Το οσκαρικό Nomadland, μετά τα κινηματογραφικά βραβεία ήρθε να σαρώσει και τις θερινές αίθουσες. Ένα συγκινητικό ταξίδι στο άγνωστο της ανθρώπινης ψυχής.
«Δεν είμαι άστεγη, απλώς δεν έχω σπίτι», απαντά η Φερν σε όσους της προτείνουν να αλλάξει ζωή. Το εργοστάσιο που δούλευε έκλεισε. Ο άντρας της πέθανε. Αυτό που της έχει απομείνει είναι το βαν, το σπίτι της. Επιλέγει να κάνει περιστασιακές δουλειές σε διαφορετικούς σταθμούς του ταξιδιού της για να εξασφαλίζει τα προς τα ζην. Αποφασίζει να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν, αναζητώντας στη φυγή την λύτρωση.
Η ταινία «Nomadland» βασίζεται στο βιβλίο της Τζέσικα Μπρούντερ με τίτλο «Nomadland: Surviving America in the 21st Century. Η Κλόε Ζάο εμπνέεται από τη νομαδική ζωή και φτιάχνει ένα κινούμενο παζλ ανθρώπινων στιγμών με φόντο την άγρια ομορφιά της βόρειας και δυτικής Αμερικής.
Τα κάδρα της σκηνοθέτιδας σε ταξιδεύουν, με τη φύση και τα γήινα χρώματα να πρωταγωνιστούν. Η κάμερα ακολουθεί την πορεία του ήλιου, παρατηρεί τη θάλασσα και τον καιρό να προσαρμόζεται στη διάθεση της πρωταγωνίστριας. Πλάνα που κεντράρουν σε «ασήμαντα» καθημερινά στιγμιότυπα, δίνοντας ουσία και περιεχόμενο στην ομορφιά της απλότητας.
Οι χαρακτηριστικές μελωδίες του Ludovico Einaudi δένουν αρμονικά με τα τοπία και τη νοσταλγική διάθεση που δημιουργεί ένα συνεχές road trip. Το ταξίδι της Φερν δεν έχει προορισμό, έχει όμως τις φιλοσοφικές προεκτάσεις μιας προσωπικής αναζήτησης στην αντιπέρα όχθη. Ένα οδοιπορικό στην ανθρώπινη ψυχή που αναζητά την εσωτερική πλήρωση.
Το πορτραίτο της πρωταγωνίστριας ψυχογραφείται με ενσυναίσθηση. Η Φερν ξεδιπλώνει την προσωπική ιστορία της αργά και στωικά χωρίς μελοδραματικά κλισέ. Υπομονετική και δοτική, με χιούμορ και ανθρωπιά πάλλεται ανάμεσα στη συντροφικότητα και τη μοναξιά.
Στη διαδρομή της συναντά καθημερινούς ανθρώπους, φτιαγμένους με αλήθεια. Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία. Κοινός παρανομαστής των περισσότερων ηρώων, η απώλεια.Πώς συνεχίζεις μετά το θάνατο; Ο πόνος ενώνει; Η φυγή είναι σωτηρία;
Η Φράνσις Μακντόρμαντ, αποτυπώνει υποδειγματικά στο «έμφυτα» μελαγχολικό της πρόσωπο εκείνα τα συναισθήματα που δεν χρειάζονται λέξεις. Η Φερν αφήνει τους άλλους να μιλήσουν ενώ εκείνη παρατηρεί, θυμάται, αισθάνεται, καταλαβαίνει. Η νατουραλιστική και συγκινητική ερμηνεία της, τής χάρισε δικαίως το τρίτο όσκαρ στην καριέρα της.
Στη χώρα των νομάδων βασιλεύει η αλληλεγγύη και η ανεξαρτησία της ανθρώπινης ύπαρξης,στοιχεία που αναδεικνύονται ως φόρος τιμής στους περιπλανώμενους ταξιδιώτες της ζωής. Στον αντίποδα, εκφράζεται ένα δριμύ ειρωνικό σχόλιο στο αμερικανικό όνειρο και το οικονομικό σύστημα. Η Φερν εκπροσωπεί τη διάψευση των οικονομικών προσδοκιών και συγχρόνως την άνθηση ενός άλλου ονείρου. Της νομαδικής ζωής.
Η Κλόε Ζάο κατάφερε να κερδίσει το πολυπόθητο αγαλματίδιο με μια ταινία χαμηλού κόστους αλλά υψηλού επιπέδου, αποκαλύπτοντας μια άλλη ευτυχία, άυλη, στιγμιαία, χωρίς προορισμό, που έχει το χρώμα της αυγής.
