε φτάνει που οι ψυχαναγκασμοί μου μου λένε ότι με κυνηγάνε..κάθε μήνα με κουτσουλάει τουλάχιστον ένα. Γούρι λένε…αλλά μετά την 20η φορά που στη τελική ούτε λεφτά πήρα, ούτε άλλαξε κάτι στη ζωή μου το θεωρώ απλά εκδίκηση του είδους στο πρόσωπο μου. Όταν είμαι με φίλους σε αμάξι τους παροτρύνω να τα πατήσουν. Αλλά είναι τόσο ύπουλα που δεν πεθαίνουν με τίποτα.Έχω εμπάθεια. Μεγάλη εμπάθεια. Τέλος έχω φτάσει στο επίπεδο να ενημερώσω τους κοντινούς μου ανθρώπους για την φοβία μου οι οποίοι έχουν αναλάβει να τα διώχνουν από κοντά μου. Την μέρα που θα καταλάβω ποια είναι η χρησιμότητα του είδους πέρα από τη προμήθεια που παίρνουν από τα πλυντήρια αυτοκινήτων ίσως τα μισήσω λίγο λιγότερο. Μέχρι τότε…
- Όταν πηγαίνω σε δημόσιες τουαλέτες προσπαθώ να μην ακούγεται το τι κάνω, ενώ παράλληλα αν και έχω κλειδώσει την πόρτα αισθάνομαι μονίμως ότι για κάποιο λόγο θ’ανοίξει και κάποιος θα μπει…
Καταστάσεις
- Οι δικοί μου ψυχαναγκασμοί, λοιπόν, συμπεριλαμβάνουν το να τσιμπάω, τρίζω και γενικά να πειράζω τα δάχτυλά μου. Δεν είναι όμως μια απλή συνήθεια, όπως μπορεί να φαίνεται. Αν κάτσεις λίγη ώρα μαζί μου σίγουρα θα ακούσεις ένα κρακ-κρακ από τα δάχτυλά μου και θα παρατηρήσεις πως όλη την ώρα κάθομαι και ”παίζω” μαζί τους, δεν τα αφήνω σε ησυχία και γενικά δεν μπορώ να κάτσω με τα χέρια κάτω χωρίς να τα πειράζω. Ίσως είναι αρκετά παθολογικό, καθώς απ’ τη μία τα έχω τσιμπήσει τόσο πολύ στην ζωή μου που πλέον έχουν δημιουργηθεί σκληρύνσεις σαν αυτές που δημιουργούνται στις άκρες των δαχτύλων από το παίξιμο κιθάρας (θα το έλεγες και αυτοκαταστροφή, μόνο που πλέον δεν αισθάνομαι πόνο) , και από την άλλη ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ!! Το κάνω ασυναίσθητα συνέχεια. Μάλιστα μια φορά που αποφάσισα να το σταματήσω, τα δάχτυλά μου έτρεμαν! Σε όσους έχω συζητήσει γι αυτό μου λένε πως πιθανόν να βρίσκομαι σε διαρκές άγχος και να κάνω αυτή την κίνηση. Άλλοι ότι μπορεί να το κάνω από αμηχανία,από βαρεμάρα ή απλά από συνήθεια. Απλά το θέμα είναι πως αν δεν την κάνω, κάτι δεν θα πάει καλά ..!!
- Οι ψυχαναγκασμοί μου: Κυκλοφορώ παντού μ’ένα μπλοκάκι γεμάτο σημειώσεις πάνω σε πράγματα που θέλω να κάνω ή για τα οποία θέλω να γράψω (και τις οποίες δεν πρόκειται να δείξω ποτέ σε κανέναν, και ας είναι γραμμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να τις καταλαβαίνω μόνο εγώ). Όταν βαριέμαι/αγχώνομαι διπλώνω χαρτάκια post-it σε συντηριτικά τέλεια πολυγωνάκια ή χρωματίζω μέσα σε σχήματα μέχρι να μην υπάρχουν πια κενά. Το μαλλί μου πρέπει να έχω πάντα σε μια τέλεια χωρίστρα.
- Όταν είμαι άρρωστος…μην περιμένεις ανταπόκριση στις ερωτήσεις σου αγαπητέ/ ή μου, θα σε αγνοήσω επιδεικτικά γιατί είμαι στο κρεβάτι του πόνου και δεν μπορώ να ασχολούμαι με εσένα.
- Kατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης δεν θέλω να αλλάζω πάνω από 3 στάσεις…άμα ήταν έτσι πήγαινα και γυμναστήριο!
- Και που λες, εκεί που κάθομαι ωραία και καλά στο έδρανο, ο άλλος αρχίζει και χτυπάει το πόδι του με ρυθμό dubstep. Μία, δύο, στην τρίτη έχω αγχωθεί, έχω βγάλει αφρούς, μετακινούμε 3 έδρανα πιο πίσω. Δεν είναι τίποτα σου λέω, απλά δεν μπορούσα να γράψω. Γενικά, κοιμάμαι σαν βόδι, δεν θα καταφέρεις να με ξυπνήσεις. Εκτός βέβαια αν είσαι κομπρεσέρ. Εδώ ολόκληρη φιλαρμονική δε με ξύπνησε, θα μου πεις. Έλα σου όμως που ο παραμικρός περιοδικός ήχος με εκνευρίζει. Ψυχαναγμασμοί; Μπα καλέ.
- Λατρεύω τα βιβλία, θέλω συνέχεια καινούργια και τα έχω σε όλο το σπίτι διάσπαρτα. Μην τα αλλάξεις θέση όμως, παθαίνω αμόκ! Λες και πέταξες αυγά στους τοίχους κάνω (που στην τελική δε θα με πείραζε τόσο). Τα θέλω με την σειρά που τα έχω, στο μέρος που τα έχω. Και το εξώφυλλο να βάλεις ανάποδα, κάτι παθαίνω. Με έχω πιάσει 3 η ώρα το χάραμα να βγάζω βιβλία απ’ το ράφι για να τα ξαναβάλω σε μια σειρά. Θεός φυλάξει!
- Θυμάμαι, λοιπόν, πως όταν ήμουν μικρή και περπατούσα στο πεζοδρόμιο κρατώντας το χέρι της μητέρας μου, προσπαθούσα να πατάω μέσα στα πλακάκια και μάλιστα να βάζω διαφορετικό πόδι σε κάθε πλάκα.
- Η στιγμή που βγαίνεις από το αμάξι…–“ Έλα κλείδωσα”, της λες με απόλυτη βεβαιότητα.-“Εεε ναι, απλά για να είμαστε σίγουροι” απαντάει κοιτώντας με απολογητικό ύφος.
- Yπέθεσε πως είναι καλοκαίρι, 40 βαθμοί και λιώνει το κορμί (τι τραγούδι-σταθμός!), μην επιδιώξεις επαφή μαζί μου, ούτε καν οπτική γιατί θα σε μισήσω θανάσιμα. Το καλοκαίρι δεν είναι καιρός για δυο. Ααα και για να ξεκαθαρίσω κάθε ενδεχόμενη παρεξήγηση σχετικά με το προσωπό μου, «I’ m not crazy! My mother had me tested.»
Η στιγμή που γυρνάς πίσω να βεβαιωθείς ότι έβγαλες το σίδερο από την πρίζα, έκλεισες τον θερμοσίφωνα, δε ξέχασες το κατοικίδιο μόνο του μες το σπίτι ενώ ΞΕΡΕΙΣ ότι δε το έχεις κάνει. Εκείνη η στιγμή ακριβώς που αισθάνεσαι την ανάγκη της επιβεβαίωσης και όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν το έχεις ξεχάσει,επιβραβεύεις τον εαυτό σου.
Συμπέρασμα: Μην ψάξετε στο ίντερνετ για ψυχαναγκαστικούς γιατί σίγουρα θα γίνετε, ακόμη κι αν δεν είστε! Όλοι έχουμε κάποιες μικρές, αστείες συμπεριφορές που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως ψυχαναγκασμοί μιας σοβαρής διαταραχής. Αρκούν απλώς για να γελάσεις με τις καταστάσεις και τις γελοίες εμμονές και να τις σατυρίσεις. Εμείς αυτό κάναμε πάντως!
(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.)